Tumult in de Hedwigepolder: nog even en het gebied valt ten prooi aan de zee
Over ruim een half jaar wordt in Zeeuws-Vlaanderen een dijk doorgestoken en stroomt het zeewater van de Westerschelde de Hedwigepolder binnen.
Het is een stukje Nederland waar vrijwel niemand woont, waar niets gebeurt, waar stilte en leegheid regeren. Het meest oostelijke stukje van Zeeuws-Vlaanderen heet de Hedwigepolder. Zaterdag gebeurde er wél iets.
Het comité Red onze Polders hield er een wandel- en fietstocht, trakteerde genodigden op broodjes en een spreker en besloot de middag met het ritueel verbranden van protestspandoeken.
Protestborden blijven nog even staan in de Hedwigepolder, een mengeling van akkerbouw- en natuurgebied en tot voor kort eigendom van de Belgische familie De Cloet. Tot begin oktober, als die paar laatste bewoners klaar zijn met de oogst en het land (en hun boerderij) moeten verlaten. Dat is bepaald door de nieuwe eigenaar, de Nederlandse staat.
Zo gingen dus spandoeken die sinds 2007 in de Hedwigepolder hingen – tussen bomen, of aan de gevel van de weinige bebouwing – zaterdag in vlammen op. Op eentje stond: ‘Lange leve het land der Zee ontrukt!! Let op!! Ons voedsel wordt onderdrukt!!’
In de vroege avond, de broodjes waren op, de spreker had gesproken en het vuurtje was gedoofd, werd het weer stil in de Hedwigepolder. Voor zolang het duurt. Over ruim een half jaar wordt de dijk doorstoken en stroomt het zeewater van de Westerschelde bulderend de polder binnen.
Natuurcompensatie
Die toekomst voert als vanzelf terug naar het luidruchtige politieke gekrakeel over een stukje Nederland waar vrijwel niemand woont, waar niets gebeurde en waarvan vrijwel niemand had gehoord.
Vanwege het Scheldeverdrag was Nederland verplicht om natuurcompensatie te bieden voor de verdieping van de Westerschelde, de toegangsweg tot de haven van Antwerpen. Vanaf 2007 leidde de kwestie tot enorme ophef. Zeeuwen geven geen land terug aan de zee. België dreigde met een diplomatieke oorlog en klaagde Nederland bij de Europese Commissie aan.
Onze Zeeuwe premier Jan-Peter Balkendende zag zijn laatste kabinet bijna struikelen over de polder. CDA-Kamerlid Ad Koppejan, ook een Zeeuw, werd als dissident een nationale bekendheid. CDA-prominent Herman Wijffels, ook een Zeeuw, riep het kabinet op of af te zien van ontpoldering en zette zijn pleidooi in een vraaggesprek met deze krant kracht bij door het spontaan aanheffen van het Zeeuws-Vlaamse volkslied: ‘Waar eens het gekrijs der meeuwen/ Verstierf aan ’t eenzaam strand/ Daar schiepen zich de Zeeuwen/Uit schor en slik hun land.’
Het gekrijs over de polder hield jaren aan. Nu, na de allerlaatste rechterlijke uitspraak door de Hoge Raad, is de stilte ingetreden. De boeren zijn onteigend, landbouwgrond gaat weer terug naar de zee en wordt slik en schor.
Zaterdag, in alle stilte, wijst het comité Red onze Polders, tijdens de natuurwandeling op de zeldzame bijenvolken in de polder. Magda de Feijter van het comité; ‘Wordt ook bedreigd, hé. De bij.’
