Tweede plaats in Giro bewijst: Dumoulin is wereldtop

Een kleine veertig kilometer mocht Tom Dumoulin afgelopen week dromen van prolongatie van zijn Giro-titel. Dat was vrijdag, op de Colle delle Finestre. Leider Simon Yates was gelost, Dumoulin zat goed in het wiel van zijn andere concurrenten. Het roze leek voor hem.

Het bleef bij dromen. Chris Froome demarreerde, passeerde Dumoulin in de rangschikking en reed solo naar een voorsprong die uiteindelijk eindwinst in de Ronde van Italië betekende. Dumoulin sloot de Giro vandaag af als tweede in de eindstand, na vijf wanhoopsaanvallen zaterdag. De achterstand op Froome was uiteindelijk 46 seconden.

Meest constante renner

Het was een prestatie om trots op te zijn. Want, hoe gek het ook klinkt als iemand tweede wordt, Dumoulin bleek in een Giro die het uiterste vergde van menselijke inspanning de meest constante renner. 

Ook Froome kende namelijk mindere dagen, zeker na zijn val in de verkenning van de proloog in Israël drie weken geleden. Zo won hij op de steile Monte Zoncolan, maar verloor hij de dag daarna weer bijna een minuut. Alleen een huzaren­solo, vrijdag dus, zorgde dat hij won, en niet Dumoulin.

Een slechte dag als Simon Yates (van leider naar negentiende in één etappe) had Dumoulin ook niet. Of een dag als die van de Fransman Thibaut Pinot, die zaterdag van het podium kukelde, 45 minuten verloor en na de etappe met uitdrogingsverschijnselen en koorts naar een ziekenhuis in Aoste werd gebracht. Pinot en Yates waren de voorbeelden van hoe zwaar een grote ronde voor een klassementsrenner kan zijn.

In vorm

Dumoulin had niks van dat alles. Vanaf dag één, de dag dat hij de proloog won, was hij in vorm. Hij gunde de roze trui de tweede dag aan Rohan Dennis, om geen energie te verspillen. Hij was niet de beste klimmer, maar bedacht vooraf precies welke wattages hij moest trappen om goed naar boven te rijden. Tijdverlies, zoals bijvoorbeeld op de steile Monte Zoncolan, was ingecalculeerd.

Het plan ‘Giro-2018’, gemaakt toen hij eind vorig jaar besloot dat deze ronde en niet de Tour de France het hoofddoel was, werd zo tot op de letter nagevolgd. Hij maakte geen fout, zoals hij na afloop zelf zei. Zijn tweede plek is de bevestiging van wat hij vorig jaar deed: Dumoulin is, met een minutieuze voorbereiding, een van de beste ronderenners van dit moment.

Toen, na zijn zege, kreeg Tom Dumoulin kort na zijn overwinning een huldiging op de markt in Maastricht. Dat was nog leuk. Daarna stonden de fans in zijn eigen tuin. Dat was minder leuk. Het zal nu iets minder zijn. Het nieuwe normaal is winnen geworden. Tweede is toch wat anders dan eerste, al is er niks dan lof voor de Limburger.

Podiumplek

Dumoulin denkt daar zelf anders over. Hij heeft altijd gezegd dat een podiumplek in de Giro ook een bijzondere prestatie is. Daar heeft hij gelijk in. Zijn prestatie wás bijzonder. Met drie Nederlanders in de top-twaalf van een grote ronde (Sam Oomen werd negende, Wout Poels twaalfde) is het sowieso luxe voor het wielrennen in Nederland. En dan knechtte Poels nog voor Froome, en is Oomen pas 22 jaar.

Dumoulin reed groots, het laatste weekend. Toen duidelijk werd dat hij Froome zaterdag niet kon bedreigen, reed hij nog op kop voor Oomen, om zo diens toppositie veilig te stellen. Groter kan een grazie niet zijn.

Bovendien weet hij: een tweede zege op rij glipte weg in een dag die nog lang zal bijblijven. De aanval en de solo van Chris Froome waren zo overweldigend, dat de verschillen aan de finish naar huidige begrippen ‘ouderwets groot’ waren. 

Drie op een rij

Dankzij die rit won Froome de derde grote ronde op rij. Na vorig jaar de Tour en de Vuelta nu de Giro. Nog een feit: Froome is pas de derde persoon die alle drie de grote rondes in één jaar heeft gewonnen: Alleen Eddy Merckx en Bernard Hinault gingen hem voor.

Alleen, er kleeft een smet aan de zege van de Brit. Twijfels over zijn rijden in de Giro, maar ook over de procedure rond zijn astmamiddel-zaak. Had Froome wel mogen starten of niet, nu er nog steeds een zaak aanhangig is. Zijn solo van tachtig kilometer werd vergeleken met de Tour-etappe die Floyd Landis in 2006 meer dan overtuigend won, een dag nadat hij een zware inzinking had gehad. Uiteindelijk bleek Landis die dag positief te hebben getest.

Het zal altijd aan de prestaties van Froome blijven hangen: zijn rijden ligt onder een vergrootglas, zijn manier van koersen kan, zeker na een grootse overwinning, niet meer als ‘normaal’ worden gezien. Het is het trieste gevolg van een proces dat al heel lang wordt gerekt.

Het management van Froome had zich zelfs genoodzaakt gezien een afspraak te maken: ook al wordt de Brit geschorst, zijn resultaat in de Giro blijft staan. Een kleine kanttekening nog voor wat vanaf nu de boeken in kan gaan als de ‘Froome-rit’: Dumoulin reed na de aanval van de Brit wel bijna even hard, op twee afdalingen na.

Zaterdag in de laatste bergrit probeerde Dumoulin nog vijf keer om Froome te lossen, op de slotklim naar de Matterhorn. Het was zijn laatste poging. Deed hij die niet, dan had hij het zichzelf nooit vergeven. Maar ook bij Dumoulin waren de krachten op. Hij zat er volledig doorheen. En hij wist: uiteindelijk is het podium ook heel mooi.

Bennett wint op gevaarlijk parcours in rome

De slotetappe in Rome werd in een massasprint gewonnen door Sam Bennett. De Ier boekte alweer zijn derde ritzege deze Giro. De puntentrui veroverde hij niet. Die was voor de nummer twee van gisteren: Elia Viviani.

Het criteriumparcours in de Italiaanse hoofdstad was een opeenstapeling van gladde wegen met veel nog gladdere putdeksels. Het leidde tot discussie, waarbij de renners aangaven dat het heel gevaarlijk was om te rijden. Nadat Chris Froome was gaan buurten bij de organisatie, werd de race al snel geneutraliseerd. Dumoulin wist zo na de derde ronde al dat hij als tweede zou eindigen. De Colombiaan Miguel Angel López kon als de nummer drie het eindpodium op.

Het Nederlandse LottoNL-Jumbo kon de laatste dag niet stunten. Danny van Poppel sprong mee met een laatste uitval, waardoor hij kansloos was in de massasprint. Robert Gesink was zaterdag nog tweede geworden in de laatste bergrit.