Het gravel stuift weer hoog op in villawijk Trompenberg tijdens Melkhuisje Masters

Drieëntwintig jaar was het er stil. Konden de bewoners genieten van fluitende vogels. Hoefden ze geen spijkers op straat te gooien om bezoekers te ontmoedigen. Want dat scheen nog weleens te gebeuren in de hoogtijdagen van het internationale tennistoernooi op het Melkhuisje in de Hilversumse villawijk Trompenberg.

Na ruim twee decennia stilte stuift het gravel weer hoog op, worden de vuisten gebald en vloeit de witte wijn opnieuw rijkelijk. Met de Melkhuisje Masters, een nieuw internationaal toernooi, is toptennis sinds vorig jaar terug op een belangrijke plek in de Nederlandse tennisgeschiedenis.

De tweede editie was volgens toernooidirecteur Geert-Jan van Dijken een groot succes. “Echte tennisliefhebbers kunnen hier hun hart ophalen”, zegt Van Dijken. “Ik ben hier nog met mijn opa geweest toen ik jong was. Iedereen kende het Melkhuisje, dat was vroeger echt een begrip. Het maakte toen al indruk. Het is een gezellig en knus park, heel toegankelijk. Spelers lopen hier gewoon tussen het publiek.”

Op verschillende plekken bij de baan hangen oude zwart-wit foto’s die herinneren aan het Dutch Open, de internationale wedstrijd die tussen 1957 en 1994 op het park georganiseerd werd. In 1994 werd het toernooi, dat destijds een ATP-toernooi was, verplaatst naar Amstelveen en later naar Amersfoort. Het piepkleine park in de Hilversumse villawijk volstond niet meer.

Bewoners hadden last van de drukte tijdens de negen toernooidagen. Er kwam 3500 man publiek kijken naar 48 topspelers. Het toernooi puilde uit: er moesten zelfs dubbeldekkertenten komen om het VIP-dorp te huisvesten.

Toptennis op het Melkhuisje stopte, de nostalgie bleef. Reden voor een aantal tennisliefhebbers om de krachten te bundelen en een nieuw concept te bedenken, de Melkhuisje Masters. Vorig jaar werd de eerste editie gehouden met een bescheiden programma met vier spelers. Rondom de baan hapjes en drankjes, gezelligheid en ontspanning. En voor de spelers een prima mogelijkheid voor een paar laatste trainingsprikkels richting Roland Garros.

Grappen

Robin Haase, die als ambassadeur van het toernooi goede spelers probeerde te strikken, vermaakte het publiek tijdens de finale met een hoop grappen. Er werd overdreven gekreund als dat niet nodig was, tot grote hilariteit van de toeschouwers. Een vrijwilliger bracht de koker met nieuwe ballen in de pauze balancerend op zijn hoofd naar de ballenjongens. Haase, die weleens boos wordt op de baan, bewees over een aardige dosis zelfspot te beschikken door zogenaamd woedend een bal te slaan richting een overvliegende drone. En hij liet zien hoeveel moeite hij met de service van Nicolas Jarry had door op de tribune te gaan staan om de service van de Chileen te retourneren. Zo ver moest hij van de baseline af staan om de kanonskogels terug te slaan.

Jarry speelde de grap mee. En won daarna de wedstrijd met 7-5 en 6-3. Winst of verlies leek Haase niet veel uit te maken. Straks op Roland Garros begint voor hem het serieuze werk weer.

Laagdrempelig moet de Melkhuisje Masters vooral blijven, vindt toernooidirecteur Van Dijken. 1200 man op de tribune vindt de organisatie meer dan genoeg. Ook volgend jaar blijft het programma in principe uit vier spelers bestaan. Van Dijken hoopt dat het toernooi in de toekomst wel kan zorgen voor een impuls voor het Nederlandse tennis. “We zijn veel goede mensen kwijt geraakt in de afgelopen jaren. Zo’n evenement zorgt weer voor goede promotie voor de sport.”

De bewoners, die vroeger heel wat te klagen hadden, werden voor de zekerheid overigens toch nog even geraadpleegd na afloop. Een pendeldienst vanaf het Mediapark had bezoekers die met de auto zouden komen moeten weren uit de wijk. De vele waarschuwingsborden met wegsleepregeling deden hun werk. Ze hadden nergens last van.