Lisa (17) beviel plotseling: 'Bij de spoedpost zagen ze dat ik zwanger was én aan het bevallen’

,,Ik zat nog op school en werkte in een bloemenwinkel. Rond Moederdag, in mei, kreeg ik ineens vreselijke rugpijn. Ik dacht dat ik op het werk door mijn rug was gegaan. Omdat ik niet meer kon staan of lopen, ging ik naar de huisarts. Mijn SI-gewricht had het zwaar en ik werd doorverwezen naar een fysiotherapeut.”

Kuijpers houdt maandenlang last van haar rug. Ze wordt behandeld door verschillende therapeuten, maar de pijn wordt niet minder. Op een dag in oktober lopen de tranen over haar wangen van de pijn. ,,Ik moest op de fiets van IJmuiden naar Velserbroek en had hevige kramp in mijn buik. Achteraf waren dit weeën. Omdat ik nooit huil, had mijn moeder door het menens was. Ze besloot met mij naar de spoedpost van het ziekenhuis te rijden. Het enige dat ik dacht was: deze pijn moet weg, zo snel mogelijk.”

Als Kuijpers aan de beurt is, wordt haar urine opgevangen vanwege koorts en krijgt ze een echo, omdat haar buik wat is opgezet. ,,In eerste instantie zagen ze niets verdachts. Tot ze naar beneden gingen, richting het geboortekanaal. Daar zagen ze een bewegende baby, op weg naar de uitgang. Ik was zwanger én aan het bevallen. Ik heb in mijn hele leven nog nooit zo hard gehuild. Het enige wat ik zei was: haal het er alsjeblieft uit.”

,,Mijn moeder moest even gaan zitten, maar was helder van geest. Ze vroeg hoe ver ik was, maar dat konden ze niet zien. Ik werd naar een verloskamer gebracht. Op dat moment besefte ik niet helemaal wat ik meemaakte. Ik weet nog wel dat ik de kamer binnenkwam en dacht: wat een luxe, potverdorie! Er ging van alles door mij heen: ik bedacht me dat ik had gefeest, drankjes had gedronken, sushi en biefstuk had gegeten. En nu kreeg ik een baby.”

Kuijpers wordt aangesloten op apparatuur waarmee zij en de baby in de gaten worden gehouden. Om de aanstaande tienermoeder te laten ontspannen, krijgt ze een ruggenprik. Ze heeft even de tijd om het feit dat ze aan het bevallen is te laten bezinken. Ze slaapt wat, terwijl haar moeder haar vader inlicht dat hij naar het ziekenhuis moet komen omdat hij opa wordt. ,,Daar ging het nog mis: mijn vader belde mijn zusje, die alleen thuis was en nog van niets wist. We lachen er nu om, maar op dat moment verkeerde iedereen in shock.”

Haar verhaal gaat al snel rond in het ziekenhuis en er staan dan ook veel mensen aan haar bed. Kuijpers blijft ondanks de situatie assertief: ,, Ik werd boos en zei: wie komen er nog meer? Ik ben geen kijkdoos!” Toch is ze het personeel van het ziekenhuis dankbaar: ze maakten een boekje voor haar met daarin alle details van de bevalling. ,,Dit vond ik bijzonder en het hielp me achteraf om het terug te kunnen lezen.”

Als ze haar moeder roept dat ze moet poepen, weet iedereen dat het zover is. Kuijpers heeft persweeën: ,,De baby is met een vacuümpomp gehaald. Ook ben ik ingeknipt, want het was wat krapjes daar beneden. En toen kwam hij eruit. Nadat het schoudertje geboren was, ging het vanzelf en dat voelde geweldig! Wat een opluchting. Hij was gezond en de artsen zagen dat hij minimaal 37 weken in mijn buik had gezeten. Ze legden hem op mij en ik dacht alleen maar: wat voelt hij vies. Ik vergat helemaal te kijken of het een jongetje of meisje was.”

Vanwege de spontane bevalling blijft de kersverse moeder een week in het ziekenhuis. ,,Mijn zoon was er, maar ik besefte niet dat hij bij mij hoorde. Zoiets heeft tijd nodig, het heeft lang geduurd voordat het natuurlijk voelde. Als haar borstvoeding op gang komt, besluit de 17-jarige dat ze dit wil doorzetten: ,,Het was een heel vreemd gevoel, maar het lukte: ik produceerde genoeg melk voor alle baby’s op de afdeling.”

Die avond wordt haar meerdere keren gevraagd of ze haar kind wel of niet wil houden. ,,Ik heb hier geen seconde over getwijfeld: dit kindje ging met mij mee naar huis. Mijn moeder steunde me volledig en zei: hij wordt wel groot. Toen we een week later thuiskwamen hadden vrienden en familie babyspullen ingezameld. Een wieg, badje, box, wagen, kleertjes: alles was er, ik hoefde niets meer te kopen.”

Ze is inmiddels 21 jaar, werkt als bloemist en zorgt voor haar zoon Thijs, die bijna 4 is. ,,Het wordt steeds leuker”, vertelt ze trots. ,,In het begin kon ik er niet over praten en moest ik alleen maar huilen. Inmiddels merk ik dat ik mensen help door mijn verhaal te vertellen. Als je zelf zoiets meemaakt, weet dan dat iedereen een mening over je heeft. Zelf laat ik alle negatieve meningen links liggen: ze helpen me niet verder. Je moet het uiteindelijk zelf doen en zelfs als je hier niet op bent voorbereid en er alleen voor staat, dan lukt dit je.”