Als een teek had hij zich onderhuids vastgezet

Het was háár huis.

35 jaar geleden had ze dat kunnen kopen met de erfenis die ze kreeg toen haar moeder was gestorven.

Hij trok bij haar in als een bezoeker die even kwam logeren, maar hij bleek een bezettingsmacht. Althans, dat werd hij.

Ze ontwikkelde haat. Ze wist dat het haat was. Fantasieën van moord, stil verdriet en iedere dag even hopen dat hij een hartaanval zou krijgen. Ze sliepen al tien jaar apart en vaak, als ze weer niet kon slapen, stelde ze zich voor dat ze hem begroef. Geen bloemen. Wat verlangde ze naar vrijheid.

Waarom kon ze hem het huis niet uitzetten? Ze had er domweg de kracht niet toe. Destijds dacht ze dat hij haar zekerheid zou kunnen geven, dat ze met hem een mooier, beter, leuker leven zou kennen. Maar hij bleek een teek die zich onderhuids vastzette.

Nu waren ze beiden zeventig. Je scheidde niet meer, al waren ze nooit getrouwd.

De schaarse geluiden in het huis leken een manier van converseren waar ze ook al een hekel aan had. Voetstappen boven: hij ging naar bed. Op de gang: hij ging naar de w.c. om te plassen. Hij liep de trap af: hij ging voor zichzelf koffie zetten. Zoals hij de stoel schrapend in de keuken verschoof, elke dag weer. Haat.

Toen gebeurde waar ze naar verlangde.

Hij lag dood in zijn bed.

Bij de dokter en de begrafenisondernemer – en de buurvrouw die haar kwam ‘steunen’ – was ze stil geweest en ze besefte dat ze zelfs geen zin had om verdriet te acteren.

Maar nadat hij het huis uit was gedragen en de buurvrouw weer weg was, drukte de stilte op haar als een God voor wie ze als kind bang was geweest.

Ze moest huilen. Miste ze de haat, miste ze hem? Nee, het was een gevoel van zonde waar ze last van had. Wat kon ze nog doen? Waar had ze nog zin in? Haar lichaam was versleten, haar geest uitgeput, als ze naar haar handen keek, zag ze de oude handen van haar moeder.

Voelde ze schuld?

Ook niet. Alleen maar zonde. Zonde dat ze geen affaire had aangeknoopt met een andere man. Zonde dat ze zich niet had laten bezwangeren. Zonde dat ze hem niet echt had vermoord.

Ze zette de televisie aan en luisterde of ze hem boven hoorde.

Ze had het huis nooit moeten kopen.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl.