In Foundation lopen klassieke elementen en geavanceerde technologie naadloos in elkaar over
Met een monsterproductie gebaseerd op het werk van scifi-legende Isaac Asimov probeert Apple een plek te veroveren tussen de tv-streaming-titanen. Lukt dat?
De beste sciencefictionserie aller tijden? Over die eer zullen fans tot in de verste toekomst ruziën, maar over een ding zullen ze het eens zijn: ten tijde van de coronapandemie was nieuwkomer Foundation in elk geval de grootste. Na een aantal mislukte pogingen blijkt het epos van Isaac Asimov toch niet onverfilmbaar, het was slechts wachten op een tijd waarin de juiste filmtechniek en oneindig geld elkaar kruisten.
Het universum van Foundation vereist niets minder. Duizenden jaren in de toekomst heerst het Galactische Keizerrijk over triljoenen menselijke onderdanen, verspreid door het melkwegstelsel. Het keizerrijk wordt met ijzeren hand geregeerd door de Cleon-dynastie, een opeenvolging van klonen die altijd in trio’s regeren: een jonge, volwassene en oudere incarnatie.
Hoewel alles tot in de puntjes ontworpen is om stabiliteit te garanderen, voorspelt de wiskundige onheilsprofeet Hari Seldon dat deze duizelingwekkende beschaving binnen afzienbare tijd uit elkaar zal spatten. Dat valt uiteraard slecht bij de keizer, maar al snel blijkt dat Seldon misschien een ramp op het spoor is die millennia zal duren.
Klonen vol nanorobots
De wereld die dreigt te imploderen is er een van archeo-futurisme, waarin klassieke elementen en geavanceerde technologie naadloos in elkaar overlopen. De Romeins aandoende keizerdynastie wordt gerund door klonen vol met nanorobots, die levende schilderijen produceren.
Ruimteschepen leggen in een flits onmetelijke afstanden af naar planeten waar religieuze pelgrims nog zonder stromend water leven. En als de jonge heldin gestrand raakt op het water, tovert zij een kano tevoorschijn, compleet met peddels, die zichzelf ontvouwt uit een doosje ter grootte van een suikerklontje. Dit is de toekomst die de padvinderij van Silicon Valley voor ogen heeft.
In de verder knappe verfilming hebben de geestige typeringen en gevatte dialogen van Asimov het afgelegd tegen een meer afstandelijke vorm. De gelikte kostuums lijken soms een te strak korset voor de acteurs, die ook al teksten moeten uitspreken die lijken te komen uit troonredes. Foundation is zo aanvankelijk een wat kille kijkervaring, al ontdooit de serie na een paar afleveringen aanzienlijk.
Ondanks de enorme schaal van het verhaal is Foundation verrassend toegankelijk. Onbegrensde technologie gemengd met een beetje toeval verklaart alle gebeurtenissen, zolang kijkers tenminste niet te veel vragen stellen. Dat werkt omdat Foundation nooit pretendeert zich iets aan te trekken van de natuurwetten: de verwondering zit in het fantastische, niet het logische.
Net zoals Asimovs naoorlogse boekenreeks destijds, heeft Foundation nu veel te vertellen over kwesties zoals klimaatverandering, extremisme en vijandigheid tegenover de wetenschap. De modernisering van de thema’s werkt ook door in de casting: Asimov had niet bedacht dat vrouwen ook hoofdpersonages kunnen zijn, maar in het aangenaam diverse ensemble van de verfilming kan iedereen zich herkennen.
Doordrenkt van ambitie
Foundation is een serie doordrenkt van ambitie, ook achter de schermen. In een interview met de BBC spreekt een van de makers, David S. Goyer, de hoop uit dat hij inderdaad 80 afleveringen zal krijgen om het verhaal in te kunnen vertellen. In zijn hoofd heeft hij die afleveringen al gemaakt. We mogen als kijker in onze handen knijpen dat een maker openlijk durft te dromen van nog zeven peperdure seizoenen. Hoe dan ook wordt hier geschiedenis geschreven.
De eerste twee afleveringen van Foundation zijn vanaf vrijdag 24 september te zien op Apple TV+, daarna wekelijks een nieuwe aflevering.