‘Nederlands nieuws gaat zo vaak over kleine dingen’

Voor werk emigreerde Marco Glorie (36) in 2019 van Noord-Holland naar Japan. In een jaar kreeg hij er een vriendin en een dochter midden in de pandemie. „Vooraf heb ik dit niet zo bedacht. Niet om naar Japan te gaan ook niet om er te blijven. Ik werkte al veel internationaal, maar dan vooral in Oost-Europa. Mijn bedrijf kwam met het voorstel naar Japan te gaan en drie weken later zat ik er met al mijn spullen. Gelukkig heeft het fantastisch uitgepakt. Ik ben vrij impulsief en zoek graag avontuur. Nederland had ik wel even gezien. Ik was een gewone expat, tot ik de kans kreeg in dienst van het Japanse bedrijf te treden. Dat houdt ook in: officieel in Japan wonen. Ik heb me uitgeschreven bij mijn gemeente in Nederland en weet nu niet of ik überhaupt nog mag stemmen.

„Nieuws volg ik meer dan ooit nu ik hier zit. Heel gek, sinds ik in Japan ben, wil ik veel meer Nederlands nieuws consumeren. In mijn dagelijkse werk hoor ik continu Japans of Engels, dus alleen al de Nederlandse taal in het journaal is een fijne ervaring. BNR Nieuwsradio luister ik meerdere keren per dag. Dat was altijd al mijn gewoonte. Het is echt mijn ding met zo veel business-nieuws. Wat me na mijn emigratie opvalt: Nederlands nieuws gaat zo vaak over kleine dingen. Het voelt soms krampachtig. Terwijl er van alles groots gebeurt in Zuidoost-Azië, in Rusland, op het wereldtoneel. Vanuit hier zie ik dat veel helderder in perspectief. Daarom kijk ik ook veel CNN.

„Die hang naar het Nederlands komt misschien voort uit dat alles hier anders is. Niet gewoon anders, maar met niets te vergelijken. Ik ben op veel plekken geweest, maar nergens is het zoals hier. Voor mij als Europeaan voelen Japanners beetje als een soort aliens en andersom vast ook. Door mijn vriendin kom ik in aanraking met de vrij traditionele familiecultuur. Zo heeft haar vader het voor het zeggen over haar. Wij zijn niet getrouwd, dus sta ik 2-0 achter. Tijdens haar verlof krijgt ze niet uitbetaald. Die gang van zaken is voor mij wennen. Maar ook tijdens het televisiekijken val ik van de ene in de andere verbazing. Tachtig procent van de zenders gaat alleen over eten. En bij elk gerecht klinken bewonderende kreten. Er is een kanaal dat alleen over katten gaat. En laatst keek ik twee uur naar Japanners die over de hele wereld naar McDonald’s vestigingen gaan om te kijken wat er in de Happy Meal zit.

„De afgelopen tijd leer ik veel over de bijzondere band tussen Japan en Nederland. Het Nederlandse volk was een van de eerste dat met Japan handelde. Mijn schoonvader weet niets over Europa, maar kent wel Vincent van Gogh. In een Japans museum dat ik bezocht was niets Europees te vinden, maar ze stelden wel Delfts Blauw tentoon. Wat in Japan veel beter gaat, is de omgang met dit virus. Waar in mijn Nederlandse kennissenkring zelfs complottheorieën beginnen op te spelen, is iedereen hier nog net zo voorzichtig als in het begin. Ga ik zonder mondkapje naar buiten, worden mensen paniekerig. Ik wil graag mijn pasgeboren dochter aan mijn ouders in Nederland laten zien, maar dan kom ik Japan niet meer in. Over de laksheid maak ik me zorgen.”