AMSTERDAM - Amerikaanse presidenten zijn sinds KENNEDY tv-presidenten geworden. Ze werden gekozen om hun politieke opvattingen, maar door velen vooral om hun uitstraling, hun presentatie en hun zelfvertrouwen dat zij konden uitdragen op het scherm.
|
President Bush maakt deze week tijdens de ramp een uiterst zwakke indruk op televisie. (Foto: REUTERS)
|
Kennedy was zo'n tv-held in optima forma, Clinton met al zijn privé-escapades knalde van de buis af en deed dit ook dezer dagen weer in een spontane speech zonder auto-cue, waarmee hij indruk maakte op vriend en vijand.
Reagan was een acteur uit B-films, die zich in ieder geval door die ervaring qua presentatie staande hield als een grootvader uit Bonanza.
BUSH is qua charisma tot nu toe de 'zwakste schakel' in het geheel. Hij praat veel, maar de woorden komen niet uit het hart en de speeches die hij houdt, komen niet uit zijn hoofd! Hij komt onbeholpen over op de camera, is een zwakke kloon van zijn vader, die meer power had. De tv-camera's registreren het genadeloos. Hij oogt onzeker, twijfelachtig en aarzelend. Hij lijkt een marionet, die geen eigen stijl heeft ontwikkeld en op de juiste momenten niet op de juiste plaats is om de juiste woorden uit te spreken.
IN NOOD LEERT MEN ZIJN VRIENDEN KENNEN. Bij zo'n noodsituatie als nu leert men zijn president kennen. En Bush blijkt nu geen kerel van stavast. Hij is niet 'camerageniek', maar lijkt zich daar ook niet voor in te spannen. Als ik de persoonlijkheden deze week moet beoordelen, komt COLIN POWELL op de eerste plaats, gevolgd door CLINTON en op de derde plaats de burgemeester van New York, die zelf in levensgevaar verkeerde, maar zich desondanks geen heldenrol toeschreef en te midden van de puinhopen, het stof en de stank overeind bleef en daarbij ook zijn kwetsbaarheid en menselijkheid toonde. Hij was echt diep geraakt door al de doden.
Pas daarna komt de Amerikaanse president.
De ogen van Amerika moeten deze week open zijn gegaan. Meer dan ooit heeft men in dit tv-tijdperk een leider nodig, een personality die niet wazig de wereld inkijkt en weet wat hij zegt en wil.
Alleen gisteren was er één moment dat de president ontroering toonde bij zijn persconferentie, waarbij hij zich kwetsbaar opstelde. Er was zelfs een traan zichtbaar.
Heel even toonde hij zich, drie dagen na de ramp, op de buis menselijk. Maar daar had men wel lang op moeten wachten. Te lang vindt men in Amerika, waar de houding van de president die eerste dagen veel kritiek ontlokte van tv- en perscommentatoren.
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}