UTRECHT - Ze is begonnen aan haar tweede atletiekjeugd. Jacqueline Poelman was er bij de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona al bij, als 18-jarige loopster van de estafetteploeg. Maar de afgelopen zeven jaar was het stil rond de getalenteerde sprintster. Sportieve tegenslagen en - vooral - langdurig blessureleed speelden de Utrechtse parten. Dit seizoen is voor haar het jaar van de comeback. Vorig weekeinde plaatste ze zich met de estafetteploeg al voor de EK in München. Poelman: "Ik heb van alle EK-gangers misschien wel de meeste ervaring, maar ik sluit niet uit dat ik in het debutantenbedje moet slapen. Ik ben er zo lang niet bij geweest." Het zal voor haar een aparte gewaarwording zijn om weer op een groot toernooi te mogen acteren. De afgelopen jaren volgde ze de belangrijke atletiektoernooien via de televisie. Met gekromde tenen. "Automatisch kijk je dan hoe ver je zelf met je persoonlijke record had kunnen komen. En dan baal je toch dat je er opnieuw niet bij bent."

Ze is begonnen aan haar tweede atletiekjeugd. Jacqueline Poelman was er bij de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona al bij, als 18-jarige loopster van de estafetteploeg. Maar de afgelopen zeven jaar was het stil rond de getalenteerde sprintster. (Foto: Anko Stoffels)

Jacqueline Poelman leek geboren als een zondagskind. Bij haar ging het allemaal vanzelf, in ieder geval op atletiekgebied. Met slechts enkele trainingen in de week snelde ze al in 1994 naar een tijd van 23,14 seconden op de 200 meter (nog altijd haar persoonlijke record) en in dat jaar veroverde ze op die afstand brons tijdens de EK indoor in Parijs. Een gouden toekomst lag in het verschiet. Tot ze in 1995 overstapte van haar Groningse trainer Teije Blaauw naar de trainingsgroep van Peter Verlooy in Utrecht. Ineens stokte de progressie. "Wennen aan een nieuwe aanpak kost altijd tijd."

Maar in haar geval kostte het veel tijd. Jaren om precies te zijn. Bovendien werd ze in 1998 getroffen door een stressfractuur die maar niet wilde genezen. In oktober van dat jaar werd ze voor de eerste maal aan haar linkerscheenbeen geopereerd. "Kamiel Maase had dezelfde operatie ondergaan en mocht na vier weken de looptraining hervatten. Bij mij was er na vier weken nog niets verbeterd", herinnert Poelman zich haar frustratie. Een jaar later ging ze andermaal onder het mes. Ditmaal werd een stukje gezond bot uit haar heup weggenomen en geïmplanteerd in haar scheenbeen. Die aanpak sloeg wel aan. "Sindsdien is het eigenlijk alleen maar beter gegaan."

Veel anderen zouden in haar plaats de afgelopen jaren de handdoek in de ring hebben geworpen. Voor Poelman is dat nooit een serieuze optie geweest. Ze zette zich keer op keer over nieuwe tegenslagen heen. "Ik ben sterker uit de afgelopen periode tevoorschijn gekomen, vooral mentaal. Ik heb ook het geluk gehad deel uit te maken van een groepje atleten dat volledig voor de sport leeft. Zo'n sfeer is belangrijk. Als mijn vrienden voortdurend waren gaan stappen, was ik misschien wel sneller daarin meegegaan. Bovendien, als atleet wil je niet stoppen als het slecht met je gaat. Dat doe je toch niet?!"

Haar doorzettingsvermogen en vechtlust hebben haar inmiddels weer in de buurt van haar oude niveau gebracht. Vorig seizoen evenaarde Poelman haar acht jaar oude persoonlijke record op de 200 meter al en dit seizoen lijkt de wederopstanding definitief gestalte te krijgen. Afgelopen zaterdag plaatste ze zich in Uden met de 4x100 meter estafetteploeg vrij verrassend voor de Europese titelstrijd, een dag later bleef ze in Stadskanaal slechts 0,05 seconden boven de gestelde richttijd (23,30) op de 200 meter. In principe zal ze in München ook op dit nummer in actie mogen komen, aangezien ze wel reeds aan de internationale limiet heeft voldaan. Maar daar neemt Poelman geen genoegen mee. "Ik wil onder die 23,30 lopen. Ik weet dat het harder kan, maar het is een kwestie van tijd", zegt Poelman, die dit weekeinde in Sittard haar nationale titels op de 100 en 200 meter zal verdedigen. Op langere termijn is het 21 jaar oude nationale record van Els Vader (22,81) haar doel. "Ik denk dat ik dat in me heb."

Het is lang geleden dat Poelman over dergelijke tijden durfde te spreken. Zelfs de gedachte aan haar eigen persoonlijke records was lange tijd taboe. Omdat die toen toch onbereikbaar waren. "In plaats daarvan wilde ik me verbeteren in vergelijking met mijn vorige race."

Veel verder keek ze niet, maar inmiddels is de angst voor nieuw blessureleed verdwenen en denkt ze weer aan deelname aan grote toernooien. Afgelopen seizoen nam ze deel aan de Universiade in Peking. Het was haar eerste internationale toernooi sinds de WK indoor van 1995 in Barcelona. "Toen ik in China was en dat aparte toernooisfeertje voelde, wist ik wat ik al die tijd gemist had."

De 28-jarige Poelman heeft nog een aantal jaren voor de boeg. Op de Olympische Spelen van Athene over twee jaar wil ze nog een keer vlammen. Op de 200 meter, wel te verstaan. Een overstap naar de 400 meter, zoals veel mensen uit haar directe omgeving haar graag zien maken, sluit ze al op voorhand uit. Hoewel het een afstand is die haar - meer nog dan de 200 meter - op het lijf geschreven lijkt. "Maar je moet doen wat je leuk vindt. Bovendien ben ik nog niet klaar op de 200 meter. Ik heb nog genoeg doelen die ik wil halen."

zoek naar gerelateerde artikelen

do 4 juli 2002