Sjeng Schalken probeert zich warm te houden terwijl Michael Chang wordt behandeld aan een blessure.

LONDEN - Hoewel regeren vooral een kwestie van vooruitzien is, kijken tennissers over het algemeen liever niet verder in het speelschema dan hun eerstvolgende tegenstander. Zou Sjeng Schalken dat bij hoge uitzondering wel een keertje doen, dan ziet hij in de kwartfinale de contouren van een droomontmoeting met de op Wimbledon verafgode Tim Henman lonken. Natuurlijk, de Limburger plaatste zich gisteren 'pas' voor de derde ronde van het Britse grandslamtoernooi, door op overtuigende wijze (7-6 6-3 4-6 6-1) de grasmat aan te vegen met Michael Chang. Maar de volgende opponenten van Schalken - zaterdag allereerst de Amerikaan Jeff Morrison - zijn van een dusdanig kaliber dat stiekem vooruitkijken wel heel verleidelijk wordt.

Zo verleidelijk zelfs dat Schalken gisteren toegaf zich voor het eerst sinds tijden te hebben bezondigd aan wat 'glazen bol-kijken'. En die voorspellende bol had hem heel wat lekkers te bieden. "Ik heb het schema nog eens goed bekeken en ben blij dat het nu eens een keer aan mijn kant openvalt", aldus de Limburger. "Als ik goed blijf spelen, zou er wel eens iets heel moois in kunnen zitten."

Wat hij met dat 'goed spelen' bedoelt, had hij even eerder op de door veel spelers zo gevreesde baan twee, beter bekend als 'the graveyard' (het kerkhof), uitvoerig gedemonstreerd. Op dezelfde grasmat waarop hij twee jaar geleden de langste vijfsetter uit de Wimbledon-historie verloor van Philippoussis (18-20 in de vijfde set), had Schalken nu beduidend minder tijd nodig om Chang duidelijk te maken dat diens pensioen nabij is. De voormalig Roland Garros-kampioen (1989 alweer...) beschikt nog steeds over onvermoeibare turbodijen, maar tegen de precisie van Schalkens groundstrokes viel zelfs voor de pijlsnelle Amerikaan geen eer te behalen.

Terecht toonde Schalken zich na het duel dan ook uiterst tevreden over zijn optreden, al was er vanzelfsprekend toch ook weer wat bescheidenheid in zijn analyse. "Zo goed als in de eerste ronde tegen Pless speelde ik niet, maar dat niveau bereik je ook niet vaak. Vandaag (gisteren) was gewoon wat minder, maar ik ben nog steeds heel tevreden." Zo tevreden zelfs dat hij zich had gepermitteerd de wereldranglijst te bestuderen. "De top-20 is wel heel dichtbij, maar het hangt van de spelers in mijn buurt af of ik daar daadwerkelijk beland", rekende hij zijn toehoorders voor.

Zekerheid over die primeur - Schalkens hoogste positie ooit was tot nu toe de 22e plaats op de rankings - kan hij zichzelf geven door op Wimbledon voorlopig door te gaan met datgene wat hem de laatste weken enorm goed afgaat: winnen. Tien winstpartijen tegen slechts één nederlaag op gras in amper drie weken, Schalken zit duidelijk in de winning-mood. "Ach, ik heb mijn periodes, dan valt alles ineens goed; vorig jaar na de US Open gebeurde dat ook al. Maar ik heb ook periodes dat het allemaal net niet valt."

Met het duel tegen 'lucky loser' Jeff Morrison, de nummer 98 van de wereld, en daarna - bij winst wel te verstaan - een ontmoeting met Voinea of Vacek voor de deur is de kans op voortzetting van de zegereeks groter dan ooit. Schalken: "Tegen Morrison wordt het een heel ander verhaal dan tegen Chang. Morrison is een veel betere grasspeler, serveert veel beter; maar ik ben er klaar voor."

Zoals hij ook klaar was geweest voor het duel met Chang, waarvoor hij zelfs even bij 's werelds nummer één Lleyton Hewitt te rade was gegaan. Die versloeg Chang onlangs in Rosmalen nog en dus had Schalken bij de Australiër even wat nuttige tips opgehaald. Het tekent de professionele manier waarop de Limburger zijn sport benadert en de duels voorbereidt. Wanneer, zoals nu op Wimbledon het geval is, het lot dan ook nog eens een handje meehelpt, zou er best wel eens een oranje-getinte stunt in het verschiet kunnen liggen.

Die wordt in ieder geval niet verzorgd door Raemon Sluiter. De Rotterdammer had na zijn zege op Tommy Robredo in de eerste ronde de kortgeschoren zoden op Wimbledon nog heilig verklaard, maar gisteren bleek dat gras aan de overzijde van het net steeds net iets groener dan aan Sluiters zijde. Aan die overzijde stond ene meneer Stepanek, roepnaam Radek, die als qualifier maling had aan de betere papieren waarmee Sluiter baantje veertien betrad. De Tsjech nam vanaf de eerste slagenwisseling het initiatief en liet Sluiter vier sets lang (6-3 6-7 6-3 6-3) ietwat armoedig achter de feiten aanlopen.ß

Zijn eigen spel, dat geen moment ook maar in de buurt van een Wimbledon-waardig niveau kwam, moet Sluiter meer pijn hebben gedaan dan de onvermijdelijke nederlaag. Desondanks wilde hij na afloop niet van 'een off-day' spreken. "Dat vind ik veel te extreem. Sampras verliest van Bastl en Agassi van Srichaphan, maar als ik van Stepanek verlies, zou ik plotseling een off-day hebben", sprak hij op een toon die teleurstelling en frustratie verried. "Geen moment heb ik het gevoel van dinsdag gehad, vanaf de eerste game is het niet zo gegaan als ik had gedacht. Waarom het zo slecht ging, is me op dit moment nog niet duidelijk."

Duidelijk werd in ieder geval wel dat het door hem zo felbegeerde plaatsje in de mondiale top-vijftig voor Sluiter voorlopig een utopie is en misschien wel altijd zal blijven. De wisselvalligheid in zijn optredens - Sluiter zelf sprak gisteren van 'hoge hoogtes en diepe dalen' - is te groot om structurele vooruitgang te boeken en het is maar de vraag of die wisselvalligheid ooit uit zijn spel zal verdwijnen. Zijn nieuwe coach Hugo Ekker weet in ieder geval wat hem te doen staat.

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 28 juni 2002