door Wilma Nanninga - Ik heb met mijn opa Willem gepraat. Hij was bakker en getrouwd met oma Neeltje. Opa Willem is in 1932 gestorven, oma in 1987. Het was een uur voor het begin van de soundmixfinale. Marijke Schaaphok van Endemol haalde me uit de opgewonden drukte in de kleedkamers en plantte me in haar kantoor. Ik belde CHAR, het Amerikaanse medium dat Endemol op 10 mei naar Nederland haalt voor een ongelooflijke tv-show. Char is een mooie, humoristische 50-jarige tv-ster, die in Amerika al 20 jaar gesprekken voert met 'de andere kant'.

Ik heb nog steeds kippenvel. Char kent mijn opa Willem niet. Sterker, ik heb nog nooit met iemand over hem gepraat. Om de simpele reden dat ik zelf niet zo veel van hem weet. Wel hangt in onze familieboerderij in Zeeland een foto van hem in de huiskamer. Op die boerderij komen alleen onze echte intimi. Willem was een rijzige, knappe man in een wit bakkerskostuum. Hij stierf toen hij 40 was, mijn oma moest met vijf kinderen de oorlog en de rest van haar leven door als tegen wil en dank geëmancipeerde weduwe. Oma Neeltje stierf toen ze 93 was.

Het Amerikaanse medium Char

Char is vriendelijk aan de telefoon: "Ik hoop niet dat je het gek vindt. Ik weet niet of je religieus bent, maar ik zeg eerst een gebed voor bescherming tegen kwade invloeden. Het is aan de andere kant al net zoals in de echte wereld. Je hebt goede en slechte mensen. Wij willen met de goede spreken. Daarna doen we het interview, dan kun je me vragen wat je wilt."

Ik luister naar het geroezemoes in de verte van de studio. Een soundcheck, de enthousiaste stem van Hennie Huisman. Wat een rare situatie. Char trekt me, vanaf de andere kant van de oceaan, weer bij de les.

Char: "Er is de letter w. bij je. Wi. William, Willem. Ja, Willem. Hij is jouw engel al sinds je geboorte. Weet je wie het is?"

W: "Mijn vader heet Willem, maar hij leeft."

Char: "Dat weet ik, ik heb een boodschap voor hem. Deze Willem heeft een uniform aan. Een wit uniform. Je hebt een foto van hem. In een ander huis. Daarom laat hij zich zo zien. Zodat jij hem herkent. Denk aan een foto."

Ik moet glimlachen. Dit kan toch bijna niet. De foto van opa Willem in onze boerderij in Zeeland.

Char: "Is hij bakker?"

Ik krijg een rilling.

W: "Het IS opa Willem."

Char: "Ja, je hebt hem nooit ontmoet, maar hij is altijd bij je. Hij is zo trots op je, je bent naar hem vernoemd. Er is ook een N. Nelly. Nee, Neal."

Char worstelt met Neeltje, mijn lieve, lieve oma, met wie ik zo veel heb gedeeld. Die me razendsnel met naald en draad redde als ik met mijn rok tussen mijn fiets was gekomen, bij wie ik uithuilde over liefdesverdrietjes, met wie ik later praatte over journalistiek en oorlog. Hoe kan dat nou? Char zit aan de telefoon in Michigan. Ik zit in Aalsmeer, in de kamer van Endemol-kopstuk Marijke Schaaphok. Hoe kan deze Char die mensen zien? Ik vraag het.

Char: "Stttt, straks, ga ervan uit er is geen ruimte, geen tijd. Willem en Neel zijn bij mij en bij jou. Ik wil even luisteren. Neel, Neeltje - zeg jij - heeft een boodschap voor jouw mama, M. Ma. Maria. Klopt dat?"

W: "Ja, zo heet mijn moeder."

Char: "Ze wil zeggen dat ze zo gelukkig is met Willem. Ze heeft zolang op hem moeten wachten. Meer dan 50 jaar. Ze wil dat je moeder weet dat ze het heel fijn met hem heeft. Willem is vroeg gestorven, hè? Hij wil dat je tegen je mama zegt dat hij zo trots is op haar. Dat ze Neel zo goed heeft geholpen in de oorlog en altijd in haar leven. Toen Maria klein was en met haar zussen en broers moest helpen in de huishouding en de bakkerij. Hij houdt van haar. Vergeet dat niet tegen haar te zeggen."

Ik zit met tranen in mijn ogen. Weg soundmixshow, weg alles. Engelen bestaan. Char corrigeert: "Wilma, concentreer je. Je wilt schrijven. Schrijf dan. Er is ook een boodschap voor je vader."

W: "Van wie?"

Char: "Van de engelen en een H. Is er een Harry?"

W: "Harm, mijn vaders vader."

Char: "Niet voorzeggen, Wilma. De geesten melden zich bij mij met boodschappen. We moeten zeker weten dat ze zijn, wie ze zeggen. Harm, oké. Jouw vader woont dicht bij je. Hij is een jonge ziel, jonger dan jij. Hij is creatief. Zeg hem dat hij weer meer moet gaan schrijven. Ook al is hij ouder. Daarover piekert hij. Leren heeft zin, ook als je in de 70 bent. Het is kennis voor je ziel. Bagage die je in een volgend leven nodig kunt hebben."

En Char heeft meer boodschappen en adviezen van de andere kant. Ik luister ademloos en verbaas me er al niet meer over dat ze weet dat mijn ouders boven ons wonen, dat ze mijn dochters naam Aurore kent en me beschrijft wat voor soort kind dat is. Dat ze mijn mans naam kent en precies de problemen aangeeft waarmee ik worstel. Ik ben een oude ziel, zegt ze.

W: "Dat is een compliment dat je aan veel mensen geeft?"

Char: "Het kan ook betekenen dat je hardleers bent. Dat je steeds dezelfde fouten maakt. Wees minder een zigeuner, Wilma. Geniet van je gezinsleven. Leer dat dit leven nu eens. Nu ben je sterk."

Endemols Marijke Schaaphok drentelt na anderhalf uur voor het raam van haar kantoor. Een bezorgde blik naar binnen. Zij had me al verteld over de ervaringen met Char van John de Mol en Chazia Mourali, die het programma gaat presenteren. En ze wil kijken of alles nog wel goed gaat met me.

Char is in Amerika een nationale bekendheid. Haar programma is een van de best bekeken programma's in de States en ze heeft onder meer baanbrekende dingen gedaan in politieonderzoeken. Char lacht als ik haar vraag naar haar methode. "Vind je niet dat we nu serieus genoeg zijn geweest? Ik vraag me af waarom mensen altijd zo ernstig op me reageren. Als ik begreep waarom dit gebeurt, waarom ik dit kan of als ik er te lang over zou nadenken. I would really freak out. Dan zou ik echt gek worden. Ik zie al engelen sinds ik een klein meisje ben. Ik durfde vroeger nooit met het licht uit te gaan slapen, want dan kwam er een man die lichtjes over mijn bed uitstrooide. Het is ook best wennen om bij elke mens die je ziet zijn engelen te zien. Als ik in de supermarkt boodschappen doe, moet ik het uitschakelen, anders word ik doodmoe."

Char ziet haar gave wel als een levensinvulling. "Ik ben, toen ik 26 was, vier jaar getrouwd geweest, maar mijn man is bij me weggegaan omdat hij er niet meer tegen kon. Dat is geen pretje. En er zijn intussen verschillende mannen die mijn hand hebben gevraagd, maar steeds voelde ik wel weer iets fouts. Dat is het belangrijkste nadeel. Het leven is een school, ik ben een leraar namens de engelen. Maar ik weet teveel. Dat maakt het lastig."

Als ze in Nederland aan het werk gaat, verwacht ze dan problemen? Zijn de Nederlandse engelen anders dan de Amerikaanse. "Nee, ze zijn universeel. Maar ik zie op tegen de Nederlandse namen. Jullie hebben echt ongelooflijke voornamen. Ik ben van de week naar New York gegaan om daar naar schilderijen van Van Gogh te kijken, in de hoop er Nederlandse engelen te ontmoeten. Ik dacht die kunnen me misschien helpen."

Ze is even stil, grinnikt: "Maar nu heb ik opa Willem en oma Neeltje. Mag ik hen even van je lenen?"

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 1 mei 2002