The Calicos winnen Humo's Rock Rally 2018

De laureaat The Calicos etaleerden veel metier. Ze hadden de beste melodieën in huis en het meest volwassen geluid. Hun songs groeven diep, waren allesbehalve spaarzaam met bezieling en piekfijn gearrangeerd (een toefje pedal steel, een geweldige gitaarsolo in de laatste song). Als deze Antwerpenaren zich niet vastrijden in het hele specifieke genre dat americana is, zijn ze in staat een breed publiek aan te spreken en muteren ze misschien tot een alternatieve popgroep die generaties kan verzoenen. Fans van Wilco en Ryan Adams stonden er hoe dan ook bij te likkebaarden. Een logische eerste plaats.

Danny Blue & The Old Socks kwam bijna even sterk uit de hoek maar vielen buiten de top drie. De band turnde live zijn slonzige slackerrock om tot vonkende, vloeiende ninetiesrock met de ontwapenende nonchalance van Pavement. De songs waren puntig en poppy, maar rafelig genoeg voor de indiefreaks. Dat keyboardje dat tussen de gitaren slalomde gaf de jongens een The Cure-achtige frivoliteit. Zijn frontman Sam De Neef stond erbij als een man uit één stuk, assertief en gecontroleerd. Alleen die groepsnaam is wat lullig, boys. Nu ja, dat was die van Grandaddy en The Beatles ook.

Lagüna, dat tweede werd, greep ons ongenadig bij de strot. De band straalde als enige authentiek gevaar uit en dat is altijd een goed teken. Zijn woest opspattende postpunk vol metalige, grotesk galmende gitaren daverde over het publiek als een lavastroom. Voeg daarbij een charismatische zanger met een sexy doodgraversstem en je hebt een rockband die tot de verbeelding spreekt. Referenties? Een vleugje Joy Division, een toefje Interpol en veel The Horrors. De grapjas die de vergelijking met White Lies maakte, verslikte zich wellicht in zijn pintje tijdens de gore gitaarerupties van Mauro Bentein, die wat later aantrad als frontman van Diane Grace.

Varken, dwerg en schaamhaar

Veel bands bleven plakken in de 'net niet'-categorie: Ugly Weirdo bijvoorbeeld, een trio uit Heusden-Zolder, dat een soort elektronische college rock speelde (lees: met beats en synths erbij) en op die manier sporadisch aan The Postal Service deed denken. Alleen verzeilde de band iets te vaak in het type coldwave dat begin jaren tachtig furore maakte, waardoor het de weirdo’s aan relevantie ontbrak. 

Watchoutforgiants deed geïnspireerder aan met dreinende artrock die Maximo Park en Franz Ferdinand in gedachten riep. Dan weer experimenteerden deze Ninovenaars slim met synths en kleurden ze hun beste song minimalistisch in. Zin voor avontuur hoorden we ook bij Monskopoli, wiens liedjes gespierde soundscapes waren die nu en dan uitzwermden richting progrock. Interessant, maar de nogal wankele zang van Janne Vanneste (de zus van Brent van voormalige Rock Rally-finalist Steak Number Eight) bracht de performance soms uit balans.

Energiek maar weinig memorabel: Budget Trash, dat zich aan dronken grungepunk waagde en van zijn hobbelweggetje afsukkelde. Pete Doherty is vast jaloers op dit zootje. Nog gortiger ging het eraan toe bij Diane Grace, dat schipperde tussen een punkoptreden en de Jim Rose Circus Sideshow: een drummer met een varkensmasker, een dominatrix die een hondsdolle dwerg uit een kooi bevrijdde, een jagerfiguur die op een jachthoorn blies, een kerel met een vissenkop en een kierewiete Mauro Bentein die neuzelde als een neurotische Marianne Faithful en krijste als Nick Oliveiri. Oh ja, en die zijn schaamhaar afschoor en over de eerste rijen strooide. That’s entertainment! Alleen zien we Diane Graces pokkeherrie niet snel de playlists insluipen, noch die van de radio, noch die van Spotify.

Gimmicks

Over het acute gebrek aan hiphop en r&b in de finale kunnen we kort zijn: urban-muziek heeft in ons land stilaan zijn eigen, goed georganiseerde kanalen ontwikkeld om zijn artiesten te lanceren. Kennelijk beschouwt de hiphopwereld de Rock Rally niet als een geschikt platform om een carrière mee op poten te zetten voor rappers en soulzangeressen. Eigenaardig is dat niet. Hiphop is zonder de hulp van de blanke rockpers de dominante kracht in de popmuziek geworden. Ach, Humo's Rock Rally kan er zich alleen maar strakker door profileren, zoals de editie van 2018 onderstreepte. De wedstrijd toont zich meer dan ooit de ultieme gatekeeper voor gitaarmuziek in Vlaanderen.

De uit Deinze afkomstige zangeres EMY (aka de achttienjarige Emy Kabore) leunde nog het dichtst aan bij Afro-Amerikaanse pop. Haar met jazz opgesmukte solosound intrigeerde. Alleen gooiden haar hese, kortademige stemtics à Selah Sue soms roet in het eten. Dat stoorde de jury blijkbaar niet want EMY kwam op de derde plaats terecht. De Brugse Josefien Deloof won de publieksprijs. Ook zij hing een soulvolle stijl aan, geruggensteund door een retestrakke begeleidingsband. Beide dames schuwden de maniërismen niet in hun zang. Hopelijk gooien ze in de toekomst die gimmicks overboord.

Zou de triomf van rockbands in deze editie een teken aan de wand zijn? Staat de alternatieve mainstream straks weer open voor gitaargeweld en worden urban-stijlen verdrongen? Hoort u The Calicos straks in hoge rotatie op StuBru en Radio 1? Lagüna in een Viral 50-playlist op Spotify? Diane Grace op MNM? Duimen maar.