Bij Motel Mozaïque laat Rotterdam zich van zijn allerbeste kant zien

Op donderdag en vrijdag, de eerste twee dagen van het festival Motel Mozaïque in Rotterdam, was er geen programmering in Club Vibes en liep je het smalle, lage danskeldertje aan de Westersingel zo voorbij. Nu, op zaterdagavond, is het plotseling een Motel Mozaïque-hotspot.

Welkom in de ‘Krautkeller am Vibes’, voor één avond Rotterdams eigentijdse krautrockkelder. Het genre was in het Düsseldorf van 1972 al lastig te definiëren en in Rotterdam wordt het er in 2018 niet helderder op, maar wat doet het ertoe?

Avontuurlijk

Tijdens het optreden van La Jungle is op het kleine podium niets te zien: het Belgische duo lanceert zijn pulserende elektronica vanaf de dansvloer, tussen het publiek. Wél zichtbaar, even later: AK/DK, met twee drummers als bandleden. Ze zwengelen een elektronische basistrack aan om die vervolgens aan puin te hameren op hun drumstellen. Het dampt. Het rockt. Het werkt.

Deze Krautkeller, dat is dus typisch Motel Mozaïque, het avontuurlijke festival dat Rotterdam als podium gebruikt: je ontdekt er niet alleen nieuwe muziek, maar ook locaties die tijdens eerdere edities nog niet werden benut. Zo ook het imposante Groothandelsgebouw naast het Centraal Station, waar een weekend lang vrijwel non-stop muzikale actie is, van de parkeergarages tot de vergeten bioscoopzaal op het dak, waar pianist Joep Beving zondagochtend de zonsopkomst begeleidde.

Cool op eigen titel

Het begon allemaal achttien jaar geleden, toen Rotterdam Culturele Hoofdstad van Europa was en het tijdelijk Europees subsidiegeld regende. Die kraan ging weer dicht, maar Motel Mozaïque (‘MoMo’) bleef bestaan en Rotterdam is nu cool op eigen titel.

De aard van het festival is een beetje veranderd. Naar grote namen hengelt men niet meer, MoMo zet liever in op het kleine en bijzondere. Overdag zijn er rondleidingen door de stad. Livesessies in bouwputten. Beeldende kunst. De muziekprogrammering is eerder Eurosonic dan Lowlands: meer een eigenwijs ‘ontdekfestival’ dan een traditioneel festival met ‘headliners’.

Rijkgeschakeerd festivalpalet

Een van de geheimen is het feit dat de organisatie een pan-Rotterdams samenwerkingsverband is: elke zaalprogrammeur (van Rotown tot Worm of Bird) levert zijn bijdrage. MoMo boort verschillende muzikale bronnen tegelijk aan, met een rijkgeschakeerd festivalpalet als resultaat.

Zo kan het gebeuren dat je op vrijdagavond binnen een uur tijd in vier totaal verschillende werelden binnenstapt. Eerst de bedwelmende groove van het Noorse ‘daze pop’-trio Great News in Worm, de zaal van de weerbarstigheid. Daarna een fijn stukkie garagerock in ‘bandjeskroeg’ Rotown, van de Vlaamse Equal Idiots.

Omzwervingen

Meteen daarna: een ontroerende biecht van de Engelse Fenne Lily in de prachtig verlichte Paradijskerk, één deur verderop. En tot slot een meer conventionele keuze: gitaarpop van Johan in de Schouwburg. Na een paar try-outs heeft MoMo het eerste ‘officiële’ optreden van Jacob de Greeuw en zijn herboren band: het was goed, maar ze gaan nog groeien.

Dát is Motel Mozaïque: zwerven, ontdekken, de stad zien aan de hand van een gids en een weekend lang steeds een ander muzikaal universum binnenlopen. Als kloppend hart en centrale ontmoetingsplaats fungeert het Eendrachtsplein, waar het bekende beeld van ‘Kabouter Buttplug’ vriendelijk glimlachend de wacht houdt.

De omzwervingen kunnen bijvoorbeeld voeren naar Bruxas, het nieuwe elektronische project van ‘sixties psych’-wonderkind Jacco Gardner: psychedelische dansmuziek, nu op z’n seventies. Of naar Natalie Prass, die zich hier manifesteert als een witte Erykah Badu in een zuurstokroze jurkje, die het zou verdienen om net zo succesvol te worden als Badu een slordige twintig jaar geleden.

‘Folkie’ Alela Diane viert in de knusse Arminius haar 35ste verjaardag, krijgt van de meiden uit haar band een taart en zingt het prachtige serene White As Diamonds met een klodder chocoladetaart op haar voorhoofd.

Live-ontdekkingen

Na Fenne Lily, Alela Diane en Natalie Prass blijkt ‘Trudy’ dan weer geen vrouw te zijn: Trudy & The Romance uit Liverpool bestaat volledig uit jongens en speelt in Rotown lekker losse kroegpop, met van die nonchalant in elkaar gehaakte melodieën die The Libertines ook zo mooi konden schrijven.

Een editie van Motel Mozaïque is overigens niet compleet zonder een Rotterdamse live-ontdekking. Zoals Lewsberg, in Rotown, op de vroege vrijdagavond. Het titelloze debuutalbum is een week uit, maar hun ster rijst snel: tijdens MoMo 2018 is het bijna nergens hinderlijk druk (zelfs niet bij Johan), maar voor Lewsberg moeten we even in de rij, om bij binnenkomst te worden gegrepen door droge, afgemeten gitaarriffs en een onderkoeld maar daarom niet minder opwindend gitaargeluid à la The Velvet Underground en The Feelies.

Lewsberg is de band van Arie van Vliet (Boring Pop), die van kurkdroge onbewogenheid zijn handelsmerk maakt en zijn publiek keurig met ‘u’ aanspreekt: ‘Wij hebben verleden week een plaat uitgebracht. Mocht u in het bezit willen geraken van deze plaat, dan is deze na afloop te bekomen op vinyl en compact disc. Vriendelijk bedankt.’

We bedoelen maar: tijdens Motel Mozaïque laat Rotterdam zich van zijn allerbeste kant zien.