Koen Verweij schaatst naar brons op de massastart: 'Dit was het hoogst haalbare'

'Dit was het hoogst haalbare', vertelde Verweij. 'Ik was niet optimaal fit.' Na het olympisch kwalificatietoernooi in december, waar hij een prima indruk maakte, had hij gordelroos gekregen. De 27-jarige Alkmaarder herkende de kwaal niet en trainde door met koorts. 'Daar heb ik niet één, maar twee jasjes uitgedaan.'

Op de massastart ging het daarom meer om de tactiek die hij kon ontplooien, dan de kracht in de bovenbenen. 'Het spelletje bevalt me heel goed. Als ik een gaatje zie, dan schiet ik erin en als ik fit was geweest, dan had ik hier iets heel moois kunnen laten zien.' 

Verweij kreeg in zijn bronzen race steun van Sven Kramer. Beide mannen waren zonder moeite door de halve finales heen gekomen. Verweij wilde in de eerste ronde geen risico nemen en besloot tot een slimme vroege aanval. Hij kreeg de ruimte en hield die vast tot de eerste tussensprint. In de daaropvolgende chaotische ronden kon hij rustig freewheelen in de wetenschap dat zijn plek in de eindstrijd al zeker was.

In de andere halve finale maakte Kramer zijn internationale debuut op de massastart. De Fries zette na een ronde of zes even aan en scheurde zich met drie anderen los van de groep. In het kopgroepje verzekerde hij zich twee keer van de tweede plek in de tussensprint. Daarmee was hij zeker en liet zich in de laatste rondes rustig inlopen. De benen uitschuddend kwam hij als laatste over de streep, maar wel door naar de finale.

In de finale zochten de Nederlanders elkaar in de loze ronde onmiddellijk op. Na het startschot nam Kramer de kop, de Belg Bart Swings direct erachter. Kramer hield het tempo laag. Het bleek de aanzet tot een rondje loeren naar elkaar. Helemaal aan de boarding reed de groep op een recreantentempo. De eerste aanval kwam van de Wit-Rus Vitali Mikhailau, met in zijn kielzog de Oostenrijker Linus Heidegger en de Zwitser Livio Wenger. Zij kregen een gaatje, maar van een geïnspireerde aanval was geen sprake, van een echte achtervolging ook niet.

De aanval werd overgenomen door de Deen Viktor Hald Thorup, Wenger was opnieuw alert en schoof mee. De twee bouwden een voorsprong van bijna een recht eind op. De Nederlanders hielden zich koest en lieten het achtervolgingswerk aan de anderen. Verweij had zich op de derde plek van het pelotonnetje genesteld, achter Swings.

De Koreaan Jaewon Chung offerde zich achter het ontsnapte duo Thorup en Wenger helemaal op voor Seung-Hoon Lee, de thuisfavoriet. Het was uiteindelijk Kramer die de vluchtelingen opraapte en zelf ten strijde trok. Swings was de man die pareerde, Lee die daar in de laatste halve ronde optimaal van profiteerde. De Koreaan sprintte naar de overwinning, acht jaar na zijn olympische titel op de 10 kilometer. Het stadion ontplofte voor het eerste Koreaanse langebaangoud van het toernooi.

De derde positie waarop Verweij de sprint aanging was uit het boekje, maar de snelheid van Lee en Swings kon hij gewoonweg niet beantwoorden. 'Daarom ben ik heel erg blij met deze bronzen medaille.'