Vlaamse verpleger joeg tientallen patiënten dood in met 'nazi-praktijken'

Een forensisch arts legde voor de volksjury in Brugge verklaringen af over de bevindingen van een inmiddels overleden collega van hem die de medische dossiers van alle slachtoffers onderzocht. De arts ging ook in op de manier waarop ze om het leven kwamen. 

,,Bij een luchtembolie wordt een relatief grote hoeveelheid lucht via een ader ingespoten. De hersenen verdragen dat niet goed en het zorgt voor zuurstoftekort in het hart.”

Volgens de deskundige is het absoluut geen zachte manier om te sterven. ,,Bijna alle onderzoekers maken melding van een reeks onaangename symptomen: een gevoel van naderend onheil dat gepaard gaat met doodsangst. Het is een acuut verstikkingsgevoel,” vertelde Werner Jacobs de aanwezigen in de rechtszaal.

Ivo P. uit Wevelgem bekende eind 2013 tegenover zijn psychiater dat hij actieve euthanasie toepaste bij tientallen 'finaal terminale' patiënten. Onder hen zijn moeder (90), schoonvader (80) en twee oudooms (81 en 79). In eerste instantie stelde hij een lijst met 49 overlijdens op waarin hij de hand zou hebben gehad maar uiteindelijk hield P. het op hoogstens twintig. Het exacte aantal is ondanks de 67 politieverhoren niet duidelijk.    

De verpleger bekende zijn slachtoffers telkens 100 milliliter lucht traag te hebben ingespoten. Jacobs: ,,De nazi’s hebben daar in de concentratiekampen experimenten mee gedaan. Uit die onethische experimenten en latere wetenschappelijk onderzoeken concludeerden de onderzoekers dat 70 tot 130 milliliter nodig is, wat dus perfect overeenstemt met zijn verklaringen.”

Zijn vele slachtoffers en gruwelijke methode leverden P. in de Vlaamse media de bijnaam 'diaken des doods' op. Een diaken is in de katholieke kerk iemand die een opleiding volgt, wordt gewijd door een bisschop en daarna pastorale taken krijgt binnen bijvoorbeeld de parochie, een school of een zorginstelling.  

Ivo P. pleegde het merendeel van de feiten begin jaren negentig. Toen bestond er in België nog geen wetgeving die euthanasie onder bepaalde voorwaarden uit de strafrechtsfeer haalt. Dat gebeurde pas in 2002. ,,In die grijze periode zijn er zeker mensen geweest die een zeer liberale houding innamen. Een arts zou zich daar gemakkelijker uit kunnen praten dan een verpleger”, aldus Werner Jacobs.  

P. handelde naar eigen zeggen uit een soort overdreven idealisme. Tegenover gerechtspsychiaters die hem onderzochten, verklaarde hij dat de macht om over leven en dood te beslissen ook een rol speelde. Desondanks vindt de verpleger zichzelf geen seriemoordenaar die thuishoort in de gevangenis.