Daklozen sparren met wethouders

Een man met baard en muts met twee grote plastic tassen sjouwt de publieke tribune op en gaat er eens lekker voor zitten. Hij lijkt halverwege de middag te zijn ingedommeld maar dan klinkt er onverwachts een brul van boven. "Daklozen willen helemaal geen woning. Daarom zijn ze juist dakloos."

De twee wethouders Arjan Vliegenthart (Werk, Participatie en Inkomen) en Laurens Ivens (Bouwen en Wonen) die maandagmiddag de groep van pakweg vijftig dak- en thuislozen te woord staan, zijn wel wat gewend. Het is niet de eerste bijeenkomst die belangenvereniging MDHG organiseert tussen wethouders en dak- en thuislozen die voor deze gelegenheid op de stoelen van de gemeenteraadsleden mogen plaatsnemen.

Problemen
Ze kunnen hun hart luchten of gal spuien over de problemen waar ze tegenaan lopen: schuldhulpverlening, huisuitzetting, het briefadres en de bejegening door ambtenaren.

Dakloze Marco, 43 jaar die in een 'shelter' in een kantoor in West slaapt, is een uitkering geweigerd. Toen hij de zaak zwart op wit wilde hebben, met de redenen van de weigering erbij, kreeg hij onderuit de zak, vertelt hij. "Ik werd er door de beveiliging uitgezet."

Een andere man verhaalt over een ambtenaar die in zijn dossier had gezet dat hij haar had bedreigd en met de vuist op het bureau had geslagen. "Ik neem altijd alle gesprekken op. Op de geluidsopname bleek dat zij mij het bloed onder de nagels vandaan had gehaald. Die vrouw leek wel op die Koreaanse nieuwslezeres. Ik kreeg later een excuusbrief en een tegoedbon van veertig euro. Een bon die ik overigens alleen in Hengelo kon besteden," zegt de man tot grote hilariteit van de zaal.

Corrupt
En zo zijn er meer verhalen: over onwillige ambtenaren die van de hoed en de rand niet zouden weten, over de wet en regelgeving die maar corrupt zou zijn en het loket aan de Jan van Galenstraat waar dak- en thuislozen een briefadres moeten regelen zodat ze een uitkering kunnen ontvangen.

"Dat briefadres wordt een te belangrijk punt in mijn leven," zegt een van de daklozen die geen zin heeft steeds te moeten opdraven. "Ik ben een zwerver." Naast onvrede over het briefadres - "Een kennis kon de boom niet aanwijzen waaronder hij sliep. Hij kreeg geen briefadres en daardoor geen kans op een tweede leven" - is ook de toewijzing van betaalbare woningen een heikel punt. "Nu krijgen de leraren weer voorrang. Waarom wij niet?" vraagt een vrouw.

Marco kent homo's uit het buitenland die binnen een jaar een woning krijgen omdat ze niet in een asielzoekerscentrum kunnen wonen. "Ik slaap al een paar jaar op straat, heb geen sociaal leven meer en weet niet meer wat ik moet doen. Stuur ze naar Limburg en geef Amsterdammers voorrang," zegt Marco, die zelf ook homo is.

Woning
De wethouders moeten daar weinig van weten. Vliegenthart: "Een Syrische moslim of een dakloze hebben allebei recht op een woning. Laten we mensen niet uitspelen, dan is het hek van de dam." Een applausje in de raadszaal.

Een andere man wil ook zijn ei kwijt. "Ik verblijf in de Havenstraat, in een cel zonder uitzicht en tralies voor het raampje. Ik betaal veel geld: 465 euro per maand." "Nou, dan zit je wel safe," roept een andere dakloze.

De man van de publieke tribune bindt aan het einde van het speciale wethoudersoverleg zijn tassen bij elkaar, gooit ze over zijn rug en knoopt zijn dikke jas dicht voordat hij de straat weer op gaat.