Hopen op een kindvriendelijk café
Een van de cafés op ons plein is met planken dichtgetimmerd. Er is een briefje op het hout geplakt: gesloten op last van de burgemeester.
Het is het gesprek van de dag op de stoep. Hadden ze eerder moeten doen, vindt onze witte (meestal boze) buurman. Racisme, zegt de Turkse groenteboer.
Onder de gezinnen bij het klimrek in het plantsoen heerst een jubelstemming en ik jubel mee. Natuurlijk kies je voor rommel en lawaai als je binnen de ring blijft wonen maar deze tenten maken het grimmig op ons plein. Ze zijn donker en dicht met getinte ramen waardoor niet te zien is wat er binnen gebeurt. De bezoekers zijn uitsluitend mannen, er ligt zwerfvuil voor de deur, ’s nachts galmen de ruzies tussen de huizen.
Na een grote politie-inval twee weken geleden leek het even of alles weer zijn normale gang zou gaan. Maar nu is een van de zaken dus dichtgetimmerd. De eerste stap is gezet, alleen die andere tent nog en dan zijn we voorgoed verlost van dat bolwerk van duistere mannen. We fantaseren over een koffiezaak met kranten en een speelhoek, over grote schone ramen en een gezellig, klein terras. Dit is een familieplein, vinden we, geen plein voor louche horeca.
Als je iets leuks zoekt voor je kids moet je naar de Tunfun, zegt ze. Hier zitten wij
Argwaan
’s Middags sta ik met de kinderwagen voor de houten planken. Ik probeer te zien of de tent al is leeggehaald. Een knappe vrouw, Marokkaanse denk ik, komt naast mij staan.
Ze knipoogt naar mijn jongste en knijpt hem in zijn wang. Ze kirt en koert, hij lacht verliefd en ik vind haar leuk zoals je iedereen leuk vindt die je kind aan het lachen maakt. Dan morrelt ze aan het rolgordijn van de zaak naast de planken. Ja, ze is de eigenaar, antwoordt ze op mijn verbaasde vraag. De dichtgetimmerde ramen naast haar berusten op een misverstand, zegt ze, “zonde, want we zitten hier allemaal al zo lang”. En nee, ze weet niet of er nu iets nieuws voor in de plaats komt.
Ik zeg dat ik hoop op een kindvriendelijk café. De vrouw kijkt me meewarig aan. Hier? Als ik knik zie ik geloof ik een flits van argwaan in haar ogen. Met veel lawaai schuift ze het ijzeren rolgordijn naar boven. Als je iets leuks zoekt voor je kids moet je naar de Tunfun, zegt ze. Hier zitten wij. Ze knipoogt en stapt het café in. Mijn zoon werpt haar een kushand na.
Marjolijn van Heemstra is theatermaker en schrijver. Reacties naar info@marjolijnvanheemstra.nl