Sylvia Witteman ging naar Blokker en stuitte op iets waar haar mond van openviel

Een tekort aan plastic eierlepeltjes had mij een filiaal van Blokker binnengedreven. Het was geen aanschaf die het noodlijdende bedrijf bij de haren uit het moeras zou trekken, maar alle beetjes helpen. Midden in de winkel stuitte ik op iets waar mijn mond van openviel: een uitstalling van draagbare radio-cassetterecorders. Ze zagen eruit alsof ze met een tijdmachine uit de jaren zeventig waren getransporteerd, met vierkante zwarte knoppen en teakfineer. Maar dan gloednieuw. 24,99 euro.

Was Blokker krankzinnig geworden? Wie koopt er nu een cassetterecorder? Ja, van 'vinyl', zoals grammofoonplaten tegenwoordig heten, begrijp ik het wel. Een beetje. Die geven een 'warmer geluid', zoals mijn 19-jarige aspirant-schoonzoon beweert. Het enige warme dat ík erin hoor zijn trouwens de tikken en krassen, die wel wat aan een open haard doen denken.

Maar zo'n cassette had niets warms. Ze konden niet krassen, en dat was dan meteen ook het enige voordeel. Tegenwoordig hebben we Spotify. Dat kan al helemaal niet krassen. Alle muziek ter wereld, tot het obscuurste Bulgaarse dameskoor aan toe, kan ik met een muisklik glashelder tevoorschijn trekken. Zelfs mijn cd's heb ik al jaren geleden weggedaan. Wat moet een mens nou nog met cassettes?

Peinzend verliet ik de Blokker. Er bestonden indertijd wel voorbespeelde cassettes, maar die kocht een normale tiener niet. Met een blanco cassette kon je liedjes opnemen van de radio; dat was goedkoper en veel leuker. Frits Spits lulde altijd door het intro heen, maar daar wende je aan. Sterker nog, na een paar weken luisteren naar zo'n cassette vol lievelingsliedjes kon je je Spargo's You and Me, Rapper's Delight van de Sugarhill Gang en Upside Down van Diana Ross eigenlijk niet meer voorstellen zónder omlijsting van Frits' beschaafd-zwoele bariton.

Ik deed jaren met die cassettes. Ze verhuisden met me mee uit het ouderlijk huis van het ene kraakhol naar het andere, en overleefden de uitzinnigste feesten. Soms raakten ze gewond. Dan spuugden ze lange slierten tape uit, die je voorzichtig, met behulp van een potlood, weer netjes op moest winden. Ook dát was eigenlijk heel leuk. Het allerspannendste was als zo'n sliert brak. Je moest hem plakken met een piepklein stukje cellotape. En dan wás Frits er weer, om Abba's Super Trouper en Lou Reeds Walk on the Wild Side aan elkaar te praten. Met die heerlijke stem.

Zoiets fijns kan ik toch niet weggegooid hebben? Die bandjes moeten nog ergens op zolder liggen. Als ik ze terugvind ga ik meteen zo'n cassettespeler kopen.

Nee, die Blokker gaat nog eens héél groot worden.