Titelfavoriet PSV ontsnapt in slotfase bij alleraardigst PEC Zwolle
Met de tweede marginale zege op rij (0-1) consolideerde PSV tegen PEC Zwolle zijn voorlopig riante voorsprong van acht punten op Ajax. Op deze manier ligt de koploper op titelkoers.
Wat kon de gekwelde liefhebber in de Nederlandse voetbalpolder zondag zomaar opeens genieten, ja werkelijk zijn hart ophalen in een provinciaals stadion in Overijssel, met een enthousiast mannetje of 13.000 tot de nok toe gevuld. PEC Zwolle speelde daar voetbal dat hij, de liefhebber, in Nederland al lang niet had kunnen zien, zo leuk, zo fris. Eén nadeel: er zat geen aanvallende punt aan, en dat kreeg het zuurst denkbare gevolg.
Negentig minuten lang hadden de meeste spelers van koploper PSV maar log afgestoken bij de handige combinatiemannetjes van PEC. In extremis raakten drie van hen de bal toch net zoals het moest, en één van PEC juist niet. Locadia zette voor, De Jong kopte in, PEC-doelman Boer, als veteraan niet meer de soepelste, kon de bal niet ver genoeg wegtikken en verdediger Isimat-Mirin kon hem bij de verste paal intikken.
Zo won PSV met 0-1, een overwinning die in het supportersvocabulaire als onverdiend mocht gelden, als het grootst denkbare onrecht. Dat was het niet, dat kan het in voetbal nooit zijn. Dan had PEC maar moeten scoren, wat er nu eenmaal bij hoort.
Cocu had Isimat-Mirin in de laatste aanval terug willen roepen
Titelkoers
Even klinisch kon worden gesteld dat PSV op deze manier op titelkoers ligt. De voorlopig riante voorsprong van acht punten op Ajax werd geconsolideerd met de tweede marginale zege op rij, na die van twee weken geleden op FC Twente (4-3), en hoe gelukkig dat zondag gebeurde, erkende coach Cocu nog eens eerlijk: hij had Isimat-Mirin in die laatste aanval terug willen roepen.
Wat had dat er bij PEC aan ontbroken, zo’n laatste tikje of een venijnig schot, na al het aardigs dat de ploeg op zijn artificiële mat had gelegd – terzijde zij toch even aangetekend dat zondag óók werd bevestigd hoe vlot en vloeiend er op kunstgras kan worden gespeeld. “Wij zijn PEC Zwolle, hè”, zei trainer Van ’t Schip minzaam, gewezen op de ineffectiviteit.
Dat is natuurlijk zo, een provincieclubje dat het aan de hand van de nieuwe coach vooralsnog alleraardigst doet, maar dat misschien toch niet het hele seizoen zo hoog kan staan als nu. Een koele spits is er niet in Zwolle en PEC is zo’n club, weet natuurlijk ook Van ’t Schip, die zomaar niet elke voetballer kan krijgen die hij wil, of nodig heeft.
De onberispelijke Sandler werd niet de verdediger van de wedstrijd, dat werd de onverminderd beperkte Isimat-Mirin.
Hoopvol
PEC doet het met drie kleine mannetjes op het middenveld: de Nieuw-Zeelander Thomas, zondag de beste op het veld, en Dekker en Saymak, nauwelijks minder behendig. PSV heeft daar Van Ginkel en Hendrix, bepaald geen spelers uit het topsegment, maar fysiek van meer gewicht. Indachtig het belang daarvan in het hedendaagse voetbal had je kunnen denken dat die van PEC het gaandeweg toch wel zouden moeten afleggen, maar niets was minder waar. Ook niet, nadat Cocu in het slotgedeelte van de eerste helft Hendrix (na een gele kaart opnieuw gewaarschuwd door arbiter Kuipers) had vervangen door de potige Rosario.
Vooral in het eerste kwartier van de tweede helft drong PEC aan. Verdediger Sandler belaagde doelman Zoet met een vrije trap, en hij kopte de bal over het doel. Aanvaller Mokhtar kwam steeds dichterbij, maar ook hij kon geen finale stoot uitdelen: na een voorzet van Namli, ook al zo’n attractieve speler, raakte hij de bal volledig verkeerd.
In de slotfase deed Thomas Van Ginkel nog maar eens verstijven, maar voor een goed schot had hij de kracht niet meer. Mokhtar bood zowaar verdediger Van Polen nog een kansje, het volk veerde steeds weer hoopvol op, en toen kwamen de voorzet van PSV, de kopbal en het tikje van de verdediger die er van zijn trainer eigenlijk niet meer had mogen staan.
“We hebben zelf te weinig gebracht. Aan het eind van het seizoen weet je hoe belangrijk een zege als deze is.”
Van de zo vaak dreigende aanvallers van PSV was voordien weinig tot niets vernomen, ook van de geprezen Mexicaan Lozano niet. Ja, in het slotgedeelte had hij Sandler een brute zet gegeven. De verdediger, een van de besten bij PEC, moest met een ontwrichte schouder per brancard worden afgevoerd. Trainer Van ’t Schip gaf hem een tikje, opbeurend en prijzend, toen hij langs de dug-out werd gedragen. Het voelde als tekenend aan voor de sferen voorlopig in Zwolle, waar de nieuwe trainer en zijn spelers het leuk met elkaar hebben.
Maar de onberispelijke Sandler werd niet de verdediger van de wedstrijd, dat werd de onverminderd beperkte Isimat-Mirin. Diens trainer Cocu had weer geschoven zoals hij dit seizoen zal blijven schuiven, met de vervanging van Hendrix al en later met die van de weer eens vale Pereiro door Bergwijn. Het waren doordachte ingrepen, maar het voerde te ver om een analyse los te laten op de koploper die halverwege de tweede helft ook al fortuinlijk was geweest: Van Ginkel bleef toen ondanks hands zijn tweede gele kaart bespaard.
Nee, te analyseren viel er weinig tot niets op een middag van de elfde zege van de koploper die met zijn aanhoudend vertekenende cijfers, helaas, meer model staat voor de voetbalpolder dan de ploeg die er ongekend leuk voetbal speelt.
Te weinig gebracht
“Dit is zuur”, sprak PEC Zwolle-trainer Van ’t Schip na de 0-1 nederlaag tegen PSV. “In de eerste helft kwamen we al redelijk tot ons spel en na rust hebben we dat doorgetrokken. Daarbij bleven we achterin gedisciplineerd spelen. Maar je weet wat er kan gebeuren, als je zelf niet scoort.”
PSV-coach Cocu sprak in eerste instantie over het streven van hem en zijn ploeg om ‘sterke punten van de tegenstander weg te halen’. “Dat zegt al genoeg”, erkende hij. “We hebben zelf te weinig gebracht. Aan het eind van het seizoen weet je hoe belangrijk een zege als deze is.”