Direct naar artikelinhoud
Recensie

Paulien Cornelisse ridiculiseert én relativeert ons gemier

Paulien Cornelisse geeft uitleg over mos, dat haar een weldadige rust brengt.Beeld mam van dam

Cabaret
Paulien Cornelisse: Om mij moverende redenen
****

Van die spirituele hipperds die de hele tijd 'in het moment zijn', eigenlijk wekken ze vooral bij cabaretier Paulien Cornelisse interne woede op. Maar ze vindt ook dat ze ze met liefde tegemoet moet treden, want 'iedereen mag er zijn'. Maar winkels als 'Essentials for the yoga lifestyle' maken het haar wel erg moeilijk.

In haar nieuwe show 'Om mij moverende redenen' laat Cornelisse als vanouds haar prettig gekantelde blik vallen op alledaagse onbenulligheden die in haar universum grote proporties kunnen aannemen. Of dat nu gaat om een omgekeerde teleurstelling, een levensmoe koffiezetapparaat of een zielige aap in Artis. Hilarische anekdotes levert dat op.

Tien jaar geleden won Cornelisse het Leids Cabaret Festival en sindsdien bouwt ze gestaag aan een zeer humoristisch oeuvre dat gebaseerd is op het observeren en analyseren van het gedrag en het taalgebruik van de mens. Zowel in boeken als in voorstellingen. 'Om mij moverende redenen' is haar vierde avondvullende programma, en dat is een ode aan het mos geworden.

Ze ridiculiseert én relativeert in één klap op genadeloze wijze ons menselijke gemier

Op het toneel staat daarom een kasje dat gevuld is met mos, waar ze af toe even uitrust onder het genot van een sfeervol muziekje. Cornelisse is namelijk onlangs in een botanische tuin in een moskas geweest en daar overviel haar een weldadige rust. Ze kwam erachter dat sommige mossen maar een centimeter per eeuw groeien. En dat mos al 320 miljoen jaar op aarde is, zo'n duizend keer langer dan de mens. Dus zou ze graag een korstmos zien die in een talkshow over 'deze tijd' praat, want dat heeft er meer verstand van dan de mensen die er op dit moment middenin zitten en totaal geen reflectie hebben. Zo ridiculiseert én relativeert ze in één klap op genadeloze wijze ons menselijke gemier.

Een tweede thema is vergankelijkheid. Ze vertelt dat ze sinds kort in een echt huis met een trap woont, wat bij haar meteen gedachten veroorzaakt over de tijd die je hebt tussen traphekje (dat kinderen moet weerhouden naar boven of beneden te klimmen) en traplift, een 'niet-vrolijkstemmende uitvinding'. De naderende dood houdt Cornelisse in dit programma erg bezig, evenals de chaos die het leven vaak is. Daarom is haar oproep om onszelf vooral niet erg serieus te nemen.

Verwacht geen mening, zegt Cornelisse halverwege letterlijk, dan hadden we naar een andere cabaretier moeten gaan. Bij haar duik je in de geschiedenis van de telefoon van Hitler of ga je in een IJslandse thriller met haar mee naar een afgelegen jeugdherberg. Dat onder die vrolijkheid stiekem een levensboodschap zit, valt dan bijna niet op.

Vorig jaar interviewde Trouw Paulien Cornelisse voor de serie Tien geboden: 'Gadverdamme met o'tjes, mag dat ook niet van God?'