Column: De serveerster
We waren voor de derde keer in het zelfde kleine dorpje in Tsjechië. De skigebieden zijn er heel overzichtelijk en dat was prima want de kinderen waren nog klein, dus we hadden niet veel nodig. De oudsten kregen samen met de kinderen van onze meereizende vrienden privéles –het kostte geen drol- en de jongste speelde in de sneeuw. We konden er filevrij heen rijden, het landschap was mooi en er lag altijd veel sneeuw. En alles was er hartstikke goedkoop: het huis dat we huurden, de skilessen, de boodschappen en de horeca. Waar zeg je nou zonder gevaar voor eigen portemonnee tegen je kinderen: “neem nog maar een warme chocolade als je wilt, hoor”? Kortom: we hadden het een paar jaar prima naar ons zin. Het enige waar we een beetje mee worstelden, was het contact met sommige locals.
Ons vaste restaurant
Omdat alles goedkoop was –we grapten altijd dat thuisblijven in Nederland duurder was-, gingen we iedere dag uit eten. Beneden aan het weggetje waar “ons huis” aan lag, was naast de pistes een vrij groot restaurant. Er waren er nog wel meer, maar die vonden we minder lekker. Bovendien lagen ze beneden in het dorpje, wat betekende dat we ’s avonds na het diner met de broek op de vreethaak via een glad pad flink omhoog moesten klimmen met vijf kinderen. En dat alleen voor de afwisseling. Dus was al gauw het restaurant naast de pistes onze favoriet geworden. Drie jaar lang kwamen we er in de vakantie iedere avond. Maar hoezeer we het ook als “ons” restaurant beschouwden, we kregen niet het idee dat ze bij het binnenstappen van ons negenkoppige gezelschap dachten: “ha, daar heb je “onze” klanten weer.
Dobry vecer
Hoezeer we ook al ons geleerde Tsjechisch in praktijk brachten en bij het binnenkomen enthousiast “Dobry vecer! Jak se dari?” riepen, altijd was de ontvangst op het ijzige af. Na een klein knikje keek de waard met onbewogen gezicht in zijn boek of er plek was. En dat terwijl we voor de hele week hadden gereserveerd. Het resultaat was altijd dat de serveerster werd gewenkt om ons naar onze tafel te brengen. Die serveerster was een geval apart: ze had het postuur van een rugbyspeler en boezemde ons niet alleen daarom ontzag in. Ze straalde uit dat er met haar niet te spotten viel. Na iets wat doorging voor een begroeting, begon mede door die uitstraling een ingewikkelde fase van het restaurantbezoek.
Volgen? Niet volgen?
Het restaurant kende twee achter elkaar liggende eetzalen. Onze tafel stond in de achterste zaal en je kon vanuit de bar niet zien of de tafel al vrij was. Vaak waren ze die nog aan het afruimen na de vorige klanten. Onze serveerster liep met ferme pas de eerste zaal in, ons in een klein dilemma achterlatend. De ene keer liepen we direct achter haar aan naar de tweede zaal waar de tafel al klaar stond. Maar evenzovele keren draaide ze zich bruusk om als ze merkte dat we haar volgden, bleef staan en hief met een stuurs gezicht haar hand met de palm naar ons toe, als een agent die een stopteken gaf. Als we daarentegen op de drempel wachtten tot we zeker wisten dat we konden doorlopen, kon het gebeuren dat ze zich omdraaide en met haar arm vinnig een “kom nu hier” gebaar maakte. Wij werden hier vanzelfsprekend lacherig van. Wat ze daarvan vond, bleef verborgen achter haar ondoorgrondelijkheid, maar haar strenge optreden maakte ons nu eenmaal licht zenuwachtig, wat dan nog meer op de lachspieren werkte.
Cultuurschok
Toen we na een paar jaar Tsjechië voor het eerst met zijn allen naar Oostenrijk gingen, kregen we dan ook een kleine cultuurschok. Op de eerste avond dat we er waren troffen we een serveerster die bijna boog als een knipmes. Na het bestellen schoot één van de dames in ons gezelschap in de lach. Op onze vraag waarom zei ze verbaasd: ze zei “gnädige Frau” tegen me!
Plaats een reactie
we gaan in februari naar Tsjechië voor de eerste keer op wintersport
zijn benieuwd hoe het daar is
Niet alleen de serveerster maar ook de medetoeristen uit het voormalige oostblok kenmerken zich vaak door een opmerkelijke stugheid. Ooit zaten we elke morgen aan het hotelontbijt naast een grote groep Bulgaren. Elke morgen riepen wij vrolijk ‘good morning!’ maar ze gaven geen sjoege. Zelfs de kindertjes in hun gezelschap keken ons wantrouwig en zwijgend aan… Toch hielden wij vrolijk vol onder het motto 'goed voorbeeld geven '. Toen we op de vertrekdag naast elkaar de auto’s stonden in te laden kwam de ‘familieoudste’ ons een hand geven: ‘good yourney, you nice people’. Tja…ik herken dus wel wat uit bovenstaand verhaal!
Eigenlijk zeg je dus dat het een prima tent is: ondanks de slechte bediening bleven jullie erheen gaan. Elke avond. Drie jaar lang :-). In de ogen van Nederlanders zijd de Tsjechen stug. Andersom denken Tsjechen dat Nederlanders vrekken zijn. 1:1 dus :-).
Wij moesten ook even wennen dat de borden heel snel van tafel werden gehaald wanneer ze leeg waren. Wat blijkt, Tsjechen schijnen het ongezellig of onbeleefd te vinden wanneer mensen met een leeg bord aan tafel zitten. Cultuurverschilletje zeg maar! 😉
Weer een leuk stuk, Ruud!
Hej, kan je pm’en waar jullie zaten en voor welke periode? Is mss een betaalbaarder alternatief dan oostenrijk met de kinderen. Langs welke site/reisbureau boekten jullie?
*bericht bewerkt door dJaco op 18 nov 2017 14:06
Geweldig stuk. Ik zie het zo voor me. wij waren 24 jaar geleden in de zomer in Tsjechië, toen was dat ook zo, maar toen was net het ijzeren gordijn net verdwenen.
Heb me 's zomers met de 2 zussen in Lipno nad Vltavou die in het bergrestaurantje werkten me prima vermaakt hoor. Was wel in 2000 ongeveer
Maar het klopt, omgangsnormen zijn daar anders dan hier. Maar als je eenmaal de locals kent wanneer ze niet aan het werk zijn, zijn ze super gastvrij en zullen ze je niet met een lege maag laten vertrekken…
Geweldige column :)
Nooit in Tsjechië geweest voor eten, dus voor mij niet herkenbaar. Wel grappig om te lezen.
Aparte serveersters wel genoeg gehad. Met stip bovenaan de dame die tijdens de lunch nog niet helemaal was bijgekomen van de avond ervoor. Ze struikelde bijna over dr eigen voeten en de alcohol was van een afstandje nog waar te nemen 😂
Ze was wel lief verder
Ruud was dat toevallig in Janske Lazne? Klinkt herkenbaar als het restaurant naast de piste en aan de weg. 2 eetzalen achter elkaar met grote houten deuren ertussen. Eerste zaal had geloof ik een kinder speelhoekje. Wel goed eten en bediening was vriendelijk
Prachtige column. Tnx Ruud!
Ruud was dat toevallig in Janske Lazne? Klinkt herkenbaar als het restaurant naast de piste en aan de weg. 2 eetzalen achter elkaar met grote houten deuren ertussen. Eerste zaal had geloof ik een kinder speelhoekje. Wel goed eten en bediening was vriendelijk
Pepijn2 op 20 nov 2017 07:54
. Yep, was in Janske Lazne. Blijkbaar heb jij een nieuwe serveerster getroffen 😏 Wanneer was je daar?
Veralgemenen is nooit correct, maar mijn ervaring met Oostblokkers is dat het “harde mensen” zijn, en per definitie weinig empathie aan de dag leggen. Ik heb niet genoeg vingers aan mijn handen om het aantal voorbeelden - ondervonden in mijn professioneel leven - te tellen.
zal een leuke vakantie worden dan in februari -)