Aaf Brandt Corstius: Annabel Nanninga in de politiek, ik kijk ernaar uit

Ik had al een tijd niet op de Twitter van Annabel Nanninga gekeken, want de Twitter van Annabel Nanninga is de reden dat ik überhaupt bijna nooit op Twitter kijk. Het gaat er niet eens om of ik het met haar eens of oneens ben: ik vind dat ze lelijk schrijft. Die toon hebben haar vele vrienden op Twitter ook, en ik lees niet graag lelijke zinnen. Of kinderachtige zinnen. Of: lelijke zinnen die door kinderen geformuleerd lijken te zijn.

Een voorbeeld uit de afgelopen paar dagen. Jan Roos wilde het in de zeventigduizendste minikwestie rondom Nanninga voor haar opnemen - ze kreeg deze week op straat ruzie met een moslim en filmde dat - en hij twittert dan: 'En blijf met je gore poten/bek van @ANanninga af.' Dat retweet zij en zet erbij: 'JA! Wat hij zegt!'

Tja, het is pakkend. Maar het is ook heel erg schoolplein.

Maar goed, nu moest ik op haar Twitter kijken, want ik wilde weten waarom ze de gemeentepolitiek in wil voor de partij van Thierry Baudet Tegenwoordig Met Baard.

Daar waren een paar redenen voor, maakte ik op uit het stuk dat ze erover geschreven had. Reden 1: ze had na de vakantie geen zin om aan het werk te gaan. Reden 2: ze had al jaren meningen opgeschreven, en hoewel ze daar een 'gestage stroom aan berichten van allerlei mensen' over had ontvangen, wilde ze nu iets doen in plaats van iets vinden. Reden 3: cynisme en defaitisme hapten naar haar enkels. Reden 4: Thierry Baudet belde haar op met de tekst: 'We gaan even lunchen.'

Dat laatste lijkt me reden om het land uit te vluchten, maar ze ging met hem lunchen, want hij belde op het goede moment, namelijk toen ze net had opgemerkt dat cynisme en defaitisme naar haar enkels hapten en haar post-vakantiedip te wijten was aan het feit dat ze iets wilde doen in plaats van iets vinden.

In de ronkende taal die nu al zo duidelijk bij het Forum voor Democratie hoort, schreef ze hoe ze graag vingers op zere plekken legt en doorduwt, maar hoe ze toch óók heel graag eens een rotte plek wil uitsnijden of een koele hand op een kwetsuur wil leggen.

Dit alles was een omslachtige manier om te zeggen dat ze in de Amsterdamse gemeentepolitiek wil.

Ik scrolde iets verder terug in haar tijdlijn en zag het filmpje van haar ruzie op straat in Amsterdam met die Marokkaanse man. Zij filmde hem, hij filmde haar. Ze hadden allebei een iPhone in de hand en riepen naar elkaar met monden vol eten - het was laat op de avond, bij een snackbar.

Hij riep: 'Ik wil met jou in gesprek (...) praat nu dan, vieze hoer!' En zij riep: 'Ik ben jou geen verantwoording verschuldigd op dit moment!'

Kortom, iets om naar uit te kijken.

_{Verbetering: in een eerdere versie van deze column stond dat Jan Dijkgraaf het op Twitter voor Nanninga opnam. Dit moest Jan Roos zijn.}