Een grote hond in de achtertuin
De burgemeester had zijn vloek uitgesproken over het beleid, de slagvaardigheid, het inzicht, de oplettendheid, de handigheid, het praktisch gevoel en de verantwoordelijkheid van de leiding van de plaatselijke dierentuin, toen die om acht uur 's avonds nóg niet wist of er die middag nu één of twee wolven waren ontsnapt.
Zo opent Anton Koolhaas een kort verhaal dat hij in 1977 schreef voor een gelegenheidsbundel van een jubilerende boekhandel.
De dierentuin wist het niet precies. Want een van de oppassers liep in de ziektewet. Eén wolf ontsnapt? Of misschien twee?
Forse honden
'Nu zijn wolven niet door iedereen van forse honden te onderscheiden. Vooral in de tegenwoordige dagen, waarin de meubels in kleine huizen steeds groter worden, samen met de honden die men erin bergt, is men zo gewend geraakt aan monstrueuze afmetingen van honden die zich geen raad weten met hun verschijningsvorm op aarde dat een loslopende wolf op geen enkele manier de aandacht zou weten te trekken dan door arresleden te bespringen en de bourgeois-inzittenden te verslinden.'
Ach, schitterend. Koolhaas.
De wolf zal opduiken in de achtertuin van de alleenwonende typograaf H.L.M.A. van der Berg, die geen weet had van een ontsnapte wolf. Hij had een snipperdag en zat thuis schaakproblemen op te lossen tot hij honger kreeg en in de keuken een perfect spiegeleitje ging bakken.
Hij moest er wel uit, en dus zette hij zijn spiegelei op een zacht pitje
Dat was vreemd
Toen zag hij die grote hond in zijn tuin. Dat was vreemd. Zijn kleine tuin was omringd door zwarte schuttingen. Dus hoe kwam die hond daar? Maar hij moest er wel uit. Dus zette H.L.M.A. van der Berg zijn spiegelei op een zacht pitje, opende voordeur en achterdeur en stapte het trapje af naar zijn tuin, met geen ander plan dan het dier door luid 'ksssst!' te roepen via zijn woning naar buiten te jagen.
De misverstanden tussen mens en wolf! Dertigduizend jaar geleden trokken ze nog zo goed op dat bepaalde wolven zich lieten domesticeren en eruit voort ontwikkelde zich de hond.
Maar de wolf zelf bleef een oerdier, wild en intelligent, de mens heeft zich in hem herkend. En ergens in de Middeleeuwen, toch al duister, heeft de mens de wolf bekleed met kwaad, en kreeg hij duivelse trekken. Uit grote delen van West-Europa was hij tweehonderd jaar geleden verdreven.
'Droomlocatie'
Donderdag, toen ik in de Lutte naar hem uitkeek, is de wolf gezien op de Veluwe. Een 'droomlocatie,' schreef het AD. Er is van de wolf een foto. De makers vertelden dat hun hond, een herder, verstijfde toen hij de wolf op enige afstand zag staan. Toen wisten ze dat het om een wolf ging.
Zij wel. H.L.M.A. van der Berg niet.
Die had zich geposteerd tussen de grote hond en de achterschutting van zijn tuin, toen hij de buurman, C. Querngester, voor diens raam zag staan gebaren en ruime mondbewegingen zag maken. Wat de man beoogde begreep onze typograaf niet. Tot die zijn keukenraam een klein stukje opende en Van der Berg het woord 'wolf' hoorde.
'Godbewaarme: een wolf.
Hemelse goedheid: een wolf.
Godallemachtig: een echte wolf.
Leven en dood: een wolf.
Dood alleen: een wolf.'
De rest is, zoals zo vaak bij misverstanden, slapstick.
Met het oog van een antropoloog en de pen van een dichter doet Wim Boevink dagelijks verslag over de grote en kleine wereld om hem heen.Lees hier meer afleveringen van het Klein Verslag.