Daphne kruipt onder je huid
Regisseur Peter Mackie Burns en hoofdrolspeelster Emily Beecham creëren samen 'Daphne', een fascinerende vrouw die moeite heeft met volwassen worden.
Daphne
Regie: Peter Mackie Burns
Met Emily Beecham, Geraldine James, Nathaniel Martello-White
★★★★☆
Visueel valt ze op, zo met haar vuurrode haar in de grijze straten van Londen. Daphne gaat haar eigen weg, letterlijk en figuurlijk. De camera volgt het titelpersonage, soms vanuit de lucht, geduldig op de voet: op de markt, in de metro, op een roltrap, in de restaurantkeuken waar ze soms slordig werkt, in bars waar ze te veel drinkt. Het is een plezier om te kijken naar de Brits-Amerikaanse Emily Beecham, met haar kalme ogen centraal in vrijwel ieder shot. Maar toch. Ze speelt een tegelijkertijd onopvallende vrouw waarvan het zal wemelen in Londen. Bijzonder sympathiek is ze ook al niet: ze ruziet bits met haar moeder en met een vriendin en mannen is ze recht voor zijn raap op een manier die net niet leuk meer is. Waarom zou je tijd met haar doorbrengen?
Juist wanneer je je dat afvraagt, begint 'Daphne' onder je huid te kruipen. Is dit niet een soort introverte, Britse tegenhanger van een Amerikaanse komedie als 'Trainwreck'? Een vrouwelijke dertiger in identiteitscrisis. Zonder de vette grappen en het grote drama, en mét stiltes, gevoeligheid en intelligente dialogen.
Tekst loopt door onder de trailer.
Buurtwinkel
Op een avond staat Daphne in een buurtwinkel wanneer een overvaller met een mes de winkelier neersteekt. Een nare gebeurtenis waar ze weinig van onder de indruk lijkt. En toch is dat misschien wel het begin van een kentering.
Burns kijkt naar Daphne zoals een minnaar naar een nieuwe geliefde
De Schotse regisseur Burns, die eerder een korte film met Beecham maakte, kijkt naar Daphne zoals een minnaar naar een nieuwe geliefde. Gegrepen is hij al, nu wil hij de diepere lagen ontdekken. Samen met zijn hoofdolspeelster creëert hij een vrouw die geen ambities heeft om te behagen, maar wel meebeweegt met de coming of age-lessen die het leven haar biedt. Films over de moeizame stappen naar volwassenheid gaan vaak over mannen, alsof vrouwen dat van nature makkelijk afgaat. In zijn naturalistische drama onderzoekt Burns hoe een vrouw haar wilde haren, emotieloze seks en jeugdig cynisme voorzichtig verruilt voor zelfkennis, betekenisvol contact en sociale warmte.
Over Daphne's schouuder
We kijken over Daphne's schouders mee terwijl haar moeder wijzer en toeschietelijker blijkt dan we dachten, en de portier (Nathaniel Martello-White) die Daphne met haar dronken hoofd een club heeft uitgezet, een vrolijke, geestige gast blijkt te zijn.
Het mooist aan Daphne is misschien wel om te zien hoe een actrice als Beecham (1984) veel energie steekt in het vormgeven van een vrouw van haar generatie: ogenschijnlijk narcistisch, zoekende naar haar maatschappelijke plek.
Daphne zorgt voor een sandwich voor een dakloze. Ze neemt haar beroep serieus: ze eet liever niet dan niet lekker. Stukje bij beetje openbaart zich een fascinerende vrouw die je graag hebt leren kennen.