Het leven van Suus von der Fuhr stond in dienst van de ander

Een moeder wil nog niet één kind overleven, maar Suus von der Fuhr moest tijdens haar leven van vier zonen én van haar echtgenoot afscheid nemen. Op 25 augustus overleed zij op 96-jarige leeftijd in haar woonplaats Goirle.

Haar levensmotto was 'eerst een ander, dan jijzelf', vertelt Nico Kwantes, voorzitter van de Vincentiusvereniging , een vrijwilligersorganisatie op het gebied van maatschappelijke dienstverlening.

Suus von der Fuhr was een idealist. Ze was haar hele leven actief in de armenzorg. Dat begon met haar lidmaatschap van de Elisabeth Vereniging, de vrouwenafdeling van de Vincentiusvereniging. Tijdens de Watersnoodramp van 1953 ving ze vluchtelingen op uit Zeeland, Zuid-Holland en West-Brabant.

Op het moment dat in de jaren zestig de vrouwenafdeling ophield te bestaan, nam ze het lidmaatschap aan van de Vincentiusvereniging. Ze zou meer dan twintig jaar de voorzittershamer hanteren. Ook voegde ze de Vincentiusvereniging van 33 Brabantse parochies bijeen tot één opslagplaats in Tilburg: Vincentshop. Hierdoor was het mogelijk sneller en effectiever hulp te bieden.

'Ze was geen lid van een vereniging, ze was Vincentiaan in hart en nieren', zegt Kwantes. Solidariteit, rechtvaardigheid en compassie zaten in haar genen. 'Zonder onderscheid des persoons zag zij vaak als eerste het onrecht en ging over tot actie. Ze was de stem en ook de pen van de zwijgenden en verdrukten', zegt hij in een verwijzing naar haar columns.

Ze werd als Suzanne in 't Veld geboren in een remonstrants gezin in Schoonhoven. Toen ze haar man Eric von der Fuhr in de oorlog tegenkwam - hij kwam uit een Tilburgs handelsgeslacht - bekeerde ze zich tot het katholicisme.

Na hun huwelijk in 1942 ging het echtpaar wonen in Goirle waar hun vier zoons werden geboren. Haar gedrevenheid strekte zich ver uit. Ze was ook mede-initiatiefnemer van de stichting Leergeld (die jongeren uit kansarme gezinnen hielp met de aanschaf van school- en sportspullen), het Bureau Budgetadvisering, het Hiv-trefpunt in Tilburg en het landelijk Aidsberaad.

Von der Fuhr was anti-autoritair en sprak iedereen aan op diens eigen verantwoordelijkheid. Op het moment dat haar zoon homoseksueel bleek te zijn en daardoor niet meer ter communie mocht, ging ze verhaal halen bij kardinaal Simonis en eiste hervorming. Toen dat niet lukte, brak ze met het episcopaat, maar niet met de kerk. Pastor Willem Brok werkte veel met haar samen voor het kerkblad. waar ze onder het pseudoniem Martha columns schreef. Hij noemt haar een uniek mens.

In haar afscheidsinterview als bestuurslid van de Vincentiusvereniging zei ze: 'Dit mens heeft zich overal mee bemoeid.' Dat bleef ze ook daarna doen, dan was ze maar lastig. 'Het zij zo', zei ze daarover. Trouw bezocht ze de vergadering en lette op of het geld en de spullen goed werden besteed.

Geconfronteerd met haar persoonlijk verlies en lijden, zei ze ooit: 'Ik verbaas me er weleens over dat ik niet dieper geraakt word door een hoop ellende. Dan denk ik: ik ben niet normaal. Ook over de dood. Dat raakt me wel. Het raakt me heel erg. Maar ik ben er niet van ondersteboven.' Toch had ze daar alle reden toe. Haar kinderen stierven aan een hartstilstand, aids, kanker en een bootongeluk. Hein von der Fuhr werd 52, Steven 64, Reinier 45 en Gijs 53.

Suus von der Fuhr wordt overleefd door vijf kleinkinderen, van wie twee donorkinderen van haar homoseksuele zoon Reinier en een pleegkind. Een is de actrice Suzanne Grotenhuis.