Bij de Obstacle Run in Biddinghuizen overheerst het gevoel van saamhorigheid
Snel populair geworden: de obstacle run, oftewel de stormbaan van weleer. Deelnemers doen mee, zeggen ze, om er een beter mens van te worden. En meer dan dat.
Dit verhaal begint in de smetteloze omgeving van een sanitairspecialist in het Drentse Diever, maar het had ook kunnen beginnen bij een schoonheidssalon in het Belgische Lanaken of een van de andere 14.998 plekken waar properheid regeert. Al die verhalen eindigden dit weekeinde in de blubber van Flevoland.
Een lint van strak gespannen sporttenues trekt zaterdagmorgen langs pretpark Walibi om even verderop te kunnen ravotten. Het terrein is in beslag genomen door Mud Masters, een organisatie gespecialiseerd in obstacle runs.
Deze nieuwe uithoudingsproeven winnen razendsnel terrein. Elk weekeinde wordt wel een stukje natuur prijsgegeven aan ploeteraars en klauteraars. De grootste obstakelloop is in Biddinghuizen.
Een van de vijftienduizend deelnemers is de 53-jarige Jacco Middelveldt, magazijnbediende bij Sanidrome in Diever, op werkdagen een doodnormale vent in werkkleding. Zaterdag steekt een blade uit de pijp van zijn lange sportbroek.
Een kleine twintig jaar geleden brak Middelveldt zijn rechterscheenbeen tijdens een voetbalwedstrijd. 'En vervolgens ging alles mis wat maar mis kon gaan.' Op zijn Drents klinkt zoiets verpletterend nuchter. Na achttien operaties was amputatie de enige mogelijkheid.
Sindsdien overwint hij obstakels. Middelveldt nam een jaar na de operatie al deel aan Luik-Bastenaken-Luik, een wielerklassieker. Om de 50 kilometer stond zijn vrouw langs de weg. Zij verzorgde de stomp, die telkens dik werd van de inspanning. Na het parcours pinkte Middelveldt een traantje weg: 'Ik tel nog mee.'
Nu weet hij honderd procent zeker dat hij een sudderend bestaan had geleid als dat been destijds intact was gebleven. Met die operatie ging een knop om in zijn hoofd. Sindsdien wil hij elk weekeinde het bewijs leveren dat hij weliswaar een handicap heeft, maar niet gehandicapt is: 'Dit heeft me geleerd dat het glas halfvol is.'
Dodelijke botsing
Drie maanden geleden overleed een deelnemer aan een obstacle run in Venlo na een botsing bij een van de hindernissen. 'Zoiets zet je natuurlijk wel op scherp', zegt André Skwortsow, organisator van Mud Masters. Toch was dat geen reden de procedures dit weekeinde aan te scherpen. 'Hoe erg ook, ik denk nog altijd dat er meer ongelukken gebeuren als je vijftienduizend mensen laat voetballen. Maar veiligheid heeft bij ons prioriteit.'
Een vriendin heeft Middelveldt gevraagd haar slechtziende zoon op sleeptouw te nemen. Middelveldt heeft daarom voor het parcours van 12 kilometer gekozen, voor hem zelf een peulenschil.
De editie in Biddinghuizen belooft een mix van nieuwe en oude uitdagingen, zoals het valluik dat de deelnemers 15 meter diep in het water doet storten, het net waaronder ze door de modder moeten tijgeren en de sloot waardoor ze moeten waden. Middelveldt heeft een doekje bij zich om zijn blade van de modder te ontdoen.
Om half twaalf melden ze zich in het vak waar een paar keer uur per uur een misthoorn klinkt bij wijze van startschot. De obstacle run wordt met militaire discipline georganiseerd. Niet voor niets worden de verschillende starts aangeduid met termen als Alpha en Bravo, begrippen uit het Navo-alfabet.
In wezen is deze nieuwe tak van duursport ook niets anders dan de stormbaan waarmee van oudsher de soldaat wordt gedrild. In 2012 organiseerde oud-militair André Skwortsow zijn eerste uitvoering van Mud Masters. Het idee was overgewaaid uit Engeland en Amerika.
'Gaaf, maar Woodstock', luidt zijn diagnose vijf jaar later. 'Daar hebben we een hoop van geleerd.' Nu staat Skwortsow aan het hoofd van een strakke organisatie. De 180 hectare aan parcours is opgedeeld in sectoren met commandanten aan het hoofd. Bij alle hindernissen houden medewerkers een oogje in het zeil en een medisch team is op de mountainbike snel ter plekke in het geval van blessures. Dit keer zijn het een enkelbreuk en een paar schouders uit de kom.
Ondanks die militaire discipline wordt het toch nog behoorlijk Woodstockerig in Biddinghuizen. Zo'n vijftig jaar veranderde een hoosbui het legendarische popfestival in een uitzinnig modderballet. Nu schijnt de zon, maar Flevoland heeft genoeg water in huis voor een vergelijkbaar blubberfeest.
Elk weekeinde wil hij bewijzen dat hij weliswaar een handicap heeft, maar niet gehandicapt is
Lycramannen en -vrouwen van middelbare leeftijd huppelen en strompelen opgewonden van trenches naar monkey bars. Het gevoel van saamhorigheid overheerst. De deelnemers doen in groepjes mee en houden elkaar goed in de gaten.
'Een speeltuin voor volwassenen', noemt Marcella Goetgens (48) het. Voor haar en Middelveldt heeft de obstacle run echter een diepere betekenis. Goetgens, van oorsprong schoonheidsspecialist, ziet modder vooral als een opstapje naar schoonheid, die van haar een completer mens dient te maken. Samen met twee vriendinnen is ze uit Belgisch Limburg gekomen om zich voor het eerst in haar leven aan een obstacle run te wagen.
Binnen vijf minuten gooit ze haar levensverhaal op tafel. Dat behelst een lastige ex, een faillissement en een burn-out waarvan ze altijd had gedacht dat het iets voor aanstellers was.
Inmiddels heeft ze haar turbulente leven weer aardig op de rails. De beautysalon is een bootcamp geworden en Goetgens hoopt op een professionele toekomst in die richting. Deelname aan Mud Masters voelt voor haar als een lakmoesproef.
Om half vier zaterdagmiddag, vlak voor haar start, zien de modder en de hindernissen er nog angstwekkend uit. Anderhalf uur later en zes kilometer verder is Goetgens euforisch. Het liefst had ze nog een rondje gedaan.
Middelveldt doet drie uur over zijn obstacle run. Een uur langer dan gedacht, maar een echte mud master meet zijn prestatie niet in tijd. Met de blade was het lastig hollen op de glibberige bodem. 'En dan is het zoals het is. Je bent zo sterk als je zwakste schakel.'