Tienduizenden mensen halen hun pensioen niet op

Er zit geen speciaal cold case team op, maar pensioenfonds ABP neemt zijn zorgplicht serieus als het gaat om het opsporen van pensioengerechtigden die geen aanspraak maken op hun pensioen. ‘Eigenlijk gaat het niet om zorgplicht, maar om haalplicht’, aldus een ABP-woordvoerder. ‘Pensioengerechtigden moeten er zelf voor zorgen dat ze hun pensioen krijgen uitbetaald. Als pensioenfonds vinden wij echter dat we er alles aan moeten doen om het geld dat ze bij ons hebben opgespaard, uit te keren.’

Om hoeveel mensen het precies gaat, kan de Pensioenfederatie niet zeggen. Maar het zijn er tienduizenden. Hun pensioengeld blijft gereserveerd staan. Hoe lang, hangt af van het pensioenfonds en staat vaak in verband met de levensverwachting. Hoewel dat ook geen zekerheid biedt, want er is bij het ABP wel eens een 90-jarige opgedoken met een terechte pensioenaanspraak. Het totale bedrag dat bij de pensioenfondsen op de plank blijft liggen, is eveneens niet bekend bij de Pensioenfederatie. Bij ABP (overheid & onderwijs) gaat het bijvoorbeeld om 19.000 pensioengerechtigden, die samen een bedrag van driehonderd miljoen euro tegoed hebben. Dat is een fors bedrag, maar nog geen 0,1 procent van het totaal aan uitstaande pensioengelden van het ABP. Bij PFZW (zorg & welzijn) zijn er nog 16.000 pensioenen niet geïncasseerd met een totaal van 13 miljoen euro.

Opsporen

Het opsporen van mensen die nog pensioen tegoed hebben, vergt soms een grote portie creativiteit en inventiviteit. Iedereen krijgt bij het naderen van de pensioengerechtigde leeftijd bericht. Als mensen zich vervolgens zelf niet melden, worden eerst instanties als de Sociale Verzekeringsbank, gemeentelijke basisadministratie en het register voor niet-ingeschrevenen geraadpleegd.

Vaak lukt het dan al om de mensen op te sporen en wordt het pensioen met terugwerkende kracht in termijnen uitgekeerd of volgt een eenmalige afkoopsom. Anders is dat voor mensen die hun pensioen in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw hebben opgebouwd. Die hadden nog geen burgerservicenummer (BSN), laat staan een e-mailadres. Deze groep is voor pensioenfondsen dan ook lastig te traceren.

Als pensioenfondsen bot vangen bij de reguliere instanties gaat de zoektocht verder. Althans voor mensen die een flink bedrag tegoed hebben. Voor mensen die slechts enkele tientjes hebben uitstaan, stopt het hier meestal. De speurtocht strekt zich uit van het navragen op oude adressen van de pensioengerechtigde tot oproepen via Facebook of informatie checken via Google Streetview. In dat laatste geval was er onlangs na een intensieve speurtocht eindelijk een adres in Thailand gevonden, maar kwam de brief toch weer ongeopend terug. Door te achterhalen hoe de straatnaam precies wordt geschreven en welke naam er op de deur staat, is het uiteindelijk gelukt het pensioen aan deze persoon uit te keren.

Hou maar

Mensen die worden opgespoord zijn meestal erg verrast en blij met het onverwachte geldbedrag, hoe klein ook. Hoewel het ook is voorgekomen dat na een lange speurtocht de in België woonachtige pensioengerechtigde zei: houd die 1400 euro maar, anders moet ik daarvoor helemaal een BSN aanvragen in Nederland.

Als reden geven de opgespoorde pensioengerechtigden vaak op dat ze geen flauw benul hadden. Zoals de arts die al heel lang in Indonesië woonde, maar in het begin van zijn carrière een paar jaar in Nederland had gewerkt. Soms gaan mensen er ook vanuit dat als het niet vanzelf komt er wel niks zal zijn. Of zijn ze psychisch in de war en weten zij hun weg niet te vinden naar het pensioenfonds.

Hoewel het niet om hele grote getallen gaat, blijven pensioenfondsen meestal door zoeken zolang er hoop is. En worden zelfs oude onoplosbare gevallen eens in de zoveel jaar weer boven tafel gehaald.