Lauwwarme stiltemuziek om in op te gaan

De bijna 75 minuten muziek van 'For Bunita Marcus' zijn niets vergeleken bij de stukken van vier, vijf uur die Morton Feldman de laatste periode van zijn leven schreef. Maar ook in deze vijf kwartier komt de luisteraar in een soort oneindigheid terecht. 

Feldman componeerde het werk in 1985 voor zijn leerlinge Bunita Marcus, met wie hij een hechte band had. In het cd-boekje staat een bericht van Marc-André Hamelin: de pianist adviseert ons om bij het luisteren naar deze cd de volumeknop lager te zetten dan we gewend zijn. Eigenlijk een overbodige aanbeveling. Wie gaat zitten voor 'For Bunita Marcus' kan niets anders dan opgaan in deze stiltemuziek, die allerminst om een luide weergave vraagt. 

De gevoelstemperatuur van Hamelins spel is lauwwarm, met enkele spatjes koud of heet. Hij tast af, zo lijkt het, en verwondert zich over iedere noot die hij tegenkomt. Maar hij weet precies wat hij doet en geeft de oren ongemerkt een luisterrichting mee. Zijn vingers gaan dromerig over de toetsen - als je openstaat voor deze oneindigheid, kan die niet lang genoeg duren.