‘Guidetti’s vertrek om zijn dochter: een lulverhaal’

Een hond? „Ja, ik vergelijk mezelf soms met een hond”, lacht volleybalster Robin de Kruijf. „Op dagen dat ik veel energie heb, kan ik er zó van genieten om stom achter een bal aan te rennen. Daarom vind ik die midpositie ook zo leuk: sprinten, springen, vechten om die bal, heerlijk.”

Er liggen niet altijd diepe redenen ten grondslag aan een glanzende sportcarrière, met nu al 306 interlands, tal van landstitels en cup-zeges, twee zilveren EK-medailles en een vierde plaats op de Olympische Spelen, zo blijkt. Wat ontbreekt is die Europese of wereldtitel of, en dat zou helemaal te gek zijn: olympisch goud. Hoge maar haalbare doelen, voelt de 26-jarige De Kruijf, die vanaf vrijdag in Azerbeidzjan op jacht gaat naar haar eerste Europese titel.

Niet goed genoeg

De lange tijd veronderstelde makke van mentale blokkades bij de Nederlandse volleybalsters werpt De Kruijf verre van zich. Zij ziet andere oorzaken: „We waren destijds fysiek, tactisch en technisch niet goed genoeg. We waren niet realistisch. Er zat een verschil tussen doel en droom. Pas nu zijn we een topteam.”

Het verschil tussen toen en nu? De bondscoach, de Italiaan Giovanni Guidetti, sinds zijn plotselinge vertrek vorige winter de risee van het Nederlandse team. Hoe verraden De Kruijf en haar collega-internationals zich ook voelen, Guidetti heeft de Nederlandse speelsters wel wakker geschud, vindt De Kruijf. „Velen zeiden dat we de top konden halen, maar we hadden iemand nodig die ons daarheen kon leiden. Onder Guidetti zijn we betere volleybalsters geworden. Na onze tweede plaats op het EK van twee jaar terug in Nederland begon het te borrelen. Toen beseften we dat zelfs Olympische Spelen haalbaar waren. We waren in alle opzichten klaar voor de stap naar de top.”

Leuk excuus, zijn dochter, maar ik geloof dat niet. Een lulverhaal. Hij had de ware reden moeten noemen, wat zeer waarschijnlijk geld is geweest.

Bondscoach van Turkije

Maar dan zonder Guidetti, de coach die drie maanden na de Spelen in Rio de Janeiro zijn contract inleverde omdat hij vaker bij zijn fris geboren dochter wilde zijn. Zei hij. De Kruijf vindt dat een legitieme reden. Totdat hij bondscoach van Turkije werd. Klopt niet, vindt de speelster, die bij VakifBank Istanbul ook twee jaar in clubverband onder Guidetti trainde. De Kruijf: „Leuk excuus, zijn dochter, maar ik geloof dat niet. Een lulverhaal. Hij had de ware reden moeten noemen, wat zeer waarschijnlijk geld is geweest. Ik denk dat hij door VakifBank, ook sponsor van het Turkse nationale team, onder druk is gezet en zijn positie bij de club eventueel op het spel stond.”

De bruutheid van zijn vertrek is anders niet te verklaren, veronderstelt De Kruijf. „Hij had zijn contract verlengd, hè. En hij had met ons gesproken. Dat hij in ons geloofde. Dat we zouden toewerken naar de Olympische Spelen van 2020 in Tokio. Dat we daar een medaille zouden winnen. Hij had ons een belofte gedaan, een droom gecreëerd. En dan enkele maanden later er uitstappen, en dat heel makkelijk via een e-mail kenbaar maken. En óf ik teleurgesteld was. Alsof hij ons had achtergelaten, alsof hij niet meer om ons gaf.”

De Kruijf heeft sindsdien Guidetti niet meer gesproken. Nee, ze heeft geen behoefte meer aan uitleg. Het is goed zo, het heeft schijnbaar zo moeten zijn. Als hij niet verder wil, is het voor het team beter dat Guidetti is vertrokken. Nee, De Kruijf is niet haatdragend en zal hem bij een weerzien normaal de hand schudden. Maar de eerstvolgende keer dat Nederland tegenover Turkije in het veld staat, wil ze, evenals alle andere speelsters, coûte que coûte winnen. Fel: „Dan zullen we Giovanni laten zien waarvan hij weggelopen is.”

Lees ook dit interview met Guidetti: Reken maar dat ik een klootzak kan zijn

Onaangetaste teamgeest

Ach, Guidetti, dat is het verleden. De Kruijf leeft al in een nieuwe wereld, onder leiding van de Amerikaanse bondscoach Jamie Morrison. De teamgeest is nooit aangetast. De 1,92 meter lange midspeelster spreekt met genegenheid over haar medespeelsters – „we hebben altijd zo veel lol samen” – en prijst de hechte band. „We zijn in het veld wel eens boos, woest zelfs, maar nooit vijandig. Als je beter wilt worden, moet je elkaar ergens op kunnen aanspreken. Iedereen voelt een sterke verantwoordelijkheid naar het team. Er hoeven vrijwel nooit straffen te worden uitgedeeld. Als iemand bijvoorbeeld te laat komt, is de sociale vernedering al erg genoeg. Je wilt echt niet voor het team voor schut staan.”

Er zit nog wel smart in de ploeg. Niet vanwege die scheiding met een coach, maar vanwege de 3-1 nederlaag tegen China in de halve finales van de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Vier gelijkwaardige sets die alle in het kleinst mogelijke verschil van twee punten eindigden. „We hebben het zelf weggegeven, zo voelt het”, roept De Kruijf de pijn in herinnering. „Die wedstrijd heb ik nooit kunnen terugkijken. De beelden wil ik niet meer zien, dat kan ik niet aan. We waren er zó dichtbij. En dan wordt China later ook nog olympisch kampioen, heel pijnlijk. In die wedstrijden gaat het erom alle ballen goed te raken. En niet net een centimeter te veel naar rechts waardoor de bal uitgaat, wat mij overkwam.“

Merkwaardig rijtje

Zo nauw De Kruijf zich verbonden voelt met de Nederlandse ploeg, zo snel wisselt ze van club. Hooguit twee jaar, dan vindt het ze het doorgaans tijd te vertrekken. Na Duitsland, Italië en Turkije, keerde ze vorig jaar terug naar Italië, waar de speelster met Imoco Volley de beker won, maar naast de landstitel greep.

Overigens een merkwaardig rijtje; landen waar De Kruijf aanvankelijk niet naar toe wilde. Met een brede glimlach: „Ik vond Duitsland te grijs. Mijn eerste buitenlandse club? Dresdner SC. Naar Turkije wilde ik niet, omdat de mensen zo opdringerig zijn. Om die reden had ik evenmin trek in Italië. Zoiets zal ik nooit meer zeggen, want in al die landen heb ik een leuke tijd gehad. Ach mijn toekomst zal wel in het buitenland liggen. Ik heb namelijk ook nog nooit een Nederlands vriendje gehad. Mijn huidige? Die komt uit Brazilië…”