Tom Dumoulin: 'Dit was klaarblijkelijk mijn dag'
Na zijn winst in de Giro pakte Tom Dumoulin ook de wereldtitel tijdrijden. Tot verbazing van zichzelf.
De miezerregen op Fløyen, een van de zeven heuveltoppen die het Noorse Bergen omzomen, droop van Tom Dumoulins verbouwereerde gelaat. Na drie eerdere pogingen wilde het besef van een eerste wereldtitel op de individuele tijdrit nauwelijks doordringen. “Niet te bevatten. Dit was klaarblijkelijk mijn dag.”
Dat was een understatement. De 26-jarige alleskunner uit Maastricht schiep er vandaag op de vierde dag van het WK een genoegen in de tegenstand op een lijdensweg te trakteren. Een minuut bijna bedroeg de marge met de nummer twee Primoz Roglic. De Brit Chris Froome, anderhalve minuut voor Dumoulin vertrokken, degradeerde in de slotmeters zelfs tot ‘doel’. “Ik kreeg vleugels toen ik hem steeds dichter naderde”, aldus de Nederlander.
Geen titanenstrijd
De aangekondigde titanenstrijd tussen de twee kwam er nooit. Niet in de volgepakte straten en niet op de slotklim. Froome berustte in het gegeven: “Tom rijdt een uitzonderlijk seizoen. Vandaag was hij de betere van ons twee.”
De viervoudig Tourwinnaar hoorde aan het gejoel dat Dumoulin hem op de hielen zat op Fløyen, een fysieke kwelling omhoog van negen procent. “Ik zag ’m over mijn schouder aankomen. Het leek wel vliegen wat hij deed.” Froome verontschuldigde zich vervolgens bij de winnaar. Hij had nog een vliegtuig te pakken.
Dumoulin is tegen wil en dank nu ook favoriet voor de wegrit
Er was de voorgaande dagen veel te doen om de fietswissel aan de voet van de slotklim. Dumoulin had er verwarring mee gezaaid. Maar dan vooral bij zichzelf. “In april, toen ik hier ook was, leek het een goede zet. Vrijdag wist ik het niet zo zeker meer. En dinsdagavond besloot ik het niet te doen.” Dumoulin, de weifelkont: “Ik zou eigenlijk niet aan mijzelf moeten twijfelen.”
Je kon je overigens afvragen of een dergelijke ‘muur’ thuishoort op een WK-onderdeel als de tijdrit. De renners die wel wisselden leken soms meer op trapeze-artiesten dan sporters. De aanloop naar dit WK noemde Dumoulin ‘stressvol’. De roes na de Giro d’Italia en het moment dat hij zijn seizoen weer oppakte wogen zwaar. “Pas toen ik vorige week hier in Bergen aankwam, daalde de rust in.”
Eerlijkheid
Het is zijn uitgesproken eerlijkheid over zijn onzekerheid die hem onderscheidt van de gewoonlijke eenheidsworst op dit topniveau. Niemand, ook Froome niet, toont het achterste van zijn tong. Dumoulin kan het flikken, omdat zijn talent uitzonderlijk groot is.
Dat besef dringt maar stukje bij beetje tot hem door. Het was Froome die Dumoulin gisteren een gouden toekomst voorspiegelde. Dat hij zijn eerste regenboogtrui won, dat hij de eerste Nederlander is die op dit onderdeel goud wint; je kunt het hem zeggen maar het glijdt net zo hard weer van hem af.
Zondag wacht de wegrace. Hij heeft zich met twee gouden medailles op zak - zondag won hij de ploegentijdrit - tegen wil en dank in de rol van topfavoriet gemanoeuvreerd. Dumoulin hield de boot af. “Natuurlijk maak ik een kans.”
Nog verder vooruit kijken deed hij al helemaal niet. “Ik weet echt nog niet of ik de volgend jaar de Tour, Giro of Vuelta rijd.”
Hij keek liever achterom, zei hij, terwijl zijn handen over de regenboogbanen van zijn WK-trui gleden. “Die Girowinst gaf mij misschien wel het gevoel dat ik tot veel meer in staat ben.”
Opnieuw resoneerden er wat twijfels in zijn woorden.