Dit is een artikel uit het NRC-archief De artikelen in het archief zijn met behulp van geautomatiseerde technieken voorzien van metadata die de inhoud beschrijven. De resultaten van deze technieken zijn niet altijd correct, we werken aan verbetering. Meer informatie.
Bekijk hele krant

NRC Handelsblad

Reportage

Team Sky ook in de Alpen heer en meester voor Chris Froome

Tour de France Team Sky van Chris Froome heerste ook in de laatste bergetappe, naar de Col d’Izoard. Tot frustratie van de concurrentie in de Tour.

Chris Froome, in het geel, rijdt naast Romain Bardet (midden) en Rigoberto Urán over de finish in de achttiende etappe.
Chris Froome, in het geel, rijdt naast Romain Bardet (midden) en Rigoberto Urán over de finish in de achttiende etappe. Foto Christophe Ena/AP

Tien kilometer onder de top van de Col d’Izoard, in het plaatsje Cervières, houdt Jonathan Vaughters een denkbeeldige golfclub vast, waarmee hij een al even denkbeeldige bal in een hole putt. „Dat is het enige wat Chris [Froome] hoefde te doen vandaag”, zegt de Amerikaanse manager van Cannondale-Drapac, de ploeg van Rigoberto Urán, de belangrijkste uitdager van de gele trui. „Tegen Sky kun je eigenlijk niets beginnen. Het is zowat onmogelijk om ze te verslaan.”

Vaughters is teleurgesteld en ook gefrustreerd. „Zij hebben een budget dat vier keer zo groot is als dat van ons. Sky kan iedereen een enorm salaris bieden. Het is alsof je met drie stukken schaakt tegen iemand met alleen maar koninginnen.”

De Amerikaan had overduidelijk meer verwacht van de laatste bergrit deze Tour, met aankomst op de iconische Izoard. Voor de start in Briançon stond zijn belangrijkste pion maar 27 seconden achter, evenveel als Romain Bardet uit Frankrijk. Vaughters hoopte vurig op een man-tegen-mangevecht, zoals het op deze wegen in ver vervlogen tijden ging tussen de Italiaanse grootheid Fausto Coppi en de Franse held Louison Bobet. Maar het kwam er eigenlijk niet van, of misschien heel even, maar historisch werd het nooit. Daarvoor was de overmacht van Team Sky te groot.

De Britten waren weer eens heer en meester deze achttiende etappe, die volgens het gekende stramien verliep. Een groep vluchters mocht voor de dagzege gaan, en daarachter hield Sky het tempo hoog, zo hoog dat het gros van het peloton al niet meer kon volgen toen de slotklim nog moest beginnen. Op die klim nam de Franse ploeg AG2R zowaar het initiatief, maar de laatste zeven kilometer kwam kopman Bardet alsnog alleen te zitten. Op dat moment had Froome nog drie vrienden voor zich rijden.

IJzeren greep

Servais Knaven, een van de ploegleiders bij Sky, had een dag eerder uitgelegd hoe de tactiek van de ijzeren greep in zijn werk gaat. Hij liet het zo simpel klinken dat je bijna zou denken dat een groep debutanten hetzelfde zou kunnen. In werkelijkheid gaat het om de allerbeste renners ter wereld die zich bij dezelfde familie ondergeschikt hebben gemaakt aan het resultaat van één man. Daar staat meer dan een leuk zakcentje tegenover. „Bij de bespreking voor de etappe bepalen we de volgorde”, zei Knaven, zich absoluut niet druk makend over de minuscule verschillen tussen Froome en zijn concurrenten. „Wie goede benen heeft, rijdt het langst voor Chris op kop. Uiteindelijk blijven alleen hij en Mikel Landa over.”

Precies zo geschiedde in de derde aankomst bergop, de laatste kans voor eenieder die nog wilde proberen Froome uit het geel te krijgen. De verschillen waren klein, dus er viel nog wat te halen. Bij de mens Froome misschien, maar niet bij de machine Sky.

Michal Kwiatkowksi was het mooiste voorbeeld van de opofferingsgezindheid bij de ploeg. Eerst zag je hem op kop hevig duwen en trekken aan zijn stuur, daarna stak hij van pure narigheid zijn tong uit, weer even later smeet hij zijn zonnebril af, om uiteindelijk naar de zijkant van de weg te sturen, zijn voet aan het asfalt te zetten en volledig tot stilstand te komen. In wielerjargon heet dat ‘geparkeerd’ staan, maar dat deed hij maar al te graag.

Meteen daarop plaatste Mikel Landa de meesterzet van de dag. De nummer vijf van het klassement demarreerde, en Froome hield zijn benen stil. Dat betekende dat zijn concurrenten het gat moesten dicht rijden, immers is ploeggenoot Landa geen bedreiging voor hem, maar wel voor de nummers twee en drie in de rangschikking. Froome zag tevreden toe hoe zij met hun krachten smeten om zijn teammaatje terug te halen.

Eergevoel van Froome

Op 2,5 kilometer van de top plaatste hij zelf toch ook maar eens een aanval. Het was bergop pas de eerste keer deze Tour. Hij heeft ook eergevoel, wil laten zien dat hij de ware kampioen is. Alleen heeft hij dit jaar de overmacht niet. Urán kon volgen, Bardet ook. Geen moment lieten de drie elkaars achterwiel los, op het prestigesprintje op de finish na, dat de Fransman won, en daarmee twee bonusseconden pakte. Het was allemaal voor de bühne. De 23 tellen die Froome nu verdedigt gaan voldoende zijn bij de tijdrit in Marseille, zaterdag. Onder normale omstandigheden rijdt Froome zijn concurrenten daar verder op achterstand. Hij beheerst de discipline het best van iedereen.

En dus lijkt de Tour beslist, hoewel ze daar bij team-Bardet nog niet aan willen denken. Ploegleider Julien Jurdie: „Er kan nog van alles gebeuren, en 23 seconden is heel weinig. Het is pas voorbij in Parijs”, klonk het dapper terwijl Froome op de top van de Izoard opgelucht liet optekenen dat het zwaarste werk er wel op zit.