‘Mijn zoontje zei: ‘‘Mam, zie je hoe groot dat geweer is?’’’

Amsterdam

Om 7.20 uur op zaterdagochtend krijgt Annelies van Toledo, de vrouw van Spoorloos-cameraman Eugenio Follender, eindelijk het telefoontje van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Hun contact in Colombia meldt dat de ontvoerde Spoorloos-journalisten op vrije voeten zijn.

Hun bevrijding is op dat moment nog niet in Nederland in het nieuws. ‘Ik sliep nog toen ze belden’, vertelt ze. ‘Om vier uur ‘s nachts had ik nog met iemand geappt over alles.’

‘Ik was uitzinnig, heel blij’, vertelt ze. ‘Ik kreeg het nummer van pater Victor, een man die deel uitmaakt van het onderhandelteam. Via hem kreeg ik Eugenio aan de lijn. Hij klonk heel goed. Het was alsof hij ergens in Haarlem stond. Hij zei: ‘‘Jullie hebben vast een spannende week gehad. Ik ook. Maar het is goed.’’ Onze zoon mocht hem ook even spreken. Die moest even heel hard huilen toen hij zijn vader hoorde.’

Op het moment van bellen waren ze in een konvooi op weg vanuit de bergen naar Cucuta, de hoofdstad van het departement Norte de Santander. ‘Hij zei: ‘‘Ik ben op weg naar huis.’’ We moesten stoppen, want Derk Bolt wilde ook met zijn kinderen bellen.’

Haar man vertelde haar in het gesprek dat ze zowel geestelijk als lichamelijk in goede gezondheid verkeren. Op Twitter circuleren op dat moment al foto’s van hun bevrijding. ‘Mijn zoontje zei: ‘‘Mam, zie je hoe groot dat geweer is?’’’

Vorige week zaterdag kreeg ze onverwachts geen telefonisch contact meer met Follender. ‘Ik had meteen het gevoel dat er iets niet goed zat.’ Op maandagochtend werd duidelijk dat haar gevoel klopte: bij navraag bij zijn werkgever, de KRO, bleek dat ze niet waren teruggekeerd in hun hotel en dat ze vermist waren. Op maandagavond was duidelijk dat ze waren ontvoerd.

media

De afgelopen week is zwaar geweest voor de familie, vertelt ze. ‘Telkens werden er in de media dingen verkondigd die vervolgens niet bleken te kloppen. Dat was heel heftig. Ook voor ons kind. Hij hoorde dat zijn vader over drie uur vrij zou komen, maar dat was dan gewoon niet zo. Hoe leg je dat uit? Dat was heel moeilijk te handelen.’ Media bleven haar benaderen over de ontvoering, terwijl ze niets kon zeggen. ‘Ik kreeg rare filmpjes opgestuurd met de vraag of dat mijn man was. Vreemd.’ Ze zegt vrijwel niets te weten van de manier waarop achter de schermen werd onderhandeld. Buitenlandse Zaken heeft daarin een heel goede rol gespeeld, vertelt ze. ‘Die waren heel zorgvuldig. Zij hebben het fantastisch gedaan, net als de KRO. Zij bevestigden alleen de dingen die wel klopten en ze hielden de moed erin.’

‘Toen vrijdagavond het nieuws kwam dat ze al bevrijd zouden zijn, zaten we eigenlijk net ontspannen te eten’, zegt ze. ‘Mijn telefoon ontplofte bijna van alle berichten. Maar Buitenlandse Zaken zei meteen: het is niet waar, zet je telefoon uit, ga wat anders doen en laat je niet gek maken. We hadden een heel moeilijke nacht daarna. En pas zaterdagochtend kwam eindelijk het bevrijdende telefoontje.’ <