Horizon Zero Dawn: virtuele krachtpatserij én intrigerend verhaal

Guerrilla Games heeft de zon ontdekt. De Amsterdamse PlayStation-ontwikkelaar bouwde een decennium lang de grauwe, grijze en deprimerende betonwereld van de Killzone-reeks, maar gooit het met Horizon Zero Dawn over een totaal andere boeg. En hoe. De game is zo'n kleurenspektakel dat het spontaan de vitamine D-productie op gang brengt.

Ook in andere opzichten is Horizon Zero Dawn de tegenpool van de Killzone's. In plaats van een uitgestippeld pad geeft Horizon de gamer namelijk alle vrijheid om het uitgestrekte terrein naar eigen inzicht te verkennen. Geschoten wordt er nog wel, maar nu met boog en katapult, én is het een vrouw die haar mannetje staat: het roodharige barbarengrietje Aloy.

Monsters
De setting is de verre, verre toekomst, waarin de mensheid weer in primitief stamverband leeft en vreest voor mechanische monsters die buiten rondwaren. Een prehistorische Transformers met een schepje Hunger Games, een snufje Tomb Raider en een paar gram Game of Thrones, zoiets.

Met al die diverse ingrediënten is de kans dat het recept zich als slap aftreksel openbaart levensgroot, maar het knappe is dat Guerrilla er toch een feestmaal van wist te bakken.

Lees door onder de foto's

Visuele krachtpatserij
Het geheim van het succes zit hem deels in de mysterieuze heldin, die samen met de speler moet ontdekken hoe de postapocalyptische wereld precies in elkaar steekt. De andere verklaring zijn de staaltjes visuele krachtpatserij. De weelderige flora en fauna, met om elke hoek een spectaculaire zonsopgang of fotogenieke vista, mist eigenlijk alleen nog het zalvende commentaar van David Attenborough.

Maar die natuurvorser zou de trilling in zijn stem niet kunnen verbergen bij de aanblik van woeste roofdierrobots en de heftige, opwindende gevechten op leven en dood die volgen. Als je Aloys uitrusting niet continu verbetert, het arsenaal aanvult, de mechanische karkassen plundert en alle (geneeskrachtige) plantjes plukt, delf je geheid het onderspit.

Dosering
Als open world game troost Horizon Zero Dawn zich weinig moeite om het wiel opnieuw uit te vinden. Wie eerder ronddoolde in bijvoorbeeld The Witcher 3, een Assassin's Creed-spel of een Far Cry-episode (met name de laatste, Primal) wacht geen bijster vernieuwende gameplay of ervaring. De meeste open world games zijn in feite veredelde to do-lijstjes (praat met Z, vind voorwerp Y, dood X bandieten), en daarin is Horizon helaas niet de uitzondering die de regel bevestigt.

Het spel weet het alleen mooier en vooral beter te verbloemen, door de speler een intrigerende rode draad toe te werpen. Dat stroomlijnt het verhaal en doseert de actie en exploratie, zodat er zelfs na tal van uren op de teller nog exotische locaties en onverwachte zaken om het hoekje wachten. Ook als de zon al lang weer achter de horizon is verdwenen.