Blue heeft een prettig soort eigenheid en originaliteit

Een nerdachtige jongen, weggedoken in zijn hoodie, komt op in het duister en kruipt achter z'n computerscherm. Een machine blaast een rookgordijn en even later ontneemt een groot projectiescherm ons het zicht op de jongen helemaal. Van direct contact is geen sprake in de performance Blue van de jonge theatermaker Marijn Brussaard.

Toch zien we zijn hoofd al snel vorm krijgen op het projectiescherm voor op toneel: eerst de binnenkant, hersenen, bloedvaatjes, spieren, bot, huid, en als laatste: ogen. Een animatie meer dan levensgroot en vreemd genoeg een beetje ongemakkelijk, zo in our face.

Het hoofd begint geluiden te produceren, een rapnummer, later een andere tekst. Brussaard doet het ter plekke, we zien zijn benen nog net onder het scherm uitsteken, hij wisselt van kostuum, hij swingt op de muziek en hij projecteert beelden van zijn dagelijks leven: op en door het hoofd heen. Het zijn beelden zoals we die kennen van eindeloze selfies en Facebookpagina's, van de persoon in kwestie in allerlei standjes en situaties. En in Blue ademt het allemaal een raar soort triestheid, het is een vage zoektocht, al zitten er grappige momenten in. Bijvoorbeeld zodra de jongen constateert dat er voor de digitale een analoge werkelijkheid was, met iets als: gras.

Daarmee doet de natuur zijn intrede en werkt de performance toe naar een surrealistisch, mooi einde. Er zijn momenten die te lang uitgesponnen zijn om te blijven boeien, maar Blue is hoe dan ook een performance die een prettig soort eigenheid en originaliteit heeft. Brussaard is het volgen waard.

Blue (theater)

Marijn Brussaard / Frascati Prod.
Eindregie: Bianca van der Schoot
Tekst: Coen Cornelis
18/2, Frascati, Amsterdam
Hier t/m 25/2; tournee