Niets op deze wereld verveelt zich zo stierlijk als een mannentepel

Ik zit in de sauna met een man die steeds naar mijn tepels kijkt. Is er misschien iets met mijn tepels aan de hand? Ik durf niet te kijken.

Ik zou het overigens wel begrijpen als mijn tepels in opstand zouden komen, want niets op deze wereld verveelt zich zo stierlijk als een mannentepel. Zoals het teletekstknopje op de afstandsbediening zich de laatste jaren voelt, zo voelt de mannentepel zich al eeuwen.

Ze vragen ook nooit om aandacht. Veel lichaamsdelen gaan jeuken als ze aandacht willen. Krab me, was me, doe iets, maar mannentepels jeuken nooit. Ik ga me bijna schuldig voelen.

Ik neem veel dingen voor lief, maar mijn tepels heb ik zonder enige twijfel het voor liefst genomen. Dus ik gun ze hun opstand. Kom in verzet. Wees ongehoorzaam. Wijs mij terecht op een wijze die ik nimmer zal vergeten.

Schiet lasers af die naar bloemkool ruiken. Huil bloed dat in de vorm van een swastika op mijn onderbuik zal opdrogen. Neurie de hele dag de liedjes van meestermartelaar André Rieu. Doe iets, lieve tepels.

De man kijkt nog steeds naar mijn tepels. Hij lacht nu ook. Het is een ontregelende lach. Het is zo'n lach die alleen gelachen kan worden door een man die in zijn vrije tijd broekpakken van mensenhuid naait. Buffalo Bill uit The Silence of the Lambs lacht ook zo. Het is zonneklaar, deze man gaat oorbellen van mijn tepels maken.

"Waarom kijkt u zo naar mijn tepels?" vraag ik, terwijl ik naar de plank boven zijn hoofd staar.

"Ik zeg dit niet vaak, maar je hebt gewoon mooie tepels, jongen. En waarom noem je me u? Ik ben pas 52."

"Ja, oké, maar waarom noemt u mij jongen? Ik ben al 36."
"Het zijn echt mooie tepels. Goed van kleur ook. En kloek."

"Je bent niet de eerste die over de pracht van mijn tepels begint. Mijn vriend Bram heeft mij ook een keer gecomplimenteerd toen hij ze zag. Hij had het over beauty's."

"Je vriend Bram is een kenner, want dit zijn inderdaad beauty's. Zo tussen dat borsthaar. Twee kievitseieren in het gras."

"En jij hebt mooie tenen."

"Nee, niet doen. Ik heb geen mooie tenen. Neem dit compliment als een man, stop het in een doosje en stop het doosje weg."

"Het is gewoon nogal wat. Ik weet natuurlijk dondersgoed dat ik over bovengemiddelde mannentepels beschik, maar het blijft gek om te horen. Toen ik geboren werd, heeft mijn vader ook iets over mijn tepels gezegd."

"Wat dan?"

"Hij keek naar mij en toen keek hij geëmotioneerd naar mijn moeder en toen zei hij tegen haar dat ik de tepels van een zeemeermin had."

"Je vader is een kenner, want dit zijn inderdaad de tepels van een zeemeermin. Jij hebt helemaal geen benen nodig, want met zulke tepels word je overal naartoe gedragen."

"Bedankt voor het compliment. Echt."

"Ik kan niet stoppen met kijken. Kijk nou! Je borstkas is een oester met twee vlezige parels. En die kleur ook. Het is de perfecte mix tussen rood en roze. Je tepels dragen de kleur van een hevig bloedende zalm."

"Oké, nu ga ik. Het gaat u goed, meneer."

"Nee, het gaat u goed, meneer zeemeermintepels. "

De in Amsterdam geboren en getogen schrijver James Worthy (1980) probeert in zijn columns op maandag, woensdag en vrijdag iets van het leven te begrijpen. Reageren? James@parool.nl