Een uitzonderlijke situatie. "Het is niet dat we euthanasie weigeren, maar we willen dat op een zorgvuldige manier aanpakken", zegt Joost Baert, hoodgeneesheer van AZ Klina. Lisette Franck (69) lijdt aan multiple sclerose (MS), in combinatie met chronische bronchitis en de ziekte van Crohn. Haar echtgenoot Fred Vandemeulebroucke (72) lijdt aan pancreaskanker. Uit angst dat hij eerder zou sterven dan zijn echtgenote en ze hulpeloos alleen zou achterblijven, startten ze begin dit jaar de procedure op om gezamenlijk euthanasie te krijgen. 20 september was de dag waarop het zou gebeuren, dacht het koppel, dat alle bezittingen al opruimde. De twee leven nog. “Op 6 september vond mijn behandelend arts me toch nog te goed”, zegt Fred.

“Voor mijn vrouw was de aanvraag in orde. Voor mij blijkbaar niet. Dat is moeilijk te begrijpen. Ik ben terminaal. Met pillen houd ik de pijn onder controle. Voor mij hoeft het allemaal niet meer, en voor mijn vrouw ook niet. Elke avond gaan we slapen in de hoop dat we nooit meer wakker worden. Elke dag is er een te veel. We zijn het beu.”

“Voor mevrouw Franck was de arts bereid om euthanasie te verrichten op 20 september”, zegt Joost Baert, hoofdgeneesheer van het Algemeen Ziekenhuis Klina in Brasschaat. “Maar voor meneer Vandemeulebroucke was het dossier nog niet concreter geworden. Het is niet dat we euthanasie weigeren, maar we willen dat op een zorgvuldige manier aanpakken, binnen het wettelijke kader en in vertrouwen tussen patiënt en therapeut. Aan die criteria was in dit geval niet voldaan en daar is een meningsverschil over ontstaan.”

Professor en LEIF-arts Wim Distelmans vindt het opvallend dat in deze zaak de aarzeling van de arts komt. “Meestal is het andersom en ontstaat er twijfel bij de niet-terminale pa­tiënt.” Hij kent meerdere gevallen waarbij een koppel samen euthanasie wilde en ook heeft gekregen. “De dossiers worden wel los van elkaar bekeken op hun ontvankelijkheid. Om menselijke redenen kan de euthanasie dan gelijktijdig worden uitgevoerd.”