The Green Happiness? Onzin is onzin

Op dinsdag toch nog even over zondag. Met Lubach, bedoel ik. Aan die desk werd twee dagen geleden The Green Happiness, een bloeiend blog van twee hazig lachende apostelen van de healthfood-kerk, in een dik (!) kwartier in kleine partjes gehakt. Het lijkt misschien eenvoudig om de krankjorume voedingsadviezen te weerleggen van meisjes die leven op een strikt dieet van gebakken lucht, maar dat blijkt op tv vaak lastiger dan gedacht. ZML deed het, door niet alleen een beroep te doen op het (gezonde) verstand van de kijker, maar ook door gewoon wat dingetjes uit te zoeken.

Te vaak is discussie op televisie een uitwisseling van vooringenomen argumenten, die niet zelden ook nog eens deels zijn gebaseerd op een gevoel dat uit de onderbuik omhoog borrelt. Lubach behandelde de zaak die in talkshows in een onbevredigend en halfslachtig debat zou verzanden grappig en scherp, gesteund door indrukwekkende research. Feiten. Tegenspraak de luxe. Je zou meer programma's zo'n redactie gunnen.

Her en der werd de vraag opgeworpen of je die groene geluksnonsens wel te vuur en te zwaard zou moeten bestrijden. Immers, The Green Happiness pleit voor meer groente en minder vlees, en dat kan toch voor niemand kwaad? Natuurlijk, het is minder kwalijk om een dieetregime vol groente en noten te promoten dan eentje met plofkip en een dagelijks handje asbest (voor de mineralen), maar onzin is onzin. Onwaarheden laten passeren, enkel omdat ze geen kwaad kunnen, lijkt me niet gezond.

And now for something completely different. Pnd. Ook wel: postnatale depressie. Vier vrouwen vertelden gisteravond over die veelvoorkomende aandoening - een op de tien vrouwen wereldwijd krijgt ermee te maken, aldus een begeleidende tekst - in De roze wolk (VPRO), een documentaire van Anne-Marieke Graafmans. Via de webcam, zonder veel introductie. De toelichting kwam, naarmate de documentaire vorderde, van de echtgenoten, die niet in beeld kwamen. Het resultaat was een droeve, eerlijke, maar ook wat eenzijdige film.

'Ik voelde het niet. Liefde.'

'Je gaat eruit maar eigenlijk heb je er geen reet zin in.'

'Je wilt alleen maar liggen huilen.'

'Het gevoel is er niet.'

'Een rollercoaster.'

'Fok ol.'

Begeleid door topzware muziek vertelden de vrouwen hun verhaal. Steeds weer keerden ze terug bij de neerslachtigheid uit die periode. Als kijker kreeg je het gevoel dat je meekeek over de schouder van een zeldzaam geduldige pnd-therapeut. Mocht er iemand voor gisteravond nog in de illusie van de roze wolk hebben geloofd, dan werd die met een voorhamer aan diggelen geslagen. De vraag is alleen: waren er überhaupt nog mensen die geloofden dat iedere bevalling een ticket is voor een periode van groot geluk? Hier was tegenspraak niet nodig. Gewoon af en toe een vraag stellen was wel zo prettig geweest. Het onderwerp verdiende het.