Een echte galasfeer ontbreekt nog bij uitreiking VSCD Cabaretprijzen

De eerste keer dat de VSCD Cabaretprijzen werden uitgereikt in het Haagse cabarettheater Diligentia had alle kenmerken van een try-out. Gelukkig waren er cabaretiers om de onevenwichtige samenstelling en een haperende presentatie te verhelpen.

De afgelopen jaren was organisator VSCD op zoek naar een geschikte locatie voor de prijsuitreiking. In 2014 bleek de Verkadefabriek in Den Bosch geen goede match, waarna vorig jaar de bodem werd bereikt met een uitreiking op maandagmiddag in een Amsterdams café. Diligentia bood uitkomst.

Zuigend en sarcastisch

Zolang er zondag cabaretiers op het podium stonden, de beoogde hoofdpersonen van de bijeenkomst, verliep de middag uitstekend. Peter Heerschop, één van de vier leden van NUHR, dat de Poelifinario won, hield een galante speech waarin hij de andere genomineerden prees. Lebbis was een inspiratiebron en bij Kommil Foo had hij de beste scène van het jaar gezien. NUHR-lid Joep van Deudekom legde geestig uit waarom dit programma van NUHR zo goed was geworden.

Ook de andere laureaat, Neerlands Hoop-winnaar Tim Fransen, hield een gevat praatje en bedankte liefdevol zijn ouders en vriendin. Beide prijswinnaars werden ingeleid door de winnaars van vorig jaar, Poelifinario-winnaar André Manuel en Neerlands Hoop-winnaar De Partizanen. Manuel ging prachtig tekeer tegen de verschrikkelijke uitreiking van een jaar eerder, toen hij een prijs won die hem niks opleverde en die hij alleen zou hebben gekregen omdat anderen hem weigerden. En daarom besloot hij te weigeren de Poelifinario uit te reiken. Dat gezegd hebbende liep hij het podium af.

Net zo zuigend en sarcastisch waren de woorden van de afwezige Youp van ’t Hek. Vanaf het scherm sprak hij de zaal toe, nadat het juryrapport was voorgelezen voor de Oeuvreprijs die tien dagen geleden al bij DWDD aan hem was uitgereikt. De VSCD was een prachtige organisatie, zei Youp, en de jury top, al hielpeen open-hartoperatie met zes bypassen wel om eens een prijs te krijgen. Waar hij aan toevoegde dat een Neerlands Hoop en Poelifinario natuurlijk leuk waren, maar dat er maar één prijs was die echt telde.

Los samenraapsel

De inbedding van deze feestredes, wat tot een Cabaretgala moet uitgroeien, verliep minder soepel. De keuze voor Jacques D’Ancona als presentator, die deed of hij er eigenlijk niet bij hoorde en van niks wist, was geen gelukkige. Er zijn toch genoeg cabaretiers met presenteerervaring die dit op een professionele en betrokken wijze goed zouden kunnen, zou je denken.

Het losse samenraapsel van programmaonderdelen werd door D’Ancona niet verdoezeld, maar juist benadrukt. Het deed lukraak aan: een filmpje van Droog Brood, het duo dat stopt met optreden, een praatje van impresario Robert-Jan Grünfeld, die met pensioen gaat en een handvol namen van overledenen uit het vak. Met Paul van Vliet en Sjaak Bral bood Diligentia fijne artiesten, maar er werd door hen en andere sprekers ook een vreemd laagje van Haags chauvinisme over de middag gelegd.

Diligentia is voor drie jaar gastheer van dit VSCD Cabaretprijzengala. Deze eerste keer was de zaal matig gevuld en hadden er nauwelijks collega-cabaretiers de moeite genomen te verschijnen. Hopelijk nemen de VSCD en Diligentia de tijd en moeite om een echt galagevoel en een uitreiking met statuur te gaan creëren. Veel zal afhangen van de gesprekken die de VSCD in oktober gaat voeren met cabaretiers, theaters en impresariaten om het draagvlak van de Poelifinario te vergroten.