Britse inburgeringstest lijkt wel een pubquiz

Ik doe een online inburgeringstest. Na zes jaar in Londen zou ik Brits staatsburger kunnen worden. En gelukkig weet ik hoe oud je moet zijn om een staatslot te kopen (16), welke plichten je als Brit hebt (keuze uit: naar de bibliotheek gaan, een volkstuintje hebben, naar de bioscoop gaan, en voor je familie zorgen), en weet ik waarom Henry VIII beroemd is (zijn zes vrouwen, en de afscheiding van de Rooms-Katholieke kerk).

De vragen – 24 stuks in 45 minuten te beantwoorden – gaan over geschiedenis, over de devolutie van macht aan Schotland en Wales, over nationale vrije dagen, en over cultuur (Eastenders en Shakespeare). Het lijkt wel een pubquiz. Over de fundamentele waarden waarop het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland is gebouwd (tolerantie, democratie, vrijheid van meningsuiting). En af en toe zit er in de oefentest eentje tussen over motorrijtuigenbelasting (ja, met een geldig Europees rijbewijs mag je gewoon rondrijden).

Vreselijke zorgen

Ik weet veel, maar gok ook. Wanneer maakte het Britse eiland zich los van het continent? (6100 BC). En wat is de afstand tussen het noordelijkste puntje van Schotland en het meest zuidelijke in Engeland? (870 mijl).

Helemaal voor de lol is het niet. In mijn vriendenkring is de inburgeringscursus hét onderwerp van gesprek. Want omdat de Britse regering geen garanties wil geven over wat er na de Brexit gebeurt met Europeanen die hier al wonen, maakt men zich vreselijke zorgen.

Boegbeeld van de Brexit-campagne Gisela Stuart, van oorsprong Duitse, probeerde begin deze maand op te komen voor Europeanen. Maar haar woordkeuze – er was een „menswaardige aanpak” nodig en bescherming – had het tegenovergestelde effect. Het leek alsof er over een bedreigde diersoort werd gesproken, signaleerde een Nederlandse op twitter.

Hebben de Britten door wat de onzekerheid met de expatgemeenschap doet? Wat de Brexit-stem heeft gedaan? Het voelt voor velen alsof deze eilanden minder verwelkomend zijn geworden. Het is er nog altijd prettig vertoeven, maar de wetenschap dat sommige Britten voor Brexit stemden om Europese immigranten tegen te houden, heeft harten gebroken. Al bedoelen zij nooit West-Europese migranten, maar louter Oost-Europeanen.

Een Française die ik ontmoet zegt voor het eerst in vijftien jaar naar vacatures in Frankrijk te kijken. Een Franse collega vertelt dat haar elfjarige zoontje – in Londen geboren - op het schoolplein is toegeroepen: ‘Fuck off home, Frog’. Frog (kikker) is het oude scheldwoord voor Fransen. „Een jaar geleden zou ik het hebben weggelachen, maar nu kan ik het alleen maar in het licht van Brexit zien”, zegt ze. Ze weet dat de ouders Brexit hebben gestemd.

Immigratieadvocaat

Een Deense vriendin, getrouwd met een Brit, heeft uit voorzorg voor haar dochters Deense paspoorten aangevraagd. Een Britse met Hongaarse ouders onderzoekt of zij de dubbele nationaliteit kan krijgen, en een Nederlandse vriend is bezig bewijs van ingezetenschap te krijgen, „want je weet maar nooit of je het nodig zal hebben”. Een Ier vertelt dat zijn architectenfirma een immigratieadvocaat liet langskomen, voor iedereen die advies wilde. En een goede Zweedse vriend, die al jaren in Londen werkt en ook met een Britse is getrouwd, gaat inburgeren.

We oefenen in de pub, en slagen beiden. Voor hem ernst, voor mij niet. Ik keer binnenkort terug op de redactie, en moet dus herinburgeren in Nederland. Gelukkig weet ik de 40 oefenvragen uit het Nederlandse examen ook goed te beantwoorden. Al moet ik nog wel even uitzoeken wat ik met een lege accu moet doen.