Dafne, de blanke exoot

Minder dan twee jaar geleden is het, dat ritje in de cabrio voor de Diamond League Meeting van Brussel. Dafne Schippers was net Europees kampioene geworden op de honderd en tweehonderd meter sprint, maar een vedette was ze niet. Nóg niet. Al die heisa, ze keek er van op. In een interview met deze krant zei ze: ,,Het is bizar, zoveel aandacht. Mensen herkennen me ineens op straat. Dat is raar hoor." Ze was Dafne in Wonderland en ze bevond zich ineens in een wereld waarvan ze het bestaan niet kende. Hoe goed ze ook was als meerkampster: daar sportte ze voor halflege tribunes, verborgen in de schaduw van andere atleten, weggestopt in de ochtenduren van toernooien en ver, ver weg van het schijnsel van het grote geld. Maar als topsprintster was alles ineens anders. De blits, de bling, de aandacht, het felle licht van de schijnwerpers - het was alsof ze een parallel universum binnen stapte.

Nu, anderhalf jaar na haar Europese titels en haar doorbraak als sprintster, is Schippers een internationale grootheid. Door haar wereldtitel op de tweehonderd meter, door haar tijden, maar ook door haar verschijning. Ze valt op: Schippers is een blanke exoot op atletieknummers die normaal gesproken worden gedomineerd door donkere atleten. Waar ze ook komt, welke wedstrijd ze ook loopt: de camera's staan op haar gericht.

Hoeveel haar wereld ook is veranderd, hoeveel mensen ook van haar willen, hoe groot de aandacht ook is: Schippers weet nog steeds precies wat ze wil. Goud in Rio.  

De rest is ruis.

Lees het uitgebreide verhaal over Dafne Schippers van Thijs Zonneveld in het speciale olympisch magazine. De bijlage van het AD is een ode aan alle geweldige sportvrouwen van Nederland.