‘Die balken maakten veel mee’
Delft
‘Het interview op mijn kamer houden? Prima, maar dan ga ik eerst kijken of ik mijn bed heb opgemaakt’, zegt Casper (27). Hij is een van de negentien mensen met een verstandelijke beperking – twaalf mannen en zeven vrouwen – die in het hofje een huisje huren van zorgorganisatie Ipse de Bruggen. Zijn onderkomen, gelegen op de bovenverdieping, ziet er opgeruimd uit. ‘Tijdens het schoonmaken zet ik altijd een muziekje op. Dan lijkt het of het werk sneller gaat. Mijn kamer is mijn lievelingsplek. Ik ben hier graag bezig op mijn tablet of achter de computer.’
De bewoner wijst op een zelfgemaakt vierkant schilderij aan de muur. Het lijkt een variant op het welbekende Delfts blauwe tegeltje. ‘Klopt, dat was mijn voorbeeld’, vertelt Casper. ‘Ik schilder graag. Die blauwe kleur en de motieven, zoals de molen en de zon, heb ik zelf bedacht.’
Stadsgeluiden dringen nauwelijks door in de tuin van het Hofje van Pauw. Het carillon van de Nieuwe Kerk laat zich wel geregeld horen. Met enige regelmaat komen er toeristen voorbij. Een Amerikaans stel dat een privérondleiding door het centrum van Delft krijgt, een groep jongeren op gele fietsen en enkele senioren die op eigen houtje de stad verkennen. Ze verdwijnen weer snel door een van de toegangspoorten. Eén vrouw geniet op een bankje langer van de oase van rust. Casper moest in het begin wennen aan de vele passanten. ‘Dan dacht ik: daar heb je hen weer. Nu vind ik het prima als ze komen kijken. Ik woon tenslotte op een unieke plek.’
veilig gevoel
De mensen die in het Hofje van Pauw wonen, zijn behoorlijk zelfstandig, zegt begeleidster Eloise Kradolfer. ‘Ze moeten werk hebben en alleen thuis kunnen zijn. ’s Nachts is er een slaapdienst. Verder gaan de deuren van het hofje ’s nachts op slot, wat iedereen een veilig gevoel geeft.’
Kradolfer werkt al vijftien jaar in het Hofje van Pauw. ‘Nog altijd valt mij de authentieke sfeer op. Ondanks de aanwezigheid van voorzieningen als centrale verwarming en internet krijg je hier het gevoel terug te gaan in de tijd. De kamers zijn kleiner dan in andere locaties van Ipse de Bruggen, maar de bewoners vinden sfeer belangrijker dan extra ruimte.’ Matthijs van Maren (34) nam in april zijn intrek in het hofje. ‘In een oud huis wonen is wel mooi, toch?’ Hij wijst om zich heen in de tuin. ‘Het is heerlijk rustig hier. Dat vind ik het meest bijzondere van deze plek. Ook mijn groep is rustiger dan in de locatie waar ik eerst woonde.’
Wat doet Matthijs als hij thuis is? ‘Vaak computeren. Ik kijk ook graag uit mijn slaapkamerraam naar de mensen die langskomen. Op maandag is het mijn beurt om boodschappen te doen bij Albert Heijn. Eén keer in de week ga ik roeien met mijn club, roeivereniging De Delftsche Sport. Het is soms puzzelen hoe je de roeispanen het beste gebruikt.’
schildpadden
Clint van Drongelen (23) maakt weleens een praatje met toeristen, vertelt hij, terwijl hij op een bankje voor zijn huis zit. ‘Dat duurt soms een kwartier.’ Clint woont sinds een halfjaar in het hofje, na een verblijf in verschillende andere woongroepen. ‘Het was even zoeken voordat ik de juiste plek had gevonden. Hier leer ik steeds zelfstandiger te zijn. Ook dat maakt het leuk om hier te wonen. Tegenwoordig ruim ik mijn spullen sneller op, anders wordt het een troep.’
Met gepaste trots laat hij zijn huisje zien. In de huiskamer leven de schildpadden Joy en Sunny. Zijn badkamer kreeg de kleuren rood, zwart en wit. In de slaapkamer herinneren oude balken hem er elke dag aan dat hij in een historisch pand woont. ‘Daar ben ik blij mee, want ik houd van monumenten. Moet je nagaan wat die balken allemaal hebben meegemaakt.’
koken
Op de overloop hangt de witte was te drogen. ‘Ja, ik doe zelf mijn was. Hier staat de wasmachine’, wijst hij. ‘Elke bewoner is één keer in de week aan de beurt om voor de groep te koken. Wat we koken, bepalen we tijdens de wekelijkse menubespreking. Dan drinken we koffie en kletsen we met elkaar. Op andere momenten loop ik niet zo snel naar medebewoners toe. Ik moet mijn plekje hier nog een beetje vinden.’ <
Het Hofje van Pauw, gelegen aan de Paardenmarkt in het centrum van Delft, is een van de vier overgebleven hofjes in de Zuid-Hollandse stad. Het in 1707 gerealiseerde hofje is te danken aan Elisabeth Pauw (1639-1706). Ze was dochter van Jacob Pauw en huwde twee keer met een burgemeester, Johan van der Dussen en diens neef Dirck van der Dussen. In haar testament bepaalde de kinderloze weduwe dat van haar nalatenschap een hof voor arme, behoeftige mensen moest worden gebouwd. Er woonden jarenlang mindervermogende alleenstaande vrouwen, mannen en oudere echtparen.
Het hofje bestaat uit acht huisjes, vier op een rij aan de oostzijde en een rij van vier aan de westzijde. Daartussen bevinden zich een pleintje met waterpomp en de in oude stijl gerenoveerde tuin, compleet met buxushagen, rozen, kruiden, vrouwenmantel en ander groen. Er wonen tegenwoordig negentien mensen met een verstandelijke beperking in het hofje. Het zijn cliënten van zorgorganisatie Ipse de Bruggen.
