Wegblijven? Nee, dat is geen optie

Nie bang sein, staat op de T-shirts van Marinus Huige (53) en Marcel IJsselstein (48). De spreuk is een onderlinge grap, de shirts zijn van hun stamkroeg. Maar voor vandaag vonden ze het wel toepasselijk. „Om te laten zien dat openheid belangrijk is”, zegt Huige. En vanwege de dreiging, zegt IJsselstein. Ze zeiden het even, tegen elkaar: straks legt iemand hier een bom neer. Maar wegblijven voelt niet als een optie. „Als je zo gaat denken, kom je nergens meer.”

Het is Roze Zaterdag, het startschot van de Europride die Amsterdam twee weken tot ‘gayhoofdstad’ van Europa maakt. Deze eerste dag wordt gevierd in het Vondelpark, met een braderie, optredens, veel regenboogvlaggen en het publieke huwelijk van organisator Lucien Spee. Er zijn yogaklasjes, er is een NK uit de kast springen, je kunt met dragqueens op de foto. Het is broeierig, feestelijk en druk.

Maar het is ook één dag na München en anderhalve maand na Orlando, waar 49 bezoekers van een gayclub zijn doodgeschoten door een IS-sympathisant. Een concrete dreiging voor de Europride is er niet, maar Amsterdam is, net als bij andere grote evenementen, extra alert. De kans op een aanslag in Nederland is volgens de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) sinds 2013 ‘voorstelbaar’.

Bij de Pride Walk, aan het begin van de avond van het Vondelpark naar de Dam, is veel politiebewaking. Overal agenten: te voet, te paard, op de fiets en op het water. Boven de mensenstoet cirkelt een helikopter. Als een auto zich wel erg gehaast door de menigte wil duwen, snellen er direct agenten naartoe. „Ze houden ons in ieder geval in de gaten”, zegt een vrouw die aan de optocht deelneemt. Een ander grapt: heb je wel een goede profielfoto? Want als je doodgaat, gebruiken sommige media die.

Al die beveiliging, zichtbaar en onzichtbaar, had Heleen de Boer (51) uit Alkmaar wel verwacht, zegt ze na de optocht. Angst voelt ze niet, ze is vooral ontroerd. „Al die mensen, zo groots, die saamhorigheid. Ik heb wel drie keer kippenvel gehad.” De vlag die ze bij zich had, van 25 meter lang, hoefde niet eens dubbelgevouwen om hem te kunnen dragen. „Zo druk is het”, zegt ze uitgelaten. „En wat een geweldige sfeer.”

Politie te paard

Eerder op de dag zit Magda Römgens (78) in het Vondelpark op haar rollator. ‘Ou(d)t and proud’, staat er op haar roze shirt. Angst, zegt ze, dat werkt als een soort sneeuwbaleffect. Toen haar vrouw vanmorgen vroeg of ze de regenboogvlag buiten zou hangen, dacht zij: nee, laten we dat maar niet doen. Want als hier iets gebeurt, dan zijn de buren misschien doelwit. Zoiets had ze nog nooit gedacht. „Komt door München natuurlijk.”

Giang To (32) en Alex Pahlke (24) uit Düsseldorf staan voor de regenbooggekleurde ‘I Amsterdam’-letters foto’s van elkaar te maken. Vrijdagavond waren ze in de homocafés op de Reguliersdwarsstraat. Er was politie te paard, zegt Pahlke.. „Dat vond ik prettig. Ik dacht: ze zijn er dus voor ons.” Sinds Orlando mijdt hij clubs liever, bang dat er iets gebeurt.

To moet daar een beetje om grinniken.

„Ben ik gewoon plezier aan het maken, zegt hij opeens: straks komt er iemand die ons doodschiet! Je kunt daar wel de hele tijd aan denken, maar dat maakt toch geen verschil. Je kunt beter gewoon genieten.”