Het rookverbod, dat vanaf 2006 stapsgewijs werd ingevoerd op het werk en in de horeca, heeft effect. Uit een onderzoek van de UHasselt blijkt dat in zes jaar tijd in Vlaanderen 3.040 minder mensen overleden aan een hartinfarct.

Een puik resultaat en koren op de molen van Kom Op Tegen Kanker (KOTK) om de strijd tegen gedwongen meeroken verder te zetten. Momenteel buigt een parlementaire commissie zich over het voorstel om roken in de wagen in het bijzijn van minderjarigen te verbieden.

“We hebben ondertussen een actieplan opgesteld tegen gedwongen meeroken waarin we nog verdere mogelijkheden onderzoeken en bespreekbaar willen maken”, zegt Hedwig Verhaegen van KOTK. “Zoals het niet roken in voetbalstadions en pretparken. Club Brugge, Anderlecht en de zoo van Antwerpen/Planckendael stappen daar al in mee, hoewel er geen enkele wet bestaat die roken in stadions en dierentuinen verbiedt.”

“Wij willen ook werknemers beter beschermen die gedwongen zijn om in rokerige ruimten te werken, zoals mensen die bij mensen thuis poetsen of thuisverpleging doen. Familiehulp speelt daar een voortrekkersrol in.”

Doorrookte werkplekken

“Wij proberen al vijf jaar onze 11.500 personeelsleden die thuis bij mensen werken beter te beschermen”, zegt Marleen Maes, hoofd Interne Preventie van Familiehulp.

Familiehulp vraagt haar klanten die thuishulp vragen een preventiefiche in te vullen waarin hen gevraagd wordt om in het laatste uur voor de hulp komt niet meer te roken, of het roken te laten op plekken waar de hulpkracht veel moet werken, zoals de keuken of de woonplaats. “Veel klanten reageren daar positief op”, zegt Marleen Maes. “Het ligt wat moeilijker bij mensen die psychische problemen hebben of verslaafd zijn. Bij kettingrokers wordt soms afgesproken om kortere beurten te werken of een groep medewerkers in te schakelen zodat onze mensen niet urenlang in de rook moeten werken.”

“Personeelsleden die zwanger zijn, sturen we sowieso niet bij rokende klanten”, zegt Maes. “Om het kleintje te beschermen en de mama.”

“Ook wie een medisch probleem heeft, zoals astma, halen we weg van doorrookte werkplekken.”

Marleen Maes denkt dat die tendens alleen maar zal toenemen: “We merken een stijgende vraag van ons personeel om niet bij rokende mensen te moeten werken. Soms maken we de keuze om alleen werknemers te sturen die zelf al roken maar we moeten ons voorbereiden op een toekomst waarin nog maar heel weinig medewerkers zullen willen werken bij rokers.”