Dankzij loeistrakke De Staat kropen de konijnen weer uit hun hol
'Ik weet niet hoe het kan, maar de zon breekt wel vaker door als wij spelen,' zegt De Staat-frontman Torre Florim branievol tegen de bomvolle Hotot-tent op Down The Rabbit Hole.
Het lijkt inderdaad wel alsof de Nijmeegse rockband met songs als Peptalk en Blues Is Dead de hemel schoonveegt. Het firmament is prompt zo hemelsblauw als de hoes van het nieuwe De Staat-album O. Even na halfzeven 's avonds is het grauwe wolkendek gebroken.
In de tent voel je ogenblikkelijk dat het warmer wordt. Fijn, want de zaterdagmiddag was nat en guur: gekleurde regenponcho's, rillende bezoekers en tenten die veranderden in bomvolle schuilplaatsen, of er nou wel of geen optreden gaande was.
Een beetje festivalbezoeker laat zich er natuurlijk niet door kisten. Sterker, het had soms wel iets: dansen op de 'voodoofunk' van My Baby terwijl regen op het tentdak ratelde. Ook gezellig: de soul- en gospelkerkdienst van de 67-jarige knuffelsoulman Charles Bradley, hogepriester in glitteroverhemd.
Maar toch: natuurlijk wordt geen enkel festivalterrein een leukere plek van constante regenval. Het trekt een wissel. Zelfs het prachtig vormgegeven Down The Rabbit Hole-terrein, gedrapeerd rond de recreatieplas van De Groene Heuvels bij Beuningen, werd er een middag lang troosteloos van.
In de droge, soms zonnige avonduren kropen de konijnen weer uit hun hol en kwam het allemaal in orde. Dankzij De Staat dus bijvoorbeeld, Nijmeegse regiohelden. Hun loeistrakke, funky rockshow is onderhand groots en zelfverzekerd genoeg om op de hoofdpodia van elk Europees festival overeind te blijven.
Savages
Savages, de lekker rauwe Engelse post-punkgroep, klonk in de Teddy Widder-tent iets zompiger dan tijdens recente zaaloptredens, maar toonde zich niettemin een ideale band voor een festival als Down The Rabbit Hole: energie, charisma, strenge sexiness en daverende rock 'n roll, met het ruw hortende The Answer en het gedragen, prachtig gezongen Adore Life als hoogtepunten.
Feest werd het even later bij Glen Hansard, Ierse singer-songwriter van het tomeloos energieke soort. Hij geselde zijn akoestische gitaar, had strijkers en blazers meegenomen en maakte er precies de dampende revue van waar het festivalpubliek zo dol op is.
Tegenvallers waren er ook, al woog de ene zwaarder dan de andere. De Amerikaanse 'indie-R&B'-zangeres Kalela overtuigde niet erg: laptopbeats en een nog wat bleue zangeres, dat moet nog een beetje groeien.
Teleurstellender was de ietwat tegenvallende dagheadliner: The National uit Brooklyn, een band die prachtige, gedragen optredens verzorgde van HMH tot Lowlands. In Beuningen kwamen ze wat rommelig voor de dag, een min of meer logisch gevolg van het besluit van de groep om nieuwe songs uit te proberen alvorens ze in het najaar op te nemen. Zanger Matt Berninger was in de eerste drie kwartier zoekende en legde net wat minder ziel en zaligheid in zijn droeve bariton dan we van hem gewend zijn.
Voor de vele toeschouwers die het na een halfuurtje voor gezien hielden en op zoek gingen naar iets spannenders had Down The Rabbit Hole nog voldoende in petto. Tijdens en na The National kon je elders op het terrein nog prima aan je trekken komen.
De een deed dat joelend en dansend bij de effectieve, visueel spectaculaire elektronische voorstelling van de Australiër Flume; de ander springend of gewoon gelukzalig grijnzend bij Ty Segall & The Muggers. Het jonge, bonte gezelschap van ongeleide projectielen uit Californië schonk de aanwezigen in de Fuzzy Lop-tent het explosiefste uurtje loeiende rock 'n roll van de eerste twee festivaldagen. Dat kon Down The Rabbit Hole nog wel gebruiken: een beetje anarchie. Ty Segall diende het op, dampend en fris van de lever.
Verslag dag 1
En hoe was dag 1 van Down The Rabbit Hole? Lees het hier