'Moet een man niet krassen?'

Ik zit op een bankje in het park. In het hout staan allemaal dingen geschreven. 'Ellen houdt van Björn.' Ik sluit mijn ogen en zie ze zitten. Ellen en Björn. De oorbellen van Ellen komen tot aan haar schouders en Björn eet een nectarine.

"Heb jij iets scherps bij je?" vraagt ze.

Hij knikt en haalt een zakmes uit dat kleine zakje wat in de grote zak van een spijkerbroek woont.

"Ik wil onze namen in dit bankje krassen."

"Krassen klinkt zo hard, schat."

"Graveren dan?"

"Dat kan toch alleen in metaal of glas?"

"Björn, je verpest het moment een beetje. Ik wil met een mes in een bankje gaan peuteren. Begrijp je dat? Ik ben niet van het vernielen en al helemaal niet van het vernielen van bankjes, maar van de daken schreeuwen is gewoon niet meer genoeg, mijn liefde voor jou, ik wil het in bankjes krassen."

"Maar moet ik dat niet doen dan? Moet een man niet krassen?"

"Doe niet zo afschuwelijk ouderwets. Ik ben een vrouw van tweeëntwintig."

"Wat ga je krassen dan?"

"Ellen houdt van Björn."

"Maar ik hou ook van jou."

"Daar gaat het nu even niet om. Eet je nectarine."

"En?"

"Het ziet er prachtig uit, Ellen. Je hebt de stad een tatoeage gegeven."

"Zie je ook dat ik geen hartjes van de puntjes op jouw o heb gemaakt? Dit is namelijk geen kalverliefde, dit is geen hormonale tienerkoorts, dit is volwassen liefde. Mijn liefde voor jou leest de krant en luistert geheel vrijwillig naar Bruce Springsteen."

"Ellen, je bent het beste wat mij ooit is overkomen."

"Ik ben ook het eerste wat jou ooit is overkomen, Björn."

"En het laatste."

"Dat kun je niet zeggen."

"Maar ik kan het wel voelen. Jij pleegt gewoon vandalisme voor mij. Op klaarlichte dag."

"Ik wilde gewoon iets vernielen om te laten zien dat ik heel blij ben met wat jij van mij maakt."

"Ik wil ooit een baby met je maken, Ellen. Hier, op dit bankje."

"Waarom niet nu?"

"Er staat 7,23 op mijn bankrekening en ik woon nog thuis."

"We kunnen toch gewoon hier gaan wonen?"

"Op dit bankje?"

"Op ons bankje."

"Dan leg ik twee yogamatjes over het zitgedeelte heen en dan zijn we droog als we onder het bankje liggen."

"En dan kijken we samen naar de sterren, Björn."

"Ik kijk liever naar jou. De sterren hebben niets wat jij niet hebt."

"Die tekst heb je uit een film."

"Misschien, maar het is echt zo. Mijn heelal, mijn geluk, is ontstaan door jouw oerknal."

"Ik hou echt heel veel van jou, Björn."

"Dat weet ik toch."

"Hoe weet je dat zo zeker?"

"Het staat op een bankje en alles wat op een bankje staat is waar."

james@parool.nl