Dit is een artikel uit het NRC-archief De artikelen in het archief zijn met behulp van geautomatiseerde technieken voorzien van metadata die de inhoud beschrijven. De resultaten van deze technieken zijn niet altijd correct, we werken aan verbetering. Meer informatie.

Cultuur

Dylan, Mahler: dit zijn de albums die we deze week bespreken

Deze week: Bob Dylan grijpt op zijn nieuwe album hartstochtelijk terug naar de muziek uit zijn jeugd. De Amsterdamse band Jungle By Night laat wel een nieuw geluid horen.

  • ●●●●●

    Yannick Nézet-Séguin: Mahler - Eerste symfonie

    mahler

    Klassiek: Ieder orkest wil Yannick Nézet-Séguin. De dirigent, 41, kreeg in 2008 de leiding bij het Rotterdams Philharmonisch en heeft inmiddels als gastdirigent met tal van internationale toporkesten gewerkt. Ook het Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks behoort tot die top, al neigt de klankcultuur soms naar het ouderwetse. Met het orkest uit München legde Nézet-Séguin Gustav Mahlers Eerste symfonie vast. De dirigent (die in Amerikaanse media wordt getipt als mogelijke opvolger van James Levine bij de Metropolitan Opera) gebruikte een nieuwe editie van de partituur en dirigeert naar de letter. Het tweede deel is krachtig en bont, in het derde vallen de lange bogen op. Toch ontbreekt er iets: Nézet-Séguin lijkt zich te sterk te laten sturen door de melodieën. De nevel in het openingsdeel is opgetrokken, een mystieke laag afgepeld. Zonde.Merlijn Kerkhof

  • ●●●●●

    Bob Dylan: Fallen Angels

    dylan

    Pop: Frank Sinatra is God en Dylan speelt zijn nederige discipel in de twaalf zorgvuldig georkestreerde en eerbiedig gezongen stukken van Fallen Angels. Van onbedoeld ironisch in ‘Young at Heart’ (‘If you should survive to a hundred and five…’) tot de beheerste swing van ‘All or Nothing At All’ is het een product van echte liefde voor dit materiaal, waarbij de authenticiteit van ambachtelijk gespeelde muziek voorop staat en de zanger soms de hoge noten niet haalt. Lange intro’s van ‘Polka Dots and Moonbeams’ en ‘Melancholy Mood’ doen vermoeden dat Dylan deze nummers vooral opnam om er zelf naar te kunnen luisteren. Niemand mag van hem verwachten dat hij de creatieve piek van Blonde On Blonde opnieuw haalt. Maar zijn laatste album met eigen materiaal, Tempest uit 2012, was vurig en oorspronkelijk genoeg om te betreuren dat Dylan zich op Fallen Angels hardnekkig ingraaft in een ander dan zijn eigen artistiek verleden. Lees de recensie: ‘Bob Dylan weet zelf ook wel dat hij Sinatra niet is’Jan Vollaard

  • ●●●●●

    Jungle By Night: The Traveller

    junglebynight

    Pop: Voor een band met een vurige live-reputatie is The Traveller op veel momenten een betrekkelijk kalm album: vol ingehouden spanning. Die wordt in vrijwel elk nummer ingelost op de van Jungle By Night bekende wijze: druk en dansbaar en soms wat voorspelbaar. De band die begon als junior afrobeatsensatie is van dat stramien al afgestapt sinds het vorige album uit 2014. Op het wederom volledig instrumentale The Traveller klinkt nu een geheel eigen geluid. De mannen zijn goed in pakkende riffs en melodieën en uiteraard in rijke beats. Meer dan eerder voegen ze daar gekke ritmische wendingen en exotisch-futuristische klanken aan toe. Live is de band meester in het opbouwen van een flinke bak groove en energie, op plaat klinkt dat streven ietwat gekunsteld. De muzikale thema’s worden zelden volledig uitgewerkt, waardoor het album wat staccato klinkt.Leendert van der Valk

  • ●●●●

    Brahms: Vier ernste Gesänge

    brahms

    Klassiek: Bariton Matthias Goerne (1967) verstaat de kunst (en is gezegend met het fluwelen geluid) om je alles te laten geloven. Samen met de gelouterde pianist Christoph Eschenbach heeft hij een reeks Brahms-liederen opgenomen, culminerend in de Vier ernste Gesänge (1896) op Bijbelteksten. Brahms treurde om zijn vriendin Clara Schumann en had zelf ook niet lang meer te leven. Grootse muziek, groots vertolkt, kalm zonder plechtig te worden, met gemakkelijke topnoten, sonore diepte, en vooral: enorme zeggingskracht. Ze worden voorafgegaan door de Lieder und Gesänge, op. 32 en nog wat liederen uit Brahms omvangrijke catalogus. Openingslied ‘Wie rafft ich mich auf in der Nacht’ heeft een duistere sfeer die goed aansluit bij de Bijbelse ernst van het klapstuk, en Goerne en Eschenbach geven de mysterieuze, sprookjesachtige wending die het neemt prachtig gestalte.Joep Stapel

  • ●●●●

    Diverse Artiesten: Day Of The Dead

    dayofthedead

    Rock: In Nederland is de muziek van The Grateful Dead nooit zo aangeslagen als thuis in Amerika. Daar hoorde de ‘The Dead’ onlosmakelijk bij de hippiecultuur en ontketende de groep een cultus van Deadheads die hun concerten volgden in beschilderde Volkswagenbusjes en psychedelische uitdossingen. Na een legendarisch optreden in het Concertgebouw (mei 1972) waren ze hier niet vaak meer te zien en werd de zweverige muziek van de notoire jamband vaak langdradig gevonden, vooral wanneer zanger/gitaristen Jerry Garcia en Bob Weir vertrokken op een van hun eindeloos voort meanderende improvisaties. Het nummer ‘Dark Star’ alleen al duurde soms drie kwartier. Lees hier de recensie: ‘Een doos vol verrassingen’Jan Vollaard