Zeer melodieuze en aanstekelijke popliedjes als ‘Something in the way you move’ en ‘Aftertaste’ klonken live even zuiver als op haar albums. En toch: op het podium is de Britse zangeres nog geen superster. Haar liedjes gaan bijna uitsluitend over de liefde tussen jonge koppeltjes, maar een lach kon er nauwelijks af. Goulding keek meer dan eens alsof ze al de hele dag buikpijn had. Toen de blonde schoonheid na anderhalf uur 'I need your love' inzette, kreeg ze de zaal weliswaar helemaal mee. Maar terwijl het publiek danste en lachte, zong Goulding zelfs zinnen als 'When everything is wrong, you make it right' met een pijnlijke grimas op het aangezicht.

Gebrek aan maturiteit

De zangeres gaf zelf toe dat ze danig onder indruk was van het volgelopen Sportpaleis. Dat is begrijpelijk. Als ze de verst geplaatste mensen in de zaal een hand had willen geven, zou ze tien minuten hebben moeten wandelen. Maar van een popster die intussen al meer dan een handvol internationale toptienhits heeft gehad, zou je toch meer maturiteit verwachten. Ellie Goulding gaf zelfs toe dat ze erg nerveus was voor de uitreiking van de Grammy’s, de grote Amerikaanse muziekawardshow die op maandag 15 februari plaatsvindt. “Ik ga als klein meisje naar die grote show. Dat blijft een beetje vreemd”, zei ze oprecht.

Was de show van Ellie Goulding in het Sportpaleis dan zo slecht? Dat nu ook weer niet. Na een klein uur kon de zangeres alsnog overtuigen, met onder meer een goed gezongen akoestische gitaarversie van haar hit ‘Lights’ en vooral met ‘Army’, een ode aan haar vriendinnen. “Ik heb tot nu toe vooral liefdesliedjes gezongen, maar ‘Army’ gaat over de mensen bij wie ik steeds terecht kan als het wat minder gaat”, zei Ellie tegen het publiek, waarop er prompt enkele foto’s van haar vriendinnen op het enorme grote scherm achter haar muzikanten werden geprojecteerd. Het was meteen goed voor een van de beste momenten in het twee uur durende concert.

Tussen haakjes: die muzikanten waren vooral drie achtergrondzangeressen, een keyboardspeler en een drummer. Een groot deel van de muziek stond op band. De acts konden dat gebrek aan muzikaliteit niet echt goed maken. Twee dansende mannen in een bloot bovenlijf, of enkele verkleedpartijtjes waarbij Goulding er achtereenvolgens als the-girl-next-door, een circusfigurante en een meisje dat gaat trouwen uitziet, is nogal zwak om dat gemis op te vangen. Om ook iets positiefs te zeggen: Goulding zingt met een sprekend gemak. Haar stem is nogal dun, maar het gemak en de toonvastheid waarmee ze die zangstem gebruikt, vormen de basis van haar zangtalent.

Storing

Maar ondanks die lichtpuntjes, blijft er na het concert toch vooral een gevoel van ontevredenheid. Het werd zelfs even helemaal erg als ook de techniek het tijdens 'Anything could happen' liet afweten. Er klonk een oorverdovend geruis, waarna Gouldings microfoon niet meer werkte en de zangeres lichtjes beschaamd het podium verliet.Het publiek zette echter massaal een wave in en riep haar opnieuw het podium op, waarna de Britse na een drietal minuten onder een luid aanmoedigingsapplaus alsnog een geslaagde versie van haar nummer neerzette.

Goulding leek plots bevrijd door het warme onthaal van het Antwerpse publiek en gaf zowaar met iets wat leek op een glimlach haar monsterhit 'Love me like you do' ten beste. Het Sportpaleis zong en danste luid mee.

Karige buit

Fans die dinsdag gewoon een leuke tijd wilden beleven en met vrienden wilden meezingen op de – soms – perfecte popsongs van Ellie Goulding, zullen zich ongetwijfeld goed hebben geamuseerd. Maar wie op een concert iets extra wil beleven, bleef na twee uur met een karige buit achter.

Sommige ouders kunnen vandaag tegen hun kinderen opscheppen omdat ze in hun jonge tijd U2, Madonna of Michael Jackson op het hoogtepunt van hun roem hebben gezien. Het jonge volkje dat dinsdagavond in het Sportpaleis zat, zal over twintig jaar wellicht niet meer zoveel kunnen vertellen over wat er dinsdag in Antwerpen te beleven viel. Daarvoor heeft Ellie Goulding te weinig persoonlijkheid, en zijn haar aanstekelijke popsongs niet tijdloos genoeg.