Dit had niets met Barbie te maken, daar zou zij nooit willen wonen

Dat is precies niet wat ik wilde!", jammert mijn popperig knappe nichtje van 5 als ik haar voor Sinterklaas een Frozen-jurk cadeau doe. "Mamááááá! Alsjeblieft! Ik heb het toch tegen Sinterklaas gezegd!?" Ze werpt zich op de grond en weent dikke, oprechte tranen om zo veel onbegrip en domheid van de kant van de goedheiligman. "Dit is precies wat ik niet wil!", hijgt ze nog een keer voor ze de kamer definitief verlaat.

Toen ik 7 werd, organiseerde mijn vader een roze feestje omdat dat mijn lievelingskleur was. Nadat onze eigenwijze Groningse oppas ons meegenomen had naar Annie terwijl wij eigenlijk geen tv of film mochten zien, en ik mijn ouders mededeelde dat ik actrice wilde worden, of nog liever kindster, besloot mijn vader een theaterzaal te bouwen met coulissen en een podium in de hoop dat ik tegen de tijd dat ik een echt beroep zou moeten kiezen, deze aanstelleritus achter me zou laten. Mijn zus en ik zetten samen met de buurtkinderen marathonvoorstellingen in elkaar die uren duurden en waar geen lijn of dynamiek in te ontdekken was. Oeverloos lieten we prinsen en elfen met elkaar dansen, zelfverzonnen sprookjesfiguren experimenteel zingen en onbegrijpelijke verhalen vertellen, net zolang tot de buren en mijn ouders in slaap vielen van pure verveling.

Op mijn roze feestje was alles natuurlijk roze: de hapjes, de limonade, de kleding van de kindjes, de slingers... Op mijn verlanglijstje stonden: een bokje, een Barbie-huis plus Barbie, Barbie-meubels, Barbie-kleren, Barbie-keuken, Barbie-badkamer - alles wat van plastic was, behalve het bokje, dat moest echt zijn.

Toen alle kindjes in hun roze jurkjes roze chips in roze sausjes doopten en een musical hadden bijgewoond met de jarige in de hoofdrol waar geen eind aan leek te komen, kondigde mijn vader aan dat het tijd was voor het cadeau. Trillend van de zenuwen keek ik naar de deur waar elk moment een bokje kon verschijnen aan de hand van mijn moeder, of een kudde Barbies met bijpassende kinderen. Mijn moeders benen werden zichtbaar met daarboven een enorm pak. Het had tot mijn grote vreugde de vorm van een Barbie-huis. Zenuwachtig scheurde ik het open en ontdekte tot mijn grote ontzetting een gammel kastje van hout met vreemd beschilderde wanden en op het dak iets dat leek op een hek. Vragend keek ik naar mijn vader, die stralend riep: "Een Barbie-huis! Dat wilde je toch?"

De roze meisjes keken me verwachtingsvol aan, maar ik schaamde me alleen maar en wilde het liefst van de aarde verdwijnen van verdriet. Dit had niets met Barbie te maken, daar zou zij nooit willen wonen, zij hield van plastic en glad en geordend zoals het hoort, niet van natuurlijke materialen en eigen creativiteit. Dat haatte Barbie. Ik rende de toneelkamer uit en begroef me diep onder mijn dekbed omdat niemand me begreep.

Als ik op Sinterklaasavond op de bedrand van mijn nichtje ga zitten, is ze warm en moe van het huilen. Ik til haar norse lijfje tegen me aan en wieg haar zachtjes heen en weer. "Het komt goed, later. Dan koop je gewoon je eigen cadeaus. Het komt goed."