Holleeder moest gestopt worden

Astrid Holleeder is zelf strafrechtadvocaat. De zeer belastende verklaringen over haar broer voelen voor haar als verraad. Maar zij kon niet anders. Dat geldt ook voor haar zus Sonja die vandaag wordt verhoord, net als Sandra den Hartog, ex-vriendin van Willem Holleeder en weduwe van de vijftien jaar geleden vermoorde crimineel Sam Klepper.

Dat Willems zussen zijn gaan praten, is mede toe te schrijven aan de manier waarop hij zo’n twintig jaar zijn familie heeft geterroriseerd, erger nog dan zijn in 1990 overleden gewelddadige vader al had gedaan. Angst voor hun broer heeft Astrid en Sonja er lang van weerhouden met hun verhaal naar buiten te komen. Het was letterlijk levensgevaarlijk.

Astrid heeft jarenlang bewijsmateriaal tegen haar broer verzameld. Zij had bandopnamen nodig omdat zij anders door Justitie niet geloofd zou worden, meent ze. Want Willem kan als geen ander mensen bespelen en manipuleren. Het maken van bandopnamen had Sandra’s dood kunnen worden, maar dat risico heeft zij uiteindelijk genomen, omdat zij niets meer te verliezen had.

ware aard

Met hun verhaal, in maart van dit jaar gepubliceerd in De Telegraaf en NRC/Handelsblad, hebben Astrid en zus Sonja de ware aard van hun broer willen laten zien: niet de knuffelcrimineel van College Tour, van columns in Nieuwe Revu en op foto’s met bekende Nederlanders, maar iemand met een ongezonde bloeddorst. Een zelfzuchtige, manipulatieve, moorddadige verrader. Een psychopaat; iemand die er genoegen in schept andere mensen te vernietigen. Hij maakt iedereen het leven onmogelijk.

‘Ik wil dat mijn broer nooit meer uit de gevangenis komt. Alleen als hij levenslang krijgt, kan hij niet nog meer slachtoffers maken’, verklaarde Astrid in het interview met de NRC.

Willem is volgens haar iemand die geen vrienden heeft, alleen potentiële slachtoffers.

In zijn criminele carrière onderhield hij banden met leden van moterclubs als No Surrender en Hells Angels, met figuren in de prostitutie, de drugshandel en de vastgoedwereld. Mensen die zelf of via handlangers niet terugdeinzen voor een moord meer of minder.

Dat geldt ook voor Willem Holleeder zelf. Hij kreeg bekendheid met de ontvoering van Freddy Heineken en zijn chauffeur in 1993. Later zat hij in de gevangenis voor de afpersing van vastgoedmagnaat en onderwereldbankier Willem Endstra. Maar volgens Astrid is hij ook verantwoordelijk voor de moord op Endstra, zoals hij eerder opdracht gaf voor de liquidaties van jeugdvriend en mede-Heinekenontvoerder Cor van Hout, tevens echtgenoot van zus Sonja. ‘De moordenaar is degene die de opdracht geeft, die ervoor betaalt. Ook al heeft iemand anders de moord gepleegd, Willem is de moordenaar’, aldus Astrid.

Passagezaak

Het verhoor van Astrid en Sonja, maandag en vandaag, maakt geen onderdeel uit van een proces tegen Willem zelf. Dat is nog in voorbereding. Het gaat nu om de zogeheten Passagezaak, een reeks liquidaties in de Amsterdamse onderwereld, die inmiddels in hoger beroep worden behandeld door het Amsterdams Gerechtshof. Volgens verklaringen van Willems zussen is hij voor een aantal van die liquidaties verantwoordelijk, waaronder de moord op drugshandelaar Kees Houtman en kroegbaas Thomas van der Bijl. Dat is ook de reden dat Justitie de zussen in de Passagezaak wil horen.

Willem Holleeder had voor zijn betrokkenheid bij moordpartijen verschillende motieven. Thomas van der Bijl moest worden doodgeschoten omdat deze met de politie over hem sprak. Dat zou hij hebben hebben gehoord van corrupte agenten, aldus Astrid in haar interview met de NRC. De moord op zwager Van Hout had volgens haar financiële motieven.

zwaar beveiligd

De behandeling van de Passagezaak wordt gehouden in de zwaar beveiligde rechtzaal op Schiphol. Het verhoor vindt plaats in een speciale cabine, zodat de zussen Holleeder en Willems ex-vriendin Sandra niet zichtbaar zijn. Journalisten, verdachten en publiek kunnen alleen hun stemmen horen. Het Openbaar Ministerie had de getuigen achter gesloten deuren willen horen, omdat het anders te veel druk op hen zou leggen, maar het Gerechtshof hechtte meer aan openbare behandeling. <