De cel in op zijn 25 en buiten op 69: man komt na 44 jaar in compleet andere wereld
Otis Johnson was 25 toen hij veroordeeld werd voor poging tot moord op een politieman. In augustus vorig jaar werd hij na 44 jaar gevangenisstraf vrijgelaten. Hij was dan 69. Johnson kwam op Times Square in New York en wist niet wat hij zag. "Iedereen was in zichzelf aan het praten."
"Toen ik wat beter keek, zag ik de draadjes in hun oren. Telefoondinges of zoiets. iPhones noemen ze het. Ik dacht eerst dat iedereen een geheim agent van de CIA geworden was." Ja, Johnson zat láng achter de tralies. Hij zegt dat zijn terugkeer naar de maatschappij niet makkelijk was. "De gevangenis hakte er diep in en er was zoveel veranderd."
Wij zijn als vanzelf in de moderne technologie en de invloed ervan op ons dagelijkse leven gerold, maar voor ex-gevangenen die lang vastzaten, kan het problematisch zijn. "Sommigen kijken niet eens waar ze lopen, ze kijken op hun schermpje. Hoe doen ze dat?" vraagt Johson zich af in het filmpje. Hij beseft dat de de voor hem gekende publieke vastelijntelefoons, die nog altijd wel bestaan maar wat duurder zijn geworden, nog nauwelijks gebruikt worden.
Eenzaam
Johnson is eenzaam, ook al is hij het gewond om al bijna een halve eeuw alleen te zijn. Hij zoekt plaatsen als het openbaar vervoer op, om nieuwe dingen te ontdekken, en om misschien toch eens met iemand aan de praat te geraken of anders gewoon te luisteren naar de verhalen van anderen.
Maar de man is blij dat hij weer in de maatschappij mag rondlopen. "Het is er veel beter dan in de cel. Ik kom graag buiten in de zon en observeer de mensen graag. Het voelt goed om weer vrij te zijn." En hij probeert nieuwe dingen uit, zoals kleurrijke drankjes en eetwaren die hij nog nooit zag. "Gewoon omdat ze er knap uitzien."
Geen familie meer
Het contact met zijn familie is hij kwijt, sinds 1998 ongeveer. Niemand nog om mee te praten. Johnson wordt emotioneel: "Dit knaagt aan mij. Ik mis mijn familie heel erg." Hij haalt herinneringen op aan zijn tweelingnichtjes. Die speelden verstoppertje met elkaar, waarbij het ene nichtje achter Johnson kroop. Hij gaf dan soms haar schuilplaats vrij aan haar tweelingzusje, door lichtjes opzij te stappen. "Verrader", riep ze dan. "Ik hield van kinderen. Dat is een van mijn mooie herinneringen."
Maar Johnson blikt ook vooruit. Soms gaat hij mediteren in het park. Alles loslaten. De ex-gevangene vindt niet dat de maatschappij hem nu iets verschuldigd is omdat hij zijn straf zo lang heeft uitgezeten. "Zo redeneer ik niet. Alles gebeurt voor een reden. Dus laat ik het los en kijk ik naar de toekomst. Zo overleef ik."